انکار خداوند متعال به عنوان خالق انسان و هستی بخش او بزرگ‌ترین عمل غیر اخلاقی است که مستحق عذاب و مذمت است.
شبهه: خوب زندگی کن، اگر خدایان عادل باشند، پس میزان دین‌داری شما برایشان اهمیت ندارد، آن‌ها شما را بر مبنای فضیلت‌هایتان قضاوت می‌کنند، اگر هم ظالم هستند پس شما نباید آن‌ها را بپرستید.
پاسخ: این سخن در عین این‌که ظاهری زیبا و دلنشین دارد، به هیچ وجه عاقلانه و صحیح نیست، و در پاسخ به آن چند نکته بیان می‌شود:
نکته اول: فضایل اخلاقی و درونی انسان بدون شک در مقام اجرا به پشتوانه‌ای قوی و محکم نیاز دارند تا انسان در شرایط سخت نیز به آن پای‌بند باشد. زمانی‌که منافع و لذات انسان در خطر باشد و آدمی سر دوراهی قرار گیرد که کدام را انتخاب کند، غالب انسان‌ها منافع شخصی خود را ترجیح می‌دهند و کمتر انسانی است که به اخلاق بیاندیشد. چون کسی که اعتقادی به خدا و جهان آخرت ندارد، همه آمال و آرزوی خود را در این دنیا و لذات آن می‌بیند، چنین شخصی بسیار طبیعی است که لذات و منافع دنیایی خود را بر هر کاری ترجیح دهد. به همین خاطر است که می‌بینیم اعمال غیر اخلاقی و جرم و جنایت در بین کسانی که اعتقادی به خداوند و روز قیامت ندارند و یا بسیار کم‌رنگ است، بسیار بیشتر از افراد مومن است.
نکته دوم: انکار خداوند متعال به عنوان خالق انسان و هستی بخش او بزرگ‌ترین عمل غیر اخلاقی است که مستحق عذاب و مذمت است. فرض کنید شخصی کریم و بزرگوار شما را به مهمانی عظیمی دعوت کرده و همه چیز را برای استراحت و آرامش و لذت شما فراهم کرده است، در زمان خروج از منزل، با بی‌ادبی و بی‌احترامی تمام می‌گویید صاحب خانه‌ای وجود ندارد، این‌ها از خود من است، صاحب خانه کیست و... آیا این کار بزرگ‌ترین بی‌اخلاقی نیست؟
نکته سوم: انسان آمده است که رشد و کمال بیابد، نیامده که فقط زندگی کند و لذت ببرد، دنیا برای آزمایش و رشد و تعالی اختیاری انسان است. این رشد و تعالی هم فقط و فقط در سایه بندگی خداوند متعال و انجام دستورات او میسر است. همچنین هدف از خلقت انسان و رشد و تعالی او تنها در سایه بندگی و عبادت خداوند حاصل می‌شود. لذا انسانی که دستورات خدا را رعایت نکند، ولو عالی‌ترین فضایل اخلاقی را داشته باشد، باز خود را ضایع کرده و به رشد و تعالی نرسیده است.
__________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/155270