اقرار به گناه ائمه اطهار چرا؟

بسم الله الرحمن الرحیم
در مناجات و ادعیه ای که از معصومین(علیهم السلام) نقل شده، گهگاه دیده می شود که حضرات معصومین(علیهم السلام) از گناهانی، به درگاه الهی استغفار می کنند. مناجات سوزناک کمیل[1]، مناجات امیر المومنین(علیه السلام) در مسجد کوفه[2]، دعاهای امام سجاد(علیه السلام) و غیره، همه و همه نمونه هایی از مناجات و استغفار این بزرگواران است. این ادعیه و مناجات در عین زیبایی عبارات و تعابیر، حاوی نکات اخلاقی و آموزشی فراوانی است که برای کسانی که اندکی در این مورد مطالعه و تأمل داشته باشند، پوشیده نیست.

سوالی که برای عده ای پیش می آید این است که "مگر این بزرگواران معصوم نبودند؟ پس چرا از گناهان و معاصی به درگاه احدیت توبه و انابه می نمایند؟"

در جواب به این سوال می توان گفت:
اول اینکه نباید این بزرگواران(علیهم السلام) را با انسانهای معمولی مقایسه کرد؛ چرا که برای ما انسانهای معمولی، همین که نماز و روزه و خمس و دیگر واجبات را انجام بدهیم می گوییم: "دیگر تکلیف خود را انجام دادم" و بعد از انجام واحبات، به کارهای خود اعم از شخصی و عمومی می پردازیم؛ ولی حضرات معصومین(علیهم السلام) آن گونه که ما فکر می کنیم، فکر نمی کنند. ایشان خداوند متعال را با تمام کمال و صفاتش می شناسند؛ حال وقتی در این دنیا به اشتغالی غیر از عبودیت و ذکر الهی مشغول می شوند خود را غفلت زده از خدا می بینند و برای این غفلت ها استغفار می کنند. در حالی که انسانهای معمولی، حتی این اشتغال ها را توجیه می کنند. حضرات معصومین(علیهم السلام) همواره خود را در محضر الهی می بینند و لحظه ای که به غیر خدا مثل امور مردم مشغول شوند را خسارت می دانند. برای تقریب اذهان مثالی را می زنم: فرض بفرمایید در محضر مبارک مقام معظم رهبری هستید، در حال سخن با ایشان؛ شخصی نیز در همان حال به شما مراجعه کند و از شما بخواهد نامه ای را امضا فرمایید و کارش را حل کنید. حال آیا این گونه نیست که شما برای امضای مزبور از مقام معظم رهبری معذرت می خواهید و احساس شرمندگی از آن بزرگوار می کنید؟
مثالی دیگر: فرض بفرمایید با شخصی محترم گرم مشغول سخن گفتن هستید؛ حال شما صرفه کنید. آیا این گونه نیست که به خاطر صرفه ای که بی اخیار کرده اید، معذرت خواهی می کنید؟
حضرات معصومین(علیهم السلام) نیز به خاطر لحظاتی که به غیر خدا اشتغال داشته اند، توبه و انابه می کنند گرچه این غفلت ها از سوی مردم به ایشان تحمیل شوند.
دوم اینکه ایشان خواسته اند به ما طریقه دعا و توبه را آموزش دهند و بفرمایند که برای استغفار باید چگونه بود.
سوم اینکه وقتی معصومین(علیهم السلام) این گونه انابه و استغفار می کنند ما باید حساب خود را بکنیم که در کجای راه هستیم؟!
چهارم اینکه استغفار همیشه مستلزم گناه نیست بلکه گهگاه برای شکر از معبود نیز بکار می رود.

پانوشت ها:
[1] «خدايا!بيامرز براى من آن گناهانى را كه پرده حرمتم مى‏درد،خدايا!بيامرز براى من آن گناهانى را كه كيفرها را فرو مى‏بارند،خدايا! بيامرز برايم گناهانى را كه نعمتها را دگرگون مى‏سازند،خدايا!بيامرز برايم آن گناهانى را كه دعا را باز مى‏دارند،خدايا! بيامرز برايم گناهانى كه بلا را نازل مى‏كند.(مفاتیح الجنان. شیخ عباس قمی) اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَهْتِكُ الْعِصَمَ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُغَيِّرُ النِّعَمَ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَحْبِسُ الدُّعاَّءَ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ الْبَلاَّءَ»
[2] «مولاى من اى مولاى من تویى آمرزنده و منم گنهکار و آیا رحم کند گنهکار را جز آمرزنده ؟ (مفاتیح الجنان. شیخ عباس قمی) مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ اَنْتَ الْغَفُورُ وَاَ نَا الْمُذْنِبُ وَهَلْ یَرْحَمُ الْمُذْنِبَ اِلا الْغَفُورُ»