تشنگی و گرسنگی برای خدا، انسان را به یاد سختی قیامت می‌اندازد و او را به تلاش برای رفع نیاز دنیای دیگر فرامی‌خواند.
عطش و گرسنگی طولانی، تاب و توان را از انسان گرفته و او را مستأصل و بیچاره می‌کند. کسی که تشنه می‌شود، زیاد نمی‌تواند تاب بیاورد و چنان نیازی به رفع عطش دارد که گویا هیچ چیز دیگری برای او مهم نیست. روزه‌داری آن هم در گرمای تابستان با روزهای طولانی‌اش چه حکمتی دارد؟ امام رضا(علیه السلام) در بیان یکی از حکمت‌های روزه می‌فرمایند: «لِكَىْ يَعْرِفُوا أَلَمَ الْجُوعِ وَ الْعَطَشِ فَيَسْتَدِلُّوا عَلى فَقْرِ الْاخِرَةِ؛ تا درد گرسنگى و تشنگى را بفهمد و بر بيچارگى سراى ديگر رهنمون گردند.»(بحارالأنوار، ج6 ، ص79) باید برای روزی که همه اعمال انسان برای انسان مجسّم می‌شوند، خوراکی و نوشیدنی بازبفرستیم، تا آنجا از عطش و گرسنگی ایمن باشیم. پيامبر خدا(صلّى الله عليه و آله) در مورد ماه مبارک رمضان فرموند: «وَ اذْكُرُوا بِجُوعِكُمْ وَ عَطَشِكُمْ فيهِ جُوعَ يَوْمِ الْقِيمَةِ وَ عَطَشَهُ؛ با گرسنگى و تشنگىتان در اين ماه، گرسنگى و تشنگى روز قيامت را به ياد آوريد.»(الأمالی، ص93)مشکل اصلی ما در بقیه ایّام سال این است که کمتر به یاد نیازمندی‌های آخرت خود هستیم. کسی که دائم به یاد آخرت خود باشد، بالأخره برای آبادی آن دست به کار می‌شود.
پی‌نوشت
- مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى؛ بحار الأنوار( ط- بيروت)، ناشر: دار إحياء التراث العربي، بيروت، سال چاپ: 1403 ق.
- الأمالي، ابن بابويه، محمد بن على، 381ق، ناشر: كتابچى، تهران، سال چاپ: 1376 ش.