ترکیب بدیع در دستان هنرمندان انقلاب

اگر شب نزول قرآن بر حضرت رسول را نقطه آغاز اسلام بدانیم، پس باید بگوییم گل اسلام را با هنر سرشته‌اند؛ چرا که اولین حجت پیامبر بر منکران نبوتش هنر به کار رفته در الفاظ قرآن بود؛ به طوری که او را به واسطه اثر شگرفی که با خواندن قرآن بر مشرکان می‌گذاشت، ساحر لقب می‌دادند. 

اساسا کدام عقل سلیم است که در تبلیغ هر عقیده‌ای، از هنری که رسانایی پیام را بالاتر ببرد، غافل شود؟ اما شاید این‌که در هر زمانه‌ای چه قالب هنری باید دستمایه کارهای تبلیغی باشد، محل تامل باشد؛ چرا که هنر نیز مانند دیگر امورات زندگی بشری دستخوش تغییر می‌شود و باید شرایط زمانی و مکانی را در به کارگیری ابزار هنر سنجید.

یکی از قدیمی‌ترین قالب‌های هنری، شعر است، که در ایران اسلامی قدمتی در حدود هزار سال دارد و از فرهنگ ایرانی جداشدنی نیست. گذشته از این امتیاز، فراگیری بالای شعر و سادگی ارتباط گیری، و همچنین کم هزینه بودن تولیدش، ارزش تبلیغی بالاتری به آن داده است.

اما زمانه ما زمانه اقدامات چند وجهی است؛ همان چیزی که سینما -که بی‌گمان اثرگذارترین قالب هنری دوران ماست- از آن بهره می‌برد. پس هنری مانند شعر، زمانی می‌تواند اثربخشی مضاعفی داشته باشد، که با صوت و تصویر همراه شود.

استفاده از شعر در جهت اهداف انقلابی قدمتی بیش از خود انقلاب اسلامی دارد؛ به طوری که شعارهای آهنگین در اعتراضات ضد رژیم پهلوی، و سرودهای انقلابی با تاریخ انقلاب عجین شده و تبدیل به شناسه انقلاب شده است.

در طول دفاع مقدس نیز سرودهای انقلابی از ابزارهای روحیه بخش به رزمندگان اسلام بود که حتی در صفوف اعزامی به خط نبرد همخوانی می‌شد. اما سالیانی بود که توجه چندانی به این ابزار تبلیغی نمی‌شد، تا حدود ده سال پیش که چند سرود با مضامین انقلابی ساخته شد و بسیار هم مورد توجه واقع شد.

کم کم نماهنگ‌ها هم به میدان آمدند تا این‌که «سلام فرمانده» گُل کرد و حالا هرچند روز ویرایشی تازه از اجرای جمعی این سرود، از گوشه‌ای از جهان سر در می‌آورد، و حتی در بعضی کشورها -مانند بحرین- تن حاکمان خودکامه را به لرزه انداخته است؛ به طوری که تلاش می‌کنند مانع اجراهای تازه آن شوند.

در چنین شرایطی مقام معظم رهبری -که می‌توان او را رهبر شعر انقلاب نامید- با پیامش به اولین جشنواره سرود فجر، نیروهای مومن انقلابی را به هرچه جدی‌تر گرفتن این ابزار رسانه‌ای و استفاده حداکثری از "ترکیب بدیع شعر و صدا و آهنگ در اجرای دسته جمعی" با "زبده‌گزینی" در هر سه زمینه، و "پرهیز از دنباله‌روی‌های زیانبار" فرا می‌خواند. حزب الله! بسم الله!