جوابم این نبود

حواسم هست، اتفاقا بعضی وقتها به خاطر لجبازی با بعضی ها تصمیمهایی می گیرم اما بعد به خودم میام می گم دیگه بستته، به خاطر لجبازی با بقیه که فقط به فکر منافعشون هستن خودتو بدبخت نکن!
خدا کمکم کنه بهترین خیر و مصلحت برام رقم بخوره، همه چی و سپردم به خودش فقط دیگه آزمایش های سخت ازم نگیره تا چند سال مرخصی می خوام ...!!

ممنون از توجهتون، بله همینطور هست. نمی خوام ناشکری کنم اما آدم خوش شانسی نیستم. بهر حال قراره هر کدوممون توی این دنیا یه جور آزمایش الهی پس بدیم. ولی امتحان بعضی ها سختتر هست، مثل همونهایی که میگن بعضی ها با فقر آزمایش میشن و بعضی ها با ثروت اما ... ثروت کجا و فقر کجا... . !!
یه چیزی بگم دورهم بخندیم  جو عوض بشه ... همون آقای نفر دوم جدیدا یه عکس ازش دیدم که در کنار همسر سابقش وایستاده ،پسر دایی عقده ایش هم کاملا  آمار زن سابقش رو داره، بعد به همه می گن مجرده.. دوست دخترهاشو بگم یکی از یکی زشت تر، با یکی توی تلگرام چت می کنه با یکی توی اینستا ، تولدشونو تبریک می گه اتفاقا خوبم بلد هست ابراز احساسات کنه، تا حالا فکر می کردم ازین کارا بلد نیست :) پیغامش به  دوست دخترش رو به یکی نشون دادم بهم گفت فکر کنم قراره با این ازدواج کنه ..منو میگی این شکلی بودم :)))  از رفتارهای تابلوشونم معلومه کاملا آمارم رو دارن و تا رشته تحصیلیمم می دوننن.خلاصه بنده خدا بلاتکلیف مونده چی کار کنه، خودشم نمی فهمه از زندگی چی می خواد. آخی نازی... خدا کمکش کنه به آرامش برسه.
همسرمم که فعلا منتظر رای دادگاهم بعد دربارش تصمیم می گیرم ، شاید بهش فرصت بدم، اگر تغییر کرده باشه باهاش می مونم اما اگر بخواد دوباره به رفتارهتی غیر انسانیش ادامه بده و به چشم کالا به یک زن نگاه کنه ازش جدا میشم مهرم حلال جونم آزاد :(
خودش خوب می دونه که من یکی رو می خوام که محرم نامحرم بفهمه
سنگین و نجیب باشه، انسان باشه، بعد تیپ و پول و تحصیلات و...
دعام کن.

با سلام

مشاور محترم سایت ممنونم از راهنماییتون. صحبت شما کاملا درسته ، بیشتر ضربه ای که ما در زندگی می خوریم ناشی از اشتباهات و کوتاهی خودمون در طول زندگی و انتخابهای نادرستمون هست. وقتی که با چشم باز و با ملاک های منطقی و روشن دیگران رو می سنجم، پی می برم که بیشتر پدرومادرها در تربیت و راهنمایی فرزندانشون در مواجهه با مشکلات کوتاهی می کنن و اکثر جوونها قربانی همین عدم راهنمایی صحیح هستند.

علیرغم مخالفت شدید خانوادم مدتی هست که دارم به دادن فرصت دوباره به همسر سابقم فکر می کنم(همونطور که شما هم چنین پیشنهادی رو دادین). برخلاف دیگران که بارها و بارها بهشون فرصت دادم و هر بار نا امیدتر از قبل شدم، تصمیم دارم یک فرصت ویژه به ایشون برای سنجش و تغییر روش زندگی بدم . فکر می کنم وقتی علاقه ای بینمون نباشه تحمل رفتار ناشایست همسرم کمتر باعث آزرده شدن خاطرم میشه ، من خیلی روحیه حساس و ضعیفی دارم و زود از آدمهای ناسازگار ,خسته و متنفر میشم، علی الخصوص وقتی حس کنم کسی قصد آزار و سربه سر گذاشتنم رو داشته باشه، متاسفانه همسرم ازین ویژگی من آگاهی نداشت و همین باعث تشدید نفرت و کراهت من نسبت به ایشون شده بود، در کنار حساسیتهای من ، نگاه نامناسب ایشون به شخصیت و کرامت یک زن،خامی ایشون , عدم صداقت  و نداشتن روش درست در حل مشکلات و اختلافاتمون شرایط رو برام غیرقابل تحمل و دردناک کرده بود. حقیقتش احساس ترحم نسبت به ایشون دارم، از جنس همون حسی که من رو مجاب به ازدواج با ایشون کرد. گاهی می ترسم همین تنهایی ، احساس سرخوردگی، آزار دیگران و شرایط روحی نامناسبی که دارم بخاطر و نتیجه ندادن فرصت به ایشون باشه، می ترسم خدا ازم ناراحت باشه که چرا به ایشون مثل بقیه فرصت ندادم. اما نمی دونم با این حس ترحم و ریسک به این بزرگی می تونم زندگی موفقی رو تشکیل بدم و در خودم علاقه ایجاد کنم یا نه. البته شرط و شروطی دارم که در صورت انجام شدن حاضر به زندگی هستم. مادر همسرم از بیماری افسردگی رنج می بره، دید تاریک و بدبینانه ای به زندگی داره ، طوری که با قرصهای شادی بخش یا با طعنه زدن و تمسخر دیگران قادر به خندیدن می شه ، نیمی از مشکلاتمون بخاطر دخالت بیش از حد مادر همسرم در امورات زندگیمون و رفتارهای اهانت آمیزی که با من داشت بود و سکوت همسرم و گاهی حمایتهای کورکورانه ای که به خاطر شرایط روحی مادرش از ایشون داشت ، اوضاع رو بحرانی کرده بود. اما حالا که فکر می کنم می بینم با تمام مشقتی که برام داره ترجیح می دم همسرم به خاطر مادر افسرده اش با من در بیفته  و آزارم بده تا بخاطر یک زن افسرده نامحرم! 

در کنار تمام نامردی هایی که داشت گاهی که به یاد گذشته می افتم وقتایی که موهامو شونه می کرد ، کفشهامو تمیز می کرد ، وقتی که حتی از یک جوی باریک آب هم که می گذشتم دستمو می گرفت و مراقبم بود که بمادا زمین بخورم...... فکر می کنم اون واقعا دوستم داشت و تحریکات  و راهنمایی های غلط مادرش باعث دشمنی و اشتباهات همسرم شده بود. اما بعد گذشت این مدت فاصله،دادگاهی و تنشهای مکرری که داشتیم، نمی دونم که هنوز مثل گذشته هست یا نه،،،

متاسفانه یکسری اتفاقات پی در پی تلخ باعث شد ، رفتاری داشته باشم که اطرافیانم فکر می کنن من فعلا  شرایط روحی مناسبی برای ازدواج دوباره ندارم، البته خودم هم به این نتیجه رسیدم که با هیچ مردی خوشبخت نیستم ، اما فکر می کنم با ازدواج ,هرچند مصلحتی و بدون عشق به آرامش بیشتری می رسم و از یکسری تنش ها و فشارهای روحی که لحظه به لحظه بیشتر می شه، استرس هایی که باعث بی خوابی میشه، فکر کردن به خودکشی  و مرگ و ترسی که از آینده دارم خلاص می شم. گاهی احساس می کنم مرگ به مراتب بهتر و راحتتر از شرایطی هست که درش گیر افتادم. به دو دلیل نمی تونم و نمی خوام تحت نظر پزشک باشم، اول اینکه پدرو مادرم نمی خوان باور کنن که دخترشون بیماری روحی داره و احتیاج به کمک یک روانپزشک داره و مدام من رو دعوت به صبر و شکیبایی و شاد بودن می کنن! دوم اینکه تاثیر مضر داروهای آرامبخش و اعصاب بر حافظه و ایجاد اعتیاد در مصرف مداوم باعث شده خودم هم از این کار صرف نظر کنم.  

همسرم بخاطر فشار تعهدات مالی طلاق هرازگاهی برای وساطتت اقدام می کنه، اینبار در صورت مطرح شدن می خوام باب صحبت رو باز کنم و شرایطم رو بگم( شرایطی برای تضمین شدن استقلال و داشتن امنیت بیشترم در زندگی)چون بهم بدهکار هست برای همین خوب باهام راه میاد، چقدر هم بده که بعضی از مردها تا زمانی که به همسرشون بدهکار نباشن و پای حق و حقوق به میون نیاد، قدر دان همسرانشون نیستن..... هر چی می گذره می بینم هیچکس رو پیدا نمی کنم که واقعا دوستم داشته باشه ،درکم کنه و باهام راه بیاد الا ایشون که مجبوره چنین باشه... !!