سلام وعرض ادب استاد
تو را به خدا به دادم برسین
پسرم دیماه وارد ۱۷ سالگی میشه بسیار لجباز و پرخاشگره. صبح که بلند میشه تا شب توگوشی هست. نمره چشمش به ۶ رسیده. داره کور میشه. به هیچ صراتی مستقیم نیست. چندبار باباش گوشی از دستش گرفته میزنه همه چیز رو پرت می‌کنه به طرف پدرش یا به من حمله‌ور میشه. پدرش کتکش میزنه به حال مرگ؛ چندبارمی‌خواسته خفه‌اش کنه من به دادش رسیدم. قرص افسردگی هم می‌خوره، قطع کردم بدتر شده. به نظر شما این بچه از زمین محو بشه بهترنیست تا یک قاتل روی کار بیاد. فقط به خاطر گوشی از زمان کرونا این اتفاق افتاد. میگم بهش بریم کلاس ورزشی، نمیاد. فقط می‌خواد تو خونه تو گوشی باشه. من که از دستش به تنگ اومدم. نمی‌دانم چکار کنم.
پایه دهم سینما هست. استادش میگه پسر بااستعدادی هست، تو مدرسه خاک از دیوار می‌باره از این نمی‌باره. خودشو مظلوم می‌گیره؛ حتی تو مدرسه از خودش دفاع نمی‌کنه. بین ۳ تا دختر بزرگ شده.
سپاسگزارم از شما. لطفا راهنمایی کنید.
فقط مشکل گوشی هست. چکار کنم دلسرد و متنفر بشه.
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
سلام و عرض ادب خدمت شما
از ارتباط شما با مجموعه متشکریم
چالشی که باهاش مواجه شدید رو متوجه شدم امیدوارم هر چه زودتر این مشکل رو پشت سر بزارید.
دوران جوانی و نوجوانی دوران حساسی است. این حساسیت هم برای خود ایشون ملموس هست و هم کسانی که با ایشون در ارتباط اند بخصوص پدر و مادر.
این دوران از این بابت برای خودش حساسیت داره که دوران نوجوانی نقطه عطف زندگی هر کسی است و باید سعی کنه خودش رو در این دوران پیدا کنه و سازه های شخصیتی خودش رو به درستی بسازه.
این دوران برای شما از این بابت حساسیت دارد که عدم برخورد مناسب با نوجوان، آسیبهای جبران ناپذیری ممکنه ایجاد کنه که حتی دامان خود شما رو هم بگیره. پس باید ایشون رو درک کرد، بهش بهاء داد، احترام گذاشت. به شدت از امر و نهی های مستقیم پرهیز کرد. نسبت به ایشون گشاده رو بود. در امور خونه ازش نظر خواهی کرد به نحوی که حس کنند در خونه جایگاهی دارند .
مشکل شما این هست که با زور و خفت گیری می خواهید نوجوان خودتون رو طبق میل خودتون تربیت کنید، یک شبه و فوری بدون اینکه جوانب کار خودتون رو بدونید و بدون اینکه نوجوان خودتون رو درک کرده باشید. این روش امر و نهی و تشر و زور نتیجه ای جز دوری فرزند شما از شما نخواهد داشت. خونه رو محل أمنی برای خودش نخواهد دید. نوجوان شما در حال شکل گیری روحیه استقلالی خودش هست که با ضرب و شتم به کلی ناسازگار هستش. وقتی با نوجوان خودتون خو نگیرید، ارتباط برقرار نکنید، نیازهای روانی او رو تامین نکنید او هم به خواسته های شما توجهی نخواهد کرد. باب میل شما برخودار نخواهد کرد.
بدون تعارف این طور بگم که این مقاومتی که از فرزند خودتون می بینید، این لجاجت و اصراری که در رفتارش مشاهده می کنید انعکاس رفتار خود شماست.
اما حالا تصور کنید که اگر بهش توجه می کردید، بهش شخصیت می دادید، نیکو صداش می زدید، به خواسته هاش توجه می کردید به نظر شما با این شرایط ضریب حرف شنوی ایشون بهتر نمی شد؟ طبعا چرا . چون شما با یک انسان در حال رشد سروکار دارید.
شما در این شرایط مذکور، می تونستید به طور غیر مستقیم فاصله گرفتن از گوشی رو رقم بزنید. شما به زور می خواهید نوجوان خودتون رو از یک ابزار رسانه ای که بسیار جذاب و متنوع هست جدا کنید و حال اینکه این نشدنی است. بخصوص اینکه نوجوان شما به همسالان خودش نگاه می کنه که همگی گوشی دارن، گوشی گرفتن از ایشون حس عقب ماندگی از همسالان رو بهمراه خواهد داشت. هر کسی دیگه هم جای پسر شما بود همین کار رو می کرد.
بله، اعتیاد به گوشی عوارض خودش رو داره، هم عوارض جسمی (ضعف بینایی) و هم روانی (عدم رشد مهارت ارتباطی با دیگران). اما این روش درست نیست که با اجبار و زور بخواهید به مراد خودتون برسید.
شما در ابتدا باید با نوجوان خودتون ارتباط بگیرید و وارد دنیا او بشید، بهش توجه کنید. منظور از توجه، توجه وکنترل کودکانه نیست. توجهی منظور هست که فکر کنه در خونه جایگاهی داره، گاهی این مطلب با نظر خواهی از ایشون حاصل میشه، اینکه چه بپزید و تفریح به کجا برید و چیدمان خونه چی باشه. درباره زندگی آینده اش و انتخاب شغل باهاش حرف بزنید. در مورد هنر و رشته مورد علاقه اش صحبت کنید. تشویقش کنید در رشته ای که دوست داره. گاهی فرزند ما استعدادهای خوبی داره اما عملکرد ما والدین باعث کوری اون استعداد می شیم. پس خواهشا ذهنیت منفی خودتون رو نسبت به فرزندتون اصلاح کنید. بدون اصلاح این ذهنیت نمی تونید درست رفتار کنید. پسر شما خوبیهای زیادی داره فقط لازمه خوب نگاه کنید و با آرامش خاطر بهش نگاه کنید. به هیچ وجه با این هیجان کاذب و نفرت انگیز نمی تونید حقائق فرزندتون رو ببینید.
شما اصلا لزومی نداره گوشی رو از ایشون بگیرید که این نشدنی است. اون روحیه استقلالی که نوجوان شما داره می خواد مدیریت وسائل خودش رو خودش در دست بگیره نه کسی دیگه. مقاومت ایشون از این بابته.
شما با گفتگو در مورد آینده با چاشنی عاطفه، می تونید ایشون رو به تامل و تفکر وادار کنید، باعث میشه ایشون بیشتر واقع نگر باشه و آینده نگریش رو تقویت کنید. اگر قوه تامل و تفکر ایشون رو بعلاوه پیشنیازهایی که گفته شد تقویت کردید، بقیه مسیر رو خودش مدیریت خواهد کرد. البته این قضیه زمان بَر خواهد بود و صبر و تحمل شما و پدر ایشون رو می طلبه.
اگر فکر می کنید دلیل اعتیاد فرزند شما به گوشی عامل دیگری داره، یا فکر می کنید این قضیه نیاز به گفتگوی بیشتری داره در ادامه بفرمایید
موفق باشید
به فیلمنامه‌نویسی علاقه داره؛ ولی چون کتاب ریاضی و فیزیک داره، ترس و اضطراب داره. چون به این دو تا درس علاقه نداره و بدش میاد، از مدرسه فراری هست. مدیر مدرسه میگه حیف این بچه هست، استعداد بالایی داره. به خودش هم گفته. حتی استاد فیلمنامه‌نویسی گفته بیاد خودم هوات رو دارم. نمی‌دانم چرا نمیره.
یکبارباباش گوشیش رو شکست، از بس کتک خورد و گریه کرد قول داد اگر گوشی براش بخریم بره مدرسه؛ ولی نرفت.
شب که میشه میگه مامان من میرم؛ ولی صبح که از خواب بیدار میشه میگه نمیرم. از مدرسه بدم میاد.
سلام مجدد خدمت شما
با این توصیفات معلوم هست که پسر شما نیاز با تقویت انگیزه داره تا این دو دلی و شکی که داره رو بر طرف کنه.
در اینجا لازم هست که شما چیزی نگید. چون شما از ظرفیت خودتون برای رفتن به این رشته استفاده کردید.
شما می بایست از افراد دیگر استفاده کنید تا انگیزه پسرتون رو تقویت کنن، استعدادش رو اغراق آمیز براش گوشزد کنن، یک چشم انداز روشنی رو با همین رشته براش ترسیم کنن و....! اون هم نه یک نفر و دو نفر. چون به قول معروف یک دست صدا نداره. اگر پسر شما از چند نفر مختلف یک نظر و ایده رو دریافت کند بدون اینکه متوجه تبانی و هماهنگی شما با اونها بشه، این تردید به سرعت از دلش خارج میشه و یک گزینه بیشتر جلوی روی خودش نمی بینه.
منتها این درس ریاضی و فیزیک که پسر شما اون رو به عنوان یک هیولا در نظر گرفته باید این افراد، این دو درس رو در ذهن پسرتون حقیر و ناچیز کنند و این تابو رو از ذهن پسرتون از بین ببرن. مثلا با یک کتاب آموزشی و مشاوره تحصیلی برای نحوه آموزش و تکنیکهای یادگیری میشه این دو درس رو گذروند.
حتی گاهی می تونید پسرتون رو در قبال عمل انجام شده قرار بدید. مثلا هزینه یک کلاس جنبی رو بپردازید تا وادار به رفتن بشه
بهر حال باید این معضل وجود داره که گوشی و فضای مجازی انگیزه فرد رو از ارتباط گیری با فضای واقعی کم می کنه. حتی چشم انداز و هدف کلان در زندگی داشتن رو بالنسبه از آدم می گیره. اما اگر از اهرمهای انگیزه آفرین استفاده کنید و پسرتون رو به فعالیت و تحصیل در رشته مورد علاقه وادار کنید، خودبخود وابستگی ایشون به گوشی کم میشه. لزومی به ابزار دعوا و مرافه هم نیست. چنانچه این راه هم جواب نداده است.
البته اگر خانواده ای قانونمند هستید و پسر شما این فضای حاکم بر خونه رو پذیرفته می تونید این قانون رو همگانی قرار بدید (نه تنها برای پسرتون) که استفاده از گوشی در اتاق خواب ممنوعه. با این قانون تا حدودی می تونید یخ وابستگی به گوشی رو ذوب کنید.
بهترین ها رو برای شما آرزومندم
موفق باشید