امام موسی بن جعفر علیه‌السلام برای هدایت مردم همچون حضرت ابراهیم علیه‌السلام در درون آتش قرار گرفت؛ ولی آسیبی به ایشان نرسید.
امام موسی بن جعفر علیه‌السلام هفتمین پرتو از انوار مقدس ولایت و امامت می‌باشد که دارای فضائل و مناقب بسیار است. زبان سخنوران از توصیف شخصیت امام کاظم علیه‌السلام لال، قلم نویسندگان از نگاشتن فضائل او شکسته و کُمیت عقل اندیشمندان از درک جایگاه و مقام او لنگ است.
شکوه و صولت بی کرانه حضرتش و تعدد فضائل، مناقب و معجزات بی شمارش، بگونه‌ای است که مردمان با شنیدن آنها انگشت حیرت به دهان گرفته‌اند. در اینجا برآنیم که به یک معجزه آن حضرت که مشابه با معجزه مشهور پیامبر اولوالعزم پروردگار؛ حضرت ابراهیم علیه‌السلام است، اشاره کنیم.
یکی از مهم‌ترین معجزات حضرت ابراهیم علیه‌السلام که قرآن نیز به زیبایی به آن اشاره کرده است، سرد شدن آتش بر آن قهرمان مبارزه با شرک و بت‌پرستی است. آن هنگام که حضرت ابراهیم علیه‌السلام در مسیر هدایت مردم به آتش انداخته شد، پروردگار به آتش چنین خطاب کرد: «قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ»؛[1] «ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش» و اینگونه به اذن و اراده پروردگار آتش بر او سرد شد.
مشابه همین معجزه را حضرت ابو ابراهیم؛ موسی بن جعفر علیه‌السلام برای هدایت مردم از گمراهی نشان داد. هنگامی که شهادت امام صادق علیه‌السلام فرا رسیده بود، ایشان به فرزند عزیزش؛ موسی بن جعفر علیه‌السلام وصیت کرد و به ایشان فرمود که فرزندش عبدالله، بعد از ایشان ادعای امامت می‌کند. امام صادق علیه‌السلام فرمود: که کاری به کار او نداشته باش؛ زیرا عبدالله اولین شخصی خواهد بود که به من ملحق خواهد شد و هیچ ضرری به امامت تو نخواهد رساند.
هنگامی که امام صادق علیه‌السلام به شهادت رسید، عبدالله؛ فرزند بزرگ امام صادق علیه‌السلام و برادر بزرگ‌تر امام کاظم علیه‌السلام، ادعای امامت و جانشینی پدر را کرد. روزی امام موسی بن جعفر علیه‌السلام دستور داد که هیزم بسیاری در منزل ایشان جمع کنند. به دستور آن حضرت هیزم بسیاری در منزل جمع شد. وقتی هیزم‌ها را جمع کردند امام به خادمان خود فرمود: برادرم عبدالله را نزد من بیاورید. پس به دستور آن حضرت، عبدالله را خدمت امام، حاضر کردند.
قبل از اینکه عبدالله به منزل امام برسد، امام موسی بن جعفر علیه‌السلام دستور دادند که به میدان شهر رفته و مردم را در منزل ایشان جمع کنند تا برای آنها سخنرانی کنند. به دستور آن امام همام مردم در منزل جمع شدند. وقتی عبدالله به منزل برادر رسید، امام دستور دادند که هیزم‌ها را آتش بزنند ولی هیچ‌کس نمی‌دانست امام چه قصدی دارد. وقتی که هیزم‌ها گداخته شد، امام برخواست و در درون آتش نشسته و ساعتی برای مردم سخنرانی کرد. سپس از مکان خود برخواست و از آتش خارج شد درحالی که هیچ ذره غباری به امام و حتی به لباس‌هایشان نرسیده بود.
امام موسی بن جعفر علیه‌السلام نزد برادر خود رفته و به او فرمود: اگر در ادعای خود مبنی بر امامت بعد از پدرمان راستگو هستی، مانند من در آتش وارد شو و سخنرانی کن. در این هنگام چهره عبدالله زرد شد و با پریشانی و ترس از منزل خارج شد.[2] اینگونه اباابراهیم همچون ابراهیم خلیل در درون آتش قرار گرفت و از آن به سلامت خارج شد تا مراتب هدایت بندگان از گمراهی را فراهم آورد.
پی‌نوشت:
[1]. انبیاء: 69.
[2]. مدینه المعاجز، بحرانی، ج4، ص52، نشر ارمغان یوسف،1392.