یکی از مسائلی که باید به آن توجه اساسی بشود این است که تغییر مبنا و عوض کردن ریل اقتصادی در کشور یک مساله‌ی زودبازده نبوده و طبیعتا یک سیر تدریجی می‌باشد
تغییر راهبردی نگاه دولت سیزدهم نسبت به دولت قبل و اتکا به ظرفیت‌های داخل کشور به جای گره زدن مسائل حیاتی مردم به سیاست خارجی، از ابتدا در دستور کار این دولت قرار داشته و دارد. در همین رابطه رئیس دولت فعلی در آخرین سفر استانی خود گفت: «ما این را هم اعلام کردیم و هم اقدام کردیم که ما پیشرفت کشور و مشکلات اقتصادی را به مذاکرات با کشورهای خارجی بند نمی‌کنیم.» این یک سخن و یک اظهار نظر معمولی و صرف نیست بلکه در واقع گزارشی از یک مبنا و رویکرد زیرساختی است .
وقتی سخن از تغییر مبنا می شود آنچه باید به آن توجه شود، سیر تدریجی و روندی غیر دفعی در مسیر این تغییر رویکرد است. به این معنی که نمی‌توان یک شبه و در یک بزنگاه موقت و دفعی به شکلی جادوگرانه در زمینه‌های کلان اقتصادی ریل گزاری را متصور شد. تامین زیرساخت ها و تغییر منابع یکی از اساسی‌ترین اقداماتی است که در این مسیر انجام می‌شود. بنابراین دولت سیزدهم در زمینه‌های مختلف این روند را شروع کرده و طبیعتا نمی‌توان در همه ی ابعاد به صورت زودبازده انتظار به ثمر رسیدن نتیجه‌ی اقدامات را در زمانی کوتاه انتظار داشت.
برای این که این شبهه و به عبارتی، سیاه‌نمایی‌هایی که ضمن ایجاد فضای روانی، گشایش های اقتصادی را در انحصار برخی از مساعدت‌های خارجی می‌دانستند برطرف شود و مشخص شود که با تکیه بر ظرفیت‌های داخلی و صرف نظر از تمام احتمالات خارجی می‌توان قدمی در این زمینه برداشت. به نمونه‌هایی از اقدامات دولت حاضر در این زمینه می‌توان اشاره کرد که در دولت قبل به بهانه هایی از قبیل تحریم و یا ناتوانی داخلی، شکوفایی و رشد فعلی در آن ها اتفاق نیفتاده بود. حل مساله تولید برق به میزان کافی در کشور از جمله‌ی این موارد بوده است. بر این اساس از ابتدای شهریور سال 1400، تلاش برای تامین 6 هزار مگاوات نیروگاه تا انتهای شهریور سال 1401 در مدت یک سال شروع شد، به طوری که در این زمینه بر مبنای برنامه‌ی یک ساله‌ی دولت، رکورد ساخت نیروگاه در یک سال در کشور شکسته شد.[1]
ثبت این رکوردها در شرایطی اتفاق افتاد که کشور روند مذاکرات خود با کشورهای منطقه و سایر کشورها را در پی گرفت و بدون گره زدن مسائل و مشکلات به مردم، زمینه تامین پایدار برق را مهیا کرد. نتیجه اقدامات دولت در سال اول همزمان با رکوردزنی ساخت نیروگاه سبب شد تا در تابستان گذشته هیچ خاموشی در بخش خانگی نداشتیم و 93 درصد از صنایع کشور نیز بدون محدودیت تامین برق به تولید پرداختند.
این درحالی است که پس از قطعی‌های سنگین برق در سال گذشته، رئیس‌جمهور وقت در جلسه هیئت دولت مورخ 16 تیر سال 1400 در بیان دلایل تامین مهمترین حامل انرژی مورد نیاز مردم، ضمن ابراز تاسف به خاطر مشکلاتی که مردم در این چند روز برای استفاده از برق مواجه شدند، گفت: «در مسائلی مانند کمبود برق باید ریشه مشکلات را لمس کنیم، باید سرمایه‌گذاری در کشور بشود و هرچه مد نظر است اعم از تولید، کشاورزی، صنعت و غیره باید سرمایه‌گذاری بشود و بدون سرمایه و با دست خالی نمی‌شود کاری انجام داد. چرا نمی‌توان سرمایه مورد نیاز را به کشور آورد؟» روحانی در پاسخ به سوال خودش بیان داشت که « برخی مشکلات مربوط به داخل است؛ مثلاً دولت درباره FATF لوایح را به مجلس برد و تصویب شد و شورای نگهبان هم همکاری کرد و یک جای دیگری که فکرش را نمی‌کردیم، گیر افتاد و به دست نیامد. نتیجه رد اف‌ای‌تی‌اف این می‌شود که روابط ما با بانک‌های دنیا حل نشده و مشکل خواهیم داشت.»[2]
این یعنی همان شرطی کردن مسائل مهم کشور و نگاه کاملا غیر ضروری به خارج از کشور فارغ از علت شناسی این رویکرد آنچه مهم است پی بردن به باطل بودن این رویه و تغییر مبنایی این روند است که دولت سیزدهم در پیش گرفته است.
پی نوشت:
1. فارس، http://fna.ir/1u46to
2. تسنیم، https://tn.ai/2534069
رئیسی ومبارزه با اقتصاد سرگردان و مشروط
یکی از مسائلی که باید به آن توجه اساسی بشود این است که تغییر مبنا و عوض کردن ریل اقتصادی در کشور یک مساله‌ی زودبازده نبوده و طبیعتا یک سیر تدریجی می‌باشد
تغییر راهبردی نگاه دولت سیزدهم نسبت به دولت قبل و اتکا به ظرفیت‌های داخل کشور به جای گره زدن مسائل حیاتی مردم به سیاست خارجی از ابتدا در دستور کار این دولت قرار داشته و دارد. در همین رابطه رئیس دولت فعلی در آخرین سفر استانی خود گفت: «ما این را هم اعلام کردیم و هم اقدام کردیم که ما پیشرفت کشور و مشکلات اقتصادی را بند به مذاکرات با کشورهای خارجی نمی‌کنیم.» این یک سخن و یک اظهار نظر معمولی و صرف نیست بلکه در واقع گزارشی از یک مبنا و رویکرد زیرساختی است