مومن حقیقی بر فراق امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه گریه می‌کند.
گریه بر امام زمان | اسلام به عنوان آخرین منشور هدایت بشر، راه رسیدن انسان به سعادت ابدی را داشتن ایمان و عمل صالح بیان کرده است. قرآن کریم به صراحت می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ يَهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمَانِهِمْ ۖ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ»؛[1] «بی تردید کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته انجام داده‌اند، پروردگارشان آنان را به سبب ایمانشان به بهشت‌های پر نعمت که نهرها از زیر [قصرهایِ] آنها جاری است، راهنمایی می کند».
گریه بر امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه
با توجه به روایات موجود در منابع اسلامی، یکی از علائم مومن، گریه بر امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه می‌باشد. به عنوان نمونه مفضل بن عمر گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام مي‌فرمود: «وَ اَللَّهِ لَيَغِيبَنَّ إِمَامُكُمْ سِنِيناً مِنْ دَهْرِكُمْ وَ لَتُمَحَّصُنَّ حَتَّى يُقَالَ مَاتَ قُتِلَ هَلَكَ بِأَيِّ وَادٍ سَلَكَ وَ لَتَدْمَعَنَّ عَلَيْهِ عُيُونُ اَلْمُؤْمِنِينَ»؛[2] «بخدا كه امام شما سال‌های سال از روزگار اين جهان غايب شود و هر آينه شما در فشار آزمايش قرار گيريد تا آنجا كه بگويند: امام مرد، كشته شد، به كدام دره افتاد؛ ولی ديده اهل ايمان بر او اشک بارد».
با توجه به این روایت، گریستن برای امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه توفیقی است که فقط مومنین واقعی از آن کامیاب هستند. حال سوال پیش می‌آید که چگونه و برای چه باید بر منجی عالم بشریت گریست؟
رئیس مذهب و گریه بر امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه
چگونگی و چرایی گریه بر امام زمان را می‌توان از امام صادق علیه‌السلام به عنوان پیشوا و راهنمای بشریت، فرا گرفت. سُدير صيرفى گفت: من و مفضّل بن عمر، ابو بصير و ابان بن تغلب بحضور امام جعفر صادق عليه‌السّلام شرفياب شديم. ديديم حضرت روى زمين نشسته و در آن حال مانند پدر فرزند مرده جگر سوخته گريه مي‌كرد و آثار حزن از رخسار مباركش پيدا بود بطورى كه رنگش تغيير كرده بود و در حالى كه كاسه چشمش پر از اشک بود، مي‌فرمود:اى آقاى من! غيبت تو خواب را از من ربوده و لباس صبر بر تنم تنگ نموده و آرامش جانم را سلب كرده! اى آقاى من! غيبت تو مصائب مرا به اندوه ابدى رسانده و جمع و شماره دوستان را بهم زده است. من به اشک چشم و نالههاى سينهام كه از مصائب و بلاهاى گذشته دارم نمی‌نگرم، جز اينكه در نظرم بزرگ‌تر و بدتر از آنها مجسم مي‌گردد.
سدير مي‌گويد: از اين امر عظيم و نالههاى جانگداز هوش از سر ما پريد و دل ما از جا كنده شد و پنداشتيم كه مصيبت بزرگى براى حضرت روى داده است. من عرض كردم: اى فرزند بهترين مردم روى زمين! خدا ديدگان شما را نگرياند. براى چه اين طور سيلاب اشک از ديدگانت فرو مي‌ريزد؟ و چه چيز باعث اين مصيبت گشته است؟
حضرت آه سختى كشيد كه از اثر آن شكم مباركش برآمده و بشدت حالش تغيير كرد آنگاه فرمود: امروز صبح در كتاب جفر مي‌نگريستم. اين كتاب مشتمل است بر علم مرگ‌ها و بلاها و مصائب، و علم گذشته و آينده تا روز قيامت كه خداوند متعال به محمد و امامان بعد از او ارزانى داشته است. در آن كتاب ديدم كه نوشته قائم ما متولد مي‌گردد و غيبت مي‌نمايد. غيبت او طولانى مىشود و عمرش بطول مي‌انجامد.
در آن زمان اهل ايمان امتحان مي‌شوند و بواسطه طول غيبتش شک و ترديد در دل آنها پديد مىآيد و بيشتر آنها از دين خود برمي‌گردند و رشته اسلام را از گردن خود بيرون مىآورند.[3]
آری بر فراق آن امام همام، طولانی شدن غیبتش و وضعیت اسف‌بار مردم در آن زمان باید گریست. فراقی که از هر مصیبتی سنگین‌تر است. عمق این مصیبت را تنها امام معصوم درک می‌کند که همچون پدری جوان از دست داده بر این مصیبت می‌گرید.
پی‌نوشت:
[1]. یونس: 9.
[2]. کافی، کلینی، ج1، ص336، دار الكتب الإسلامية.
[3]. کمال الدین، ج2، ص352. نشر اسلامیه.