عشق حقیقی

انسان نیاز دارد محبت کند و محبت ببیند. خداوند به‌گونه‌ای او را آفریده است که هرگز دل او نمی‌تواند خالی از عشق باشد. هیچ دلی را نمی‌توان یافت که هیچ‌گونه محبتی در آن نباشد. اگر کسی گرفتار یک عشق آتشین خانمان‌سوز شد، تنها راه این است که محبت دیگری را وارد دلش کند. تا محبت جدید نیاید، اولی فروکش نمی‌کند. بدون جایگزین، نمی‌توان به درمان آتش عشق پرداخت؛ بنابراین انسان در این جهت که دوست دار کسی باشد یا نباشد، اختیاری ندارد. تنها اختیار او این است که کدام معشوق را انتخاب کند. محبت هر کس و هر چیزی که در دلمان قرار می‌گیرد، اسیرش می‌شویم. باید انتخاب کنیم که می‌خواهیم اسیر چه کسی شویم. من معشوقی را می‌شناسم که عاشق افراد به بن‌بست رسیده است. با افرادی که هیچ رفیقی ندارند، رفاقت می‌کند. اگر کسی سنگ صبوری نداشته باشد، سنگ صبورش می‌شود. او کسی است که ما را آفریده است. او برای همه دردمندان رفیق هست، حبیب است، طبیب است.

اقتباس از کتاب نشانه هایی از او( نویسنده: سید رضا صدر)