آیا خود را سگ اهل‌بیت(ع) بنامیم

چرا برخی از شیعیان، خود را سگ اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌دانند؟ این سؤال، یکی از پرسش‌هایی است که در برخی از رسانه‌های مجازی مطرح می‌شود. آیا چنین جوازی از سوی اهل‌بیت علیهم‌السلام صادر شده است؟

برای پاسخ به این سؤال باید به چند نکته دقت داشت:
یک. بی‌شک در هیچ یک از منابع و متون دینی، چیزی که دلالت بر جواز نامیدن خود به سگ باشد، وجود ندارد؛ البته در برخی متون از صفات سگ، تمجید شده است که اشاره می‌شود.

دو. آموزه‌های اسلام و سخنان اهل‌بیت علیهم‌السلام برای هدایت انسان به سمت کمال و رستگاری صادر شده است و کسانی را که به این آموزه‌ها پایبند نیستند و از روی دشمنی آن‌ها را انکار می‌کنند از حیوان پست‌‎تر می‌داند.[1]

سه. بی‌شک در وجود سگ، صفات ممتازی وجود دارد که شایسته است در وجود انسان نیز وجود داشته باشد؛ صفاتی همچون شکرگذاری، قناعت، وفاداری، محافظت از صاحبش، عدم جزع و فزع زمان گرسنگی و... بنابراین اگر انسان وجود خود را به این صفات مزین کند، مؤمن حقیقی خواهد بود.[2]

علت نامیدن خویش به سگ 
علت اینکه برخی خود را سگ اهل‌بیت علیهم السلام می‌نامند، دو چیز می‌تواند باشد:

یک. توجه به شدت پستی و بی‌ارزشی خویش در مقابل مقام والای اهل‌بیت علیهم‌السلام؛

دو. توجه به اینکه انسان در مقابل اهل‌بیت علیهم‌السلام، همانند سگ، به مولای خود وفادار می‌ماند و هرگز به او خیانت نمی‌کند.

نکته: اگر کسی خود را سگ اهل‌بیت علیهم‌السلام بداند؛ ولی هیچ‌یک از صفات مثبت در او متبلور نشده باشد، دروغگویی بیش نخواهد بود.

پس منتسب کردن به سگ در متون دینی نیامده است؛ ولی به نوعی در ادبیات عامیانه، نشان از شدت خضوع و بی‌ارزش دانستن خویش و متخلق شدن به صفات پسندیده سگ خواهد بود و در این حد، اشکالی ندارد.

پی‌نوشت:
[1]. اعراف: 179.
[2]. تویسرکانی، محمدنبی، لئالی الاخبار، ج5، ص386.