- برخورد با مدیران متخلف باید شدیدتر از دیگر مردم باشد چون این مدیر یک مجرم معمولی نبوده بلکه خیانت علیه تمام مردم با جایگاهی که داشته است مرتکب شده است.
خداوند زندگی، سیره و روش اهل‌بیت(علیهم السلام) را برای ما الگویی برای برخوردها و رفتارهایمان قرار داده است در بحث برخورد با مدیران متخلف روش امام علی(علیه السلام) و برخوردهایشان با مدیران متخلف می تواند الگویی برای مسئولین و ارگانهای نظارتی و قضایی واقع شود.
در نامه‌ای که امیرالمومنین علی(علیه السلام) به مالک اشتر دارند در قسمتی از این نامه می فرمایند:
«رفتار كارگزاران را بررسى كن، و جاسوسانى راستگو، و وفا پيشه بر آنان بگمار، كه مراقبت و بازرسى پنهانى تو از كار آنان، سبب امانت دارى، و مهربانى با رعيّت خواهد بود و از همكاران نزديكت سخت مراقبت كن، و اگر يكى از آنان دست به خيانت زد، و گزارش جاسوسان تو هم آن خيانت را تأييد كرد، به همين مقدار گواهى قناعت كرده او را با تازيانه كيفر كن، و آنچه از اموال كه در اختيار دارد از او باز پس گير، سپس او را خوار دار و خيانتكار بشمار و طوق بد نامى به گردنش بيفكن.» [1]
به عنوان مثال وقتی حضرت از خیانت ابن هَرمَه(مأمور بازار اهواز) اطلاع پیدا کرد، به رفاعه(حاکم اهواز) نوشت:
«چون نامهام را خواندى، ابن هرمه را از بازار بركنار كن و در برابر ديدگان مردم او را بازداشت و زندانىاش كن و جارچى، ماجراى او را باز گويد و به كارگزارانت نامه بنويس و نظر مرا درباره وى به آنان اعلام كن و در اين باره غفلت و تفريط تو را نگيرد كه نزد خدا هلاك مىشوى و تو را به بدترين شكل عزل خواهم كرد و تو را از اين كار در پناه خدا قرار مىدهم و چون روز جمعه شود، او را از زندان بيرون كش و سى و پنج تازيانه به او بزن و او را در بازارها بگردان.» [2]
اینجاست که وقتی فساد یک مدیر دولتی آشکار می شود باید بدترین برخوردها با او صورت گیرد بخاطر اینکه
اولا این مدیر با سوء استفاده از جایگاه و موقعیت خود که باید از این موقعیت درخدمت رسانی به مردم استفاده می کرد به ضرر و منافع مردم عمل کرده است.
ثانیا بیت المال نوعی حق الناس است که او این حق الناس را از بین برده است.
ثالثا امام برعکس زندانیان دیگر برخوردی سخت با این مدیر فاسد انجام می دهد، زیرا این مدیر تنها یک مجرم معمولی نیست بلکه علیه کلیت جامعه مرتکب جنایت شده است و باید به گونه ای مجازات شود که دیگر مسوولان جرأت خیانت و اختلاس و سوء استفاده نداشته باشند.
پی نوشت:
1). شريف الرضى، محمد بن حسين دشتى، محمد، نهج البلاغة، ترجمه دشتى، مشهور، قم، چاپ اول، 1379ش، ص579.
2). بروجردى، آقا حسين، منابع فقه شيعه (ترجمه جامع أحاديث الشيعة)، انتشارات فرهنگ سبر، تهران، چاپ اول، 1386 ق، ج30، ص477.