خداوند متعال هرگز انسان را به حال خود رها نکرده است

یکی از شبهاتی که امروزه در فضای مجازی مطرح شده این است که خداوند متعال تمام پیامبران خود را تنها در خاورمیانه مبعوث کرده و گویا دیگر انسان ها در سایر نقاط زمین را فراموش کرده است؛ آیا این سخن درستی است و با منطق قرآن سازگاری دارد یا خیر؟

پاسخ به این سوال را در 3 نکته ارائه می کنیم:

نکته اول: این مطالب تنها یک ادعا است و اصلا از لحاظ تاریخی قابل اثبات نیست. باید به کسانی که این شبهه را مطرح می کنند گفت: شما چه دلیلی دارید که خداوند متعال برای سایر اقوام پیامبر نفرستاده است؛ این که در کتب مقدس، تنها از انبیایی خاص نام برده شده، دلیلی بر این مطلب نیست که در سایر بلاد، هرگز هدایت کننده ای وجود نداشته است. خود قرآن می فرماید ما نام بسیاری از انبیاء را برای تو (پیامبر اکرم(ص)) ذکر نکرده ایم. قرآن در این باره می فرماید: «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلاً مِنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنا عَلَيْكَ وَ مِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ (غافر-78) ما پيش از تو رسولانى فرستاديم، که سرگذست گروهى از آنان را براى تو بازگو كرده‏ ايم، و گروهى را براى تو بازگو نكرده ‏ايم». لذا این که در قرآن یا دیگر کتب مقدس، نامی از سایر انبیاء الهی به میان نیامده، هرگز دلیلی بر نفی آنها نیست. این در حالیست که طبق روایاتی که از معصومین(علیهم السلام) وارد شده است، خداوند متعال 124 هزار پیامبر را برای هدایت بشریت مبعوث کرده است، به طور مثال امير مؤمنان على (ع) از پيامبر خدا (ص) نقل می كند كه حضرت فرمودند: «خداوند متعال يك صد و بيست و چهار هزار پيامبر آفريد كه من در پيشگاه خدا گرامی ترين آنها هستم و بر اين امر مباهات نمی كنم. و خداوند متعال يك صد و بيست و چهار هزار وصى آفريد كه على (ع) در پيشگاه خدا از همه آنان گرامی تر و بهتر است».(1) حال باید پرسید قرآن تنها 20 تا 30 مورد را نام می برد، بقیه انبیاء الهی چه می شود؟

نکته دوم: این مطلب هرگز با منطق قرآن سازگاری ندارد، بلکه قرآن در آیات متعددی به صراحت بیان می کند، هیچ قوم و قبیله ای نبوده است، مگر این که خداوند متعال در میان آنان رسول و هدایت کننده ای قرار داده؛ به طور مثال می فرماید: «إِنَّا أَرْسَلْناكَ بِالْحَقِّ بَشِيراً وَ نَذِيراً وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلاَّ خَلا فِيها نَذِيرٌ (فاطر-24) ما تو را به حق براى بشارت و انذار فرستاديم، و هر امتى در گذشته انذار كننده‏اى داشته است». هم چنین فرمود: «وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ (یونس-47) و براى هر امتى رسولى است». لذا طبق این آیات در تمام امت ها و اقوام مختلف پیامبر و رسولی از جانب خداوند متعال وجود داشته است تا بتواند سخن خداوند متعال را به آنها ابلاغ کند و آنان روز قیامت بر علیه خداوند متعال حجتی نداشته باشند.

نکته سوم: در کتب کلامی به صورت مفصل بحث می شود که انسان به تنهایی نمی تواند راه سعادت را دریابد، بلکه خداوند متعال باید برای آنان قانون وضع کرده و به وسیله انبیاء خود، آن دستورات را به انسان برساند؛ لذا هدف الهی که رشد و تعالی انسان است، محقق نمی شود مگر در سایه بندگی و عمل به دستورات او، و این امر نیز محقق نمی شود، مگر این که از جانب خداوند متعال برای هدایت انسان ها افرادی فرستاده شود تا پیام الهی را به انسان ها برسانند.(2) این دلیل عام بوده و تمام جوامع بشری را در بر می گیرد، یعنی عقل حکم می کند به مقتضای حکمت الهی، خداوند متعال راه رسیدن به کمال را به همه انسان ها نشان دهد. پس طبق این دلیل، لازم و ضروری است که در هر ملتی که از دیگر اقوام دور بوده و اطلاعی از آنها نداشته است، پیامبری مبعوث شود و دستورات خداوند متعال را به آنان برساند؛ در غیر این صورت خداوند حکیم، خلاف حکمت خود عمل کرده و قومی را بدون هدایت رها کرده و موجبات گمراهی آنان را فراهم کرده است، و خداوند حکیم منزه از این اعمال است.

در نتیجه: طبق این نکاتی که بیان شد، به حکم عقل و نقل، این شبهه بی اساس است و هرگز قابل اثبات نیست و مبنای علمی ندارد و صرفا یک مدعای بدون دلیل است.    

پی نوشت :
(1). شیخ صدوق، خصال-ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 495.

(2). آیت الله سبحانی، الإلهيات على هدى الكتاب و السنة و العقل، ج‏3، ص: 23.