وظیفه علما در دوران غیبت، بعد از حفظ دین و آموزه‌های دینی، اجرای احکام در جامعه است. دشمن از نشر و اجرای احکام و قوانین الهی در جامعه بسیار می‌ترسد. این ترس سبب شده تا تخریب علما و فقها را در دستور کار خود قرار دهند و از این درگاه از نشر قوانین الهی جلوگیری کنند.
یکی از ابزارهای دشمن برای اسلام‌هراسی و کاستن نیروهای انسانی اسلام، استفاده از تهمت و ترور شخصیت‌های اسلامی است. دشمن به خوبی می‌داند اگر جایگاه علما و بزرگان دین در نزد مردم کم‌رنگ شود، به مرور زمان اصل و اساس دین نیز رو به سستی خواهد رفت، از این رو تلاش می‌کند تا این جایگاه را با رواج اقسام تهمت‌ها و دروغ‌ها مورد خدشه قرار دهد.
اختلاف افکنی‌های درون دینی
دشمن با استفاده از ترفند «تفرقه بینداز و حکومت کن»، اختلاف‌افکنی را علیه دین، جامعه و علما در دستور کار خود قرار داده و سال‌هاست که توانسته با همین استراتژی اهداف خود را به پیش برد. آنها به خوبی می‌دانند اگر این ترفند به درستی عملیاتی شود، نه تنها افکار را نسبت به فقها و علما بدبین می‌کند بلکه اصل دین و مذهب را نیز مورد خدشه قرار می‌دهد. برای خنثی نمودن این مدل از نقشه‌های شیطانی باید قرآن و اهل‌بیت علیهم‌السلام را میزان قرار داد و در چنین فتنه‌هایی گوش به فرمان آنها بود. چنان‌چه خود قرآن کریم راه برون رفت از اختلافات را جمع شدن حول محور خدا، پیامبر و امام می‌داند: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ»؛[1] «و همگى به ریسمان خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمت خدا را بر خود، به یاد آورید». در برخی روایات، منظور از «حبل الله» پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و امامان شیعه هستند؛[2] علاوه بر اینکه منظور از «نعمت الله» نیز ولایت امیرالمومنین علیه‌السلام است.[3]
بنابراین دشمن برای اسلام‌هراسی و سست کردن عقیده مردم نسبت به اسلام از راه‌های مختلفی بهره می‌برد؛ ترور شخصیت عالمان و دانشمندان دین از جمله این راه‌هاست که با نشر دروغ و تهمت نسبت به این قشر فهیم، اسباب این بدبینی را ایجاد می‌کند. بر همگان لازم است تا با بصیرت و نگاه عمیق به اسلام، از هر گونه اختلاف و دوگانگی پرهیز کنند.
پی‌نوشت:
[1]. سوره آل عمران، آیه103.
[2]. کوفی، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات، انتشارات وزارت ارشاد، 1410 ق، چاپ اول، ص90.
[3]. عیاشی، محمدبن مسعود، تفسیر عیاشی، نشر المطبعه العلمیه، 1380 ش، چاپ اول، ج1، ص194.