مصیبت ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) به خاطر ایمان والایی ایشان بود؛ نه به خاطر سخنان سخیفی که شبهه افکنان معاند می‌گویند.
شبهه اندازی در اینستاگرام، با سوءاستفاده از آیه 30 سوره شوری: «و آنچه از رنج و مصائب به شما مىرسد همه از دست(اعمال زشت) خود شماست در صورتى كه خدا بسيارى از اعمال بد را عفو مىكند.» توهم کرده و گفته است که گناه امام حسین(علیه السلام) چه بود که کشته شد...
پاسخ کوتاه: هر بلا و مصیبتی لزوما به معنی مجازات نیست. بلا برای کسانی مجازات است که انسان های بدکاری باشند؛ اما برای انسان های مومن و در راس آنها امام حسین(علیه السلام)، از باب ایمان و ارتقای درجه است.
پاسخ تفصیلی: شبهه کننده، از دو نکته غفلت کرده است.
نکته اول: شبهه کنده به زعم باطل خود پنداشته است که هر بلایی، مجازات است؛ در واقع انسان بر اثر سختی ها و مشکلات، خیلی از استعدادهایش بارور می‌شود. این نکته در زمینه اخروی نیز صادق است. زیرا که بین ایمان انسان، و بلا و مصیبت او رابطه تنگاتنگی وجود دارد. چنانکه امام کاظم(علیه السلام) می‌فرماید: «مؤمن همانند دو كفّه ترازوست، هر گاه به ایمانش افزوده شود، به بلایش نیز افزوده خواهد شد.»[1] بنابراین مصائب پیشوای مومنان(سالار شهیدان) از باب ایمان والای ایشان و اهلبیتشان بود. زیرا که ایشان احساس مسولیت کردند و وظیفه انسانی و الهی خود را در مقابل یزید فاسق انجام دادند.
نکته دوم: شبهه کننده باید بداند که یزید ملعون نیز همین طرز تفکر را داشت و خطاب به امام سجاد(علیه السلام) آیه 30شوری را خواند. حضرت در جواب او فرمود: «چنين نيست، اين آيه در مورد ما نازل نشده، آنچه در باره ما نازل شده آيه ديگرى است كه مىگويد: هر مصيبتى در زمين يا در جسم و جان شما روى دهد پيش از آفرينش شما در كتاب (لوح محفوظ) بوده، و آگاهى بر اين امر بر خداوند آسان است، اين براى آن است كه شما به خاطر آنچه از دست مىدهيد غمگين نشويد، و به خاطر آنچه در دست داريد زياد خوشحال نباشيد(حدید/22 و 23) و سپس امام در ادامه فرمود: ما كسانى هستيم كه هرگز به خاطر آنچه از دست داده ايم غمگين نخواهيم شد، و به خاطر آنچه در دست داريم خوشحال نيستيم (همه را زودگذر دانسته و چشم به لطف و عنايت خدا بسته ايم).[2][3] بنابراین مصیبت امام حسین(علیه السلام) از باب مجازات نیست. نکته ای که شبهه افکنان غرض ورز و معاند به تاسی از یزید فاسق در پی اثبات آن هستند.
پی نوشت
[1]. بحار الأنوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، ناشر: دار إحياء التراث العربي، سال چاپ: 1403 ق، ج75، ص320.
[2]. بحار الأنوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، ناشر: دار إحياء التراث العربي، سال چاپ: 1403 ق، ج78، ص170.
[3]. تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، 1374ش، ج20 ، ص442.