دینی شاد، ولی هدفمند

یکی از شگردهای دین ستیزان، تقطیع کردن آیات و روایات است؛ مثلا  در آیه: «قارون از قوم موسى بود و بر آنان ستم كرد و از گنجينه ‏ها آن قدر به او داده بوديم كه كليدهاى آنها بر گروه نيرومندى سنگين مى ‏آمد آنگاه كه قوم وى به او گفتند شادى مكن كه خدا شادى‏ كنندگان را دوست ندارد.»[قصص/76] شبهه انداز کج اندیش، فراز آخر این آیه را آورده: «خدا شادى‏ كنندگان را دوست ندارد»[قصص/76] و نهایتا نتیجه می‌گیرد که اسلام مخالف شادی است. در حالی که آیه، در رد شادی بی جهت قارون است.
 علامه طباطبایی در ذیل این آیه می‌نویسد: «كلمه" فرح" به معناى" بطر(غرور و ناسپاسی) تفسير شده، و  بطر، لازمه خوشحالى از ثروت دنياست. به همين جهت در آيه: «لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ[حدید/23] به آنچه خدا به شما داده، خوشحالی نکنید، و خدا دوستدار هيچ متكبر خودستايى نيست.» خودپسندی و فخر را از لوازم فرح بر شمرده است.»[ترجمه تفسیر المیزان، ج16، ص111] بنابراین اسلام، شادی از روی تکبر و خود پسندی را دوست ندارد؛ واصلا یکی از توصیه های اسلام شادی است. به عنوان نمونه؛ امام هفتم یکی از چهار اوقات شبانه روز یک مسلمان را کسب لذتهای حلال(تفریحات و شادی های سالم) می‌داند.[بحار الأنوار،ج75، ص321]

پی نوشت
ترجمه تفسير الميزان‏، موسوى همدانى سيد محمد باقر، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم، سال چاپ: 1374 ش، ج16، ص111.‏
بحار الأنوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏، ناشر: دار إحياء التراث العربي‏، سال چاپ1403 ق‏، ج75، ص321..