به خدا پناه ببر!

کم نیستند انسان‌های بی‌ایمان که با کوچکترین مشکلی لب به فحاشی باز کرده و انسان را مورد آماج سخنان رکیک و نا شایست می‌کنند. همیشه بوده و هستند و کار آنها تعطیلی بر دار نیست. روزی پیامبران الهی، روزی امامان و پیشوایان دینی و امروز هم اهل ایمان را با زبان خود می‌آزارند. فرد روزه‌دار به دلیل گرسنگی و تشنگی یا سختی و محدودیت‌هایی که روزه برایش دارد، شاید از میزان صبرش کاسته شود؛ اما اگر با حال روزه، صبوری و بردباری به خرج دهد و زبان خود را حفظ کند؛ مطمئناً پاداشی ویژه و بی‌نظیر در انتظار اوست. همچنانکه پیامبر خدا، حضرت محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «مَا مِنْ عَبْدٍ صَائِمٍ يُشْتَمُ فَيَقُولُ إِنِّي صَائِمٌ سَلَامٌ عَلَيْكَ لَا أَشْتِمُكَ كَمَا تَشْتِمُنِي إِلَّا قَالَ الرَّبُّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى اسْتَجَارَ عَبْدِي بِالصَّوْمِ مِنْ شَرِّ عَبْدِي قَدْ أَجَرْتُهُ مِنَ النَّارِ؛ هیچ بنده روزه‌داری نیست مگر آنکه دیگری به او فحاشی کند و او در پاسخ بگوید: "من روزه‌ام، سلام بر تو، به تو فحش نمی‌دهم همچنانکه به من فحاشی می‌کنی." مگر آنکه خداوند بزرگ به او می‌گوید: بنده من از شر بنده دیگرم به سوی من پناه آورده است. همانا من او را از آتش نجات داد.»(من لا يحضره الفقيه‏،ج۲،ص۱۰۹)
درست است که روزه کمی انسان را کم صبر می‌کند؛ اما پاداش عظیم بردباری با زبان روزه بر قدرت انسان می‌افزاید.

* من لا يحضره الفقيه‏، شیخ صدوق‏، دفتر انتشارات اسلامى، قم‏، ۱۴۱۳ ق‏، ج۲، ص۱۰۹.