به تخته زدن یک رفتار خرافی با ریشه ای شرک آمیز است؛ به جای آن باید به خداوند متعال متوسل شد، خصوصا با اذکار شناخته شده‌ای مانند «ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ».
متاسفانه مشاهده می شود برخی مومنان و متدینان نیز اصطلاح «بزنم به تخته» را برای دوری از اتفاقات ناگوار و مصون بودن از نظر بد، به کار برده و عملا نیز به تخته یا شیء چوبی می‌زند. از جمله وقتی یک اتفاق خوب برای فرد بیفتد و به مراد دلش برسد و یا تعریف و تمجیدی از خود بکند یا بشنود. در حالی که این افراد غافل از این هستند که این رفتار ریشه‌های شرک آمیزی دارد که در این نوشتار به دو مورد از آن اشاره می کنیم:
1. در گذشته در بسیاری از مناطق دنیا برخی بت پرستان بر این اعتقاد بودند که خداوند درون درخت است. با این وصف درخت برای آنها از ارزش بالایی برخوردار بود. به همین خاطر بت‌های خود را چوبی می‌ساختند و وقتی که به مشکلی بر می‌خوردند، به آن درخت دست می‌زدند و یا به بت‌های چوبی‌شان ضربه می‌زدند تا به قول خودشان خدا را بیدار کنند و از او بخواهند تا ایشان را در برابر سختی‌ها و مشکلات و بلایا مراقبت نماید.[1]
2. «زدن به تخته» از خرافه های مرسوم انگلیسی بوده که اعتقاد داشتند با این کار آرزوها به حقیقت می‌پیوندند و افراد از شگون بد در امان می‌مانند. در فرهنگ‌های غربی می‌توان آن را با واقعه مصلوب کردن مسیح -آن‌طور که در انجیل آمده است- مرتبط دانست. زیرا معمولا آویزهایی به شکل صلیب‌های کوچک برای خوش‌شانسی ساخته و به گردن انداخته می‌شد، که جنس آنها از چوب بود؛ و این را می‌توان به عنوان دلیل قرین شدن چوب با مفهوم امنیت و خوش‌یمنی به حساب آورد.[2]
مومنان و مسلمان باید دقت داشته باشند که این گونه خرافه های شرک آمیز تاثیری در حفظ آنان از آفات و نظرهای بد ندارد و تنها حافظ و پشتیبان خداوند قادر متعال است چنان‌که، امام صادق(علیه‌السلام) می فرماید: «هر گاه از آفات نظر بد ترسیدی بگو: «ما شاءالله لاقوه الا بالله العلی العظیم»[3] همچنین حضرت در حدیثی دیگری می فرمایند: «اگر کسی از چشم زخم می ترسد، سه مرتبه بگوید: «ماشاءالله لاحول و لاقوه الا بالله العلی العظیم» و سوره فلق و ناس را بخواند، تا چشم بد در او اثر نکند.»[4] در حدیثی دیگر آمده است که رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای امام حسن (علیه‌السلام) و امام حسین (علیه‌السلام) به منظور پیش گیری از نظر بد، دعایی خواندند که مضمونش چنین بود: «شما را به تمام کلمات و اسمای حسنای الهی می‌سپارم از شر مرگ و حیوانات موذی و هر چشم بد و حسود آن‌گاه که حسد ورزد.» در هنگامی که خصوصیت و ویژگی برادر مومنت ترا به اعجاب وا داشت، تکبیر (الله اکبر) بگو و ذکر خدای را به جا آور[5] همچنین روایت شده که در این مواقع از عباراتی همانند «ماشاء الله» و «تبارک الله» یا «اللَّهُ اللَّهُ ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ» استفاد کنید.[6]
در نتیجه: به تخته زدن یک رفتار خرافی با ریشه ای شرک آمیز است؛ به جای آن باید به خداوند متعال متوسل شد، خصوصا با اذکار شناخته شده ای مانند «ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ».
________________________________________
پی‌نوشت
[1]. باشگاه خبرنگاران جوان
[2]. خبرگذاری فارس
[3]. بحارالانوار، محمد تقی مجلسی، دار إحياء التراث العربي، بیروت، 1403 ق، ج60، ص26.
[4]. همان، ج 60، ص 60.
[5]. همان، ج 92، ص 127.
[6]. همان، ج 92، ص 133.