پس از مطالعه ادیان دیگر، درمی‌یابیم كه اسلام تنها دینی است كه نامش در خودش است. اسلام از ریشه «اَسلَمُ» به معنای تسلیم شدن است. این چنین تسلیم و اطاعتی، همانا در دینی است كه خداوند از بندگانش خواسته است و برای آنان بیان داشته كه دین یكی بیش نیست و آن هر آینه اسلام و تسلیم است.«ان الدّین عندالله الاسلام» (آل عمران س/19) و در دین اسلام، برعكس سایر ادیان، «اسلام» نامی است كه خداوند در قرآن برای دین بندگانش انتخاب فرموده است.لفظ «اسلام» تنها به یک سیستم دینی گفته نمی‌شود؛ بلكه یک سیستم مذهبی است كه چه به طور الهی و چه تاریخی و بنیادی، ارتباط شخصِ با ایمان با خداوند متعال است و این‌كه به وسیله ایمان وحدت بین شخص مسلمان با خالق متعال بوجود می‌آید. به همین علت هم در متون دینی اسلامی و ادبیات اسلامی و قرآن لفظ ایمان به مراتب بیشتر از الفاظ دیگر به كار رفته است. در قرآن، نام خداوند2692 بار و لفظ دین 92 بار و لفظ ایمان 45 بار و مشتقات لفظ ایمان 230 بار آمده است.
جمع لفظ «دین» ادیان است ولی این كلمه به صورت جمع در قرآن نیامده است.
لفظ «دین» در قرآن در مفهوم سایر ادیان نیز به كار رفته است؛ مثل «لكم دینكم ولی دین» (کافرون 6/109) یا: «فی دین الملک» یعنی دین به مفهوم عامش در قرآن به كار رفته است ولی اختصاصاً دین نزد خداوند متعال، اسلام است و اختلاف امت‌ها مربوط به تفاوت نژادی بشر یا زبان تكلم و محل و ناحیه سكونت نیست بلكه این تفاوت مربوط به گذشت زمان و مراحل ترقی بشر با توجه به استعداد و آمادگی اوست.تا به این جا دانستیم تنها دینی كه نامش در خودش است اسلام است و در قرآن هم انواع اشتقاقات این كلمه تكرار شده است. در حالی كه در سایر ادیان عنوان این ادیان بعدها توسط كسانی كه با آن دین سروكار داشته‌اند، داده شده است. یعنی روش نام‌گذاری ادیان اصلی و مهم عالم، از اوایل قرن نوزدهم در غرب است. شواهد نشان می‌دهد هندوها یا بودایی‌های اولیه یا مسیحیان و یهودیان دقیقا متوجه نبودند كه در حال بنیان گذاری مذهب جدیدی شده‌اند تا قایل به اسامی و عنوان‌هایی برای ادیان خود شوند.