اشکالات و مخالفت‌هایی که با حجاب‌بانان مشاهده می‌شود، یک فضاسازی رسانه‌ای و احساسی است و هنگامی که بدون تعصب به این اقدام می‌نگریم، اشکال خاص و حقیقی در اقامه امربه‌معروف در اماکن عمومی با زبان لطیف یافت نمی‌شود.
نگرانی در مورد نقض نشدن احکام اسلامی و رعایت حقوق مردم، بسیار مهم است و می‌تواند نشانه ایمان و غیرت دینی باشد؛ اما وقتی در مورد احکام خدا کاملاً سلیقه‌ای و یک‌جانبه تأکید بشود، می‌توان در صداقت فرد مدعی شک کرد. با توجه به این نکته که در فصل سرما هستیم هنوز عده‌ای از افراد در امر پوشش، مرزهای بی‌عفتی را جابه‌جا می‌کنند و احساسات مردم را جریحه‌دار می‌کنند. پدیده حجاب‌بانان مترو از معدود واکنش‌هایی است که در دریای بی‌خیالی و رهاشدگی مسئله عفت عمومی بسان جرقه و قایقی کوچک و یک گام ابتدایی به چشم می‌آید. همین مقدار تذکر ساده و نرم واجب الهی نیز به مذاق برخی افراد خوش نیامده و انواع و اقسام حملات را نثار حفاظت از حجاب در مترو تهران کرده‌اند. بد نیست تعدادی از این شبهات و حملات را مرور کنیم.
امربه‌معروف فقط مال مترو و کف خیابان است؟
برخی افراد این‌گونه معترض اقدام برخی از بانوان غیور شدند که این کار به معنای منحصر دانستن واجب الهی امربه‌معروف به مکان یا قشری خاص است. چرا برای باستی‌هیلز و فسادهای کلان اقتصادی چنین کارهایی نمی‌شود. با چنین استدلالی می‌شود هر امربه‌معروف و نهی‌ازمنکری را کوبید. اگر افرادی به سراغ آقازاده‌ها بروند، می‌شود گفت؛ مگر امربه‌معروف فقط برای بچه‌های مسئولین است؟ چرا سراغ مستکبران جهان نمی‌روید؟ به طور کلی اقدام در راستای حفاظت از عفت و حجاب به هیچ عنوان به معنای تأیید و توجیه فسادهای دیگر نیست. افراد انقلابی به میزان توان با فسادهای مختلف مبارزه کرده‌اند و در عرصه‌های گوناگون هزینه جانی و آبرویی فراوان داده‌اند. چنین وصله‌هایی به بسیجیان واقعی نمی‌چسبد.
تذکر به بانوان نامحرم یا ثبت عکس تخلف آنان، نگاه به چهره نامحرم و فساد است
برخی افراد مدعی هستند که ثبت تصویر متخلفان، تعرض به حریم خصوصی آن‌ها و منافی با عفت چشم است. در پاسخ به چنین ادعایی باید به لوازم آن توجه کرد. اگر ثبت تصویر یک تخلف در کف جامعه را تعرض به حریم خصوصی بدانیم؛ تقریباً باید وجود تمام دوربین‌های مداربسته و راهنمایی و رانندگی را حرام و ممنوع اعلام کنیم. اگر پلیس بخواهد با خانمی که در حال دزدی یا چاقوکشی است برخورد کند، باید چشمانش را ببندد و با چشم بسته از تخلف او جلوگیری کند تا مبادا دست پلیس به نامحرم بخورد! چنین مطالبی را کدام انسان عاقل و خالی از تعصبی می‌پذیرد؟! در قانون کشور ما تصویربرداری از اشخاص در فضای عمومی منع حقوقی و قانونی ندارد. به موجب قانون‌های مقرر در ایران از جمله قانون سمعی و بصری و ماده ۵۰۳ قانون مجازات اسلامی، در سه مورد ضبط فیلم از دیگران کاملاً ممنوع است و مسئولیت کیفری در پی خواهد داشت؛
1. ضبط فیلم از حریم خصوصی اشخاص.
2. ضبط فیلم از استحکامات نظامی و امنیتی.
3. ضبط فیلم و ارسال آن برای خارجی‌ها و اتباع بیگانه و دولت‌های خارجی متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران.
مترو حریم خصوصی یا مکان نظامی نیست، کسانی که تصویر زن متخلف را ثبت می‌کنند نیز قصد ارائه مستندات به رسانه‌ها یا دول متخاصم را ندارند.
این کار بی‌مهری است و موجب اذیت و اضطراب در مردم می‌شود
برخی نیز اقدام به حفاظت از حجاب را نفی می‌کنند با این بهانه که این فعالیت موجب ایجاد تنش و اضطراب در جامعه می‌شود و با اصل مهربانی و ملاطفت در امر حکومت در تنافی و تضاد است؛ در حالی که اجرای هیچ حکم و قانونی بدون اندکی تنش در مقام عمل ممکن نیست. همیشه عده‌ای لجوج هستند که بر کار غیرقانونی و نامتعارف خویش اصرار می‌کنند و بدون تحمل فشار روانی از طرف جامعه زمینه انحراف دیگران را نیز فراهم می‌کنند. حجاب‌بانان مترو تنها تذکر زبانی نرم می‌دهند و چنین فعالیتی برای انسان سالم و عادی چنان سخت و اضطراب‌آور نیست؛ بله افراد معدودی، بسیار راحت و به هر مناسبتی دچار اضطراب و ترس می‌شوند؛ اما چنین افرادی نمی‌توانند ملاک عمل به قوانین الهی قرار بگیرند. آنچه برخی نازک‌نارنجی‌ها تونل وحشت می‌بینند، برای مردم ایران سرسره پلاستیکی هم نیست.
مجوز ندارند
برخی نیز به ابزار قانونی چنگ می‌زنند و با این ادعا که این اقدام دارای مجوز قانونی نیست با آن مخالفت می‌کنند؛ درحالی‌که بنا بر تصریح وزیر کشور، تذکر لسانی، اهدای گُل به مردم و این قبیل اقدامات نیاز به اخذ مجوز ندارد.[1]
مخالفت‌ها با حجاب‌بانان بیشتر از آن‌که رنگ و بوی علمی و حقیقت‌طلبانه داشته باشد به حرف‌های احساسی و کاسب‌کارانه شبیه است.
پی‌نوشت:
[1]. عصر ایران، دفاع وزیر کشور از حجاب‌بانان: B2n.ir/j20756.