شاغل و خود ساخته اما دارای مشکل جسمی

سرکار خانم merida.
چقد از حرفهاتون آرامش بدست آوردم. چقد هم فکر هستیم.
من واقعا نمی دونم چطوری ازتون سپاسگراری کنم. از اینکه بنده رو تو دعاهاتون شریک دونستید واقعا بزرگی و انسانیت خودتونو ثابت کردید.اینکه چقدرررر دلتون صاف و مهربونه.
منم از ته دل احساس بزرگی و غرور مبکنم که تونستم تو دنیای مجازی دوسنانی پیدا کنم که تا این حد منو مورد لطف خودشون قرار دادند. ازتون بی نهایت ممنونم
اسامی کاربران تو ذهنم حک شده. اون کاربرانی که تو این پیج نظر گذاشتند ک منو شرمنده کردند.
شما جزء اون کاربرانی هستید که با دیدن اسم شما حس بسیار زلال و پرامیدی توی قلبم بوجود میاد. منم سرنمازم به یادتون هستم.
آرزوی خوشبختی دو دنیا واسه خواهر عزیزم دارم

با سلام و وقت بخیر خدمت مشاور محترمMontazer .
ضمن تشکر از شما و همه عزیزانی که در این سایت فعالیت می کنند و به درد دل کاربرآن گوش میدن. ممنون که روحیات کاربر را در زمان طرح سوال و بعد از نظرات کاربران و مشاوره های انجمن، مورد مقایسه قرار می دهید و براتون مهمه که شخص پرسشگر مشکلش حل شده یا نه. یا لااقل امید و روحیه خوبی درش بوجود اومده یا که نه، وضعیتش رو به بدتر شدن هست. از راهنماییهای مشاوران این سایت و تمامی کاربران عزیز که واقعا برخیهاشون مثل یکی از اعضای خانواده خودشون با صافی و صداقت کامل نظراتشونو واسم نوشتند و بم امید دادند ممنونم. امیدوارم همه عاقبت به خیر بشن و ما هم همینطور. اینجا فهمیدم خیلیها مشکل دارند.هرکس به نوعی.من هم به نوعی.مطمءن تر شدم آنچه که باید در خودم تقویت کنم اینه که مشکلم رو خوار و کوچیک بشمارم.نه به زبان.بلکه با تمام وجودم.نگاه مردم مهم نیست.مهم نظریست که خودت رو خودت داری.اگر فکرکنی مشکل نداری واقعا نداری.هم روحیه تو حفظ کردی .هم کسی به خودش اجازه نمیده مشکلتو عنوان کنه.فقط طرز فکر خودمونه.از همه تون سپاسگذارم.واقعا سایت خوبی دارید.التماس دعا دارم از همه کاربران محترم و پاک نیت

سلام سارا خانم.ممنون بابت نظری که گذاشتید. دقیقا اینو باهاتون موافقم.ازدواج چیزی نیسن که بگیم مثلا فرد به امتیاز فلان که رسید دیگه حتما اردواج میکنه و یا اگر کسی مشکلات و کاستی هایی داشته باشه دیگه قطعه ازدواج نمیکنه.نه. واقعا خیلی چیزها دست انسان نیست.این که جوربشه به خیلی چیزها بستگی دارد.و به قول شما ازدواج موفق مهمه.نه که فقط آدم بگه ازدواج کردم....نه.اونوقت خدای نکرده مشکلات چندین برابره.درخصوص احساسی بودن هم که گفتید کاملا موافقم.خیلی آدم باید مراقب قلب خودش باشه.البته تو سن زیر 30 سال این موضوع اهمیت بیشتری داره.بالای 30 عقل کاملتر میشه و بر احساس غلبه میکنه.در خصوص اتفاقات غیر قابل باور برای عموم که تو اطراف رخ میده کانلا باهاتون موافقم.یکی که هیچکس فکرشو نمیکنه چنان خداوند خوشبختش میکنه که همه از تعجب دهنشون وا می مونه.چون ما بر تساس ظاهرش آینده شو درنظر گرفته بودیم اما خداومد بر استس قلب و نیتش بهش یه زندگی غیرقابل باور اهدا میکنه.این بخاطر اینه که ما چه بخوایم یا نخوایم بر اساس ظواهر افراد رو ارزش دهی می کنیم.چون خبر از نیات و قلب و پآکی رفتارشون نداریم
.التماس دعا دارم.ممنون از نظر جامعی که دادید.موفق و خوشبخت باشید.

سلام به همه عزیزانی که وقت گذاشتند ونظراتشونو نوشتند.من خواستم اینجا یه چیزی رو عنوان کنم.اینکه من از بابت این موضوع هیچگونه محدودیت،درد،ناراحتی،....هیچی ندارم.یعنی مشکل من فقط نگاه افراد جامعه است.مثلا من اهل پیاده روی،انجام کارهایی که حتی برخی دخترای به ظاهر سالم امروزی نمی تونن انجامش بدهند هستم.من فقط دل شکسته از نگاه برخی افراد جامعه است که فکر می کنند بخاطر3 سانت اختلاف،باید زندگیم فرق داشته باشه با یه دختری که این 3 سانت اختلافو نداره.من در شرایط کاملا یکسان و حتی سخت تر با دخترای هم سن وسال خودم درس خوندم وتلاش کردم و از همه دور و بری هام موفق تر شدم.من لایق این همه لطف خدا نیستم ولی خدا خودش خواست به دور و بریهام نشون بده که این چیزها دلیل بر این نیست که بنده من گوشه گیر بشه و از شغل و درس و... جا بمونه.من ناراحتیم همینه.من میتونم عیبم را با کفش بپوشانم.ولی تصمیم گرفتم تا قبل از ازدواج این کارو نکنم.میخوام با صداقت انتخاب بشم.دلیل اینکه ازدواجم تا الان اتفاق نیفتاده دو علت عمده داره.یکی اینکه جامعه ظاهر بین هستند.یه بیسواد میاد و راجع به مناسب بودن یا نبودن یه جوان موفق با استعداد و خودساخته که یه عیب نه چندان مهم در زندگی و خوشبختی آیندش داره نظر میده و ذهن پسر رو مسموم میکنه.بدون ابنکه پاکی و نجابت و سختکوشی و ایمان و ذات پاک طرف رو بیاد ارزشی واسش قایل بشه.دوم اینکه خودمم مقصرم.من تو دو مورد سختگیری کردم.یک مورد پسری بود با ظاهر سالم.خانواده مذهبی.مادرش منو انتخاب کرده بود.اومدند به خواستگاری من.راه رفتن منو هم خودشون گفتند که اصلا مهم نیست و خداشاهده هیج صحبتی در این مورد نکردند.من عمدا رفتم وچای بردم که پدرش متوجه بشه.پدرش گفته بود رو این موضوع بحث نشه.در مقابل خوبیهاش به چشم نمیاد.فقط پاک باشه.اما چون پسره 3 سال کوچکتر بود و تحصیلاتش پایین تر بود از من،رد کردم.یکی هم که باید می رفتم و جنوب زندگی می کردم.که نتونستم قبول کنم.این دو مورد هر دو خانواده هاشون مشکل منو می دونستند و مذهبی هم بودند و اصلا این موضوع واسشون مهم نبود.اما بعدش مواردی پیدا شدند که علنا این موضوع را بیان کردند و خیلی تو روحیه م تاثیر منفی داشت.وقتی که تو تنهاییام بش فکر می کردم. ولی خب حضور تو جامعه،تدریس تو دانشگاه،حضور فعال در محیط کار....همه از مواددی بودند که تونستم خودمو باور کنم و به همه ثابت کنم که ابن موضوع هیچ ربطی به موفقیت من چه تو جامعه،چه تو زندگی مشترک نداره. برا همه تون آرزوی خوشبختی دارم. از همه تون التماس دعا دارم

سلام دوستان عزیز که وقت گذاشتید و نظر نوشتید.اتقاقا قبل از اینکه برم دوره ارشد،تمام تلاشم رو کردم واسه عمل جراحی.چون میخواستم با پای سالم برم دانشگاه و ذهنیت منفی واسه دکر و بری های جدیدم پیش نیاد تا بتونم ازدواج کنم.متاسفانه پزشکان نظرات مختلفی داشتند.بکیشون که خیلی مجرب بود گفت اگر قبل از بچه دار شدن جراحی کنی،در آینده در زمان حاملگی واست مشکل ایجاد خواهد شد.چون تعویض مفصل باید انجام بشه.(لگن و ران).این مفصل ممکنه نتونه جنین و کیسه آب رو تحمل کنه.ددد خواهی کشید از این قسمت .گفت ممکنه خوب هم نشه.از بچگی به فکر درمان بودم.اما منو ترسوندند.خانوادم هم هرگز بم امیدواری ندادند.پزشکان اکثرشون میگن بعد از یایسگی بآید جراحی کنی تا از بابت حاملگی و مادر شدن مشکلی نباشه.من پولی که واسه جراحی تهیه کرده بودم رو، رفتم خونه خریدم. همه تون لطف دارید به من.اینکه پیشنهاد جراحی می دین. خودم خیلی دنبالش دویدم. ولی تا به امروز موفق نشدم.چون نظرات متفاوته. حتی برخی ارتوپدها می گفتند احتمال داره از الانت هم بدتر بشی.بخدا هرکس جای من بود می ترسید.اونم تنهایی.چون هیچکس تو خانواده ریسک پذیر نیست.هرگز تشویقم که نکردند هیچ،فقط نالیدند و منو نرسوندند. به آقا Iman هم باید عرض کنم که مدتی است رفتارمو برونگرا کردم.حتی روحیه شاعری هم دارم.همکارانمون متوجه احساسی بودن و عاطفی بودن و سالم کار کردن من هستند.اما متاسفانه کاری واسم نکردند.منم روم نمیشه که بگم.اصولا درست هم نیست که خودم عنوان کنم.آدمهای خیر وپاک نیت که جوانها را به هم معرفی کنند امروزه کم شده.ولی ای کاش آدم سنگی بودم و بی احساس.بی عاطفه.دیگه اذیت نمیشدم از تجرد.میگم خدایا تو که می دونستی تنهایی دست از سرم برنخواهد داشت چرا اینقد منو عاطفی و ....خلق کردی؟ حساس هستم.اذیت میشم...
نمی خوام ناراحتتون کنم.همچنان توکلم بر خداست.با وجود همه مشکلاتی که تا الان تحمل کردم..اما در مخیله ام نمی گنجد که خداوند دختری را که پر از نیاز عاطفی و محبت و دوست داشتن و دوست داشته شدن هست،همینجوری ول بکنه و بذاره مرگش برسه.....من نیاز به دوست داشتن رو که خدا در وجودم قرار داده در تمام عمرم و با تمام وجودم حس کردم
خدا منو رها نمیکنه.فقط به خودش توکل کردم. ولی خیلی دیر شده و اعصابم خراب داره میشه.
بازم از تک تک شما عزیزان تشکر میکنم. خوشبختی رو براتون آرزو میکنم. چون بهترین آرزوست