رهروان ولایت ـ يكي از مهمترین آرزوهاي بشر در همه اعصار زندگي، جاويدان بودن و رسیدن به ابدیت است و تقریباً کسی هم نميتواند اين حقيقت را انكار كند كه از مرگ به معناي "نيستي" گريزان است کما اینکه با یک نگاه اجمالی مشخص است که همه خواهان طول عمر می‌باشند و دلیل بر این مطلب، كوشش‌های فراوانی است که برای به دست آوردن، راز طول عمر و "اكسير جواني" حتی در دوره معاصر صورت پذیرفته است و کما اینکه اظهار علاقه به يافتن "سرچشمه آب حيات" در آثار ادبی پیشینیان همه ملل به چشم می‌خورد.
آیت الله مکارم شیرازی در این زمینه می‌فرماید: نشانههاي اين اشتياق در جاي جاي تاريخ بشر و كوششهاي دانشمندان و سرودههاي شاعران ديده ميشود، كه همه دليل بر اين است كه انسان، ذاتاً خواهان بقا است، حتي علاقه انسان به حيات فرزند خود كه دنباله حيات او محسوب ميشود، نشانهاي از اين عشق غريزي است.[1]
قطعاً خداوند حکیم و مهربان این خواسته فطری و انگیزه درونی بشریت را ناکام و بی پاسخ نخواهد گذاشت؛ چون وجود جهان آخرت، پاسخي به اين خواسته و نياز است، يعني خداوند در انسان ميل به جاودانگي را قرار داده و طبعاً پاسخي براي اين ميل در نظر گرفته است؛ وجود جهان آخرت كه زندگي جاويد و ابدي است، پاسخي براي اين نياز و خواسته است؛ زيرا اگر بنا باشد زندگي انسان (كه گل سر سبد جهان آفرينش است) در اين خلاصه شود كه چند روزي در دنيا بماند، مدتي كودك و ناتوان، زماني پير و از كار افتاده، زماني گرفتار طوفانهاي شديد جواني، گاه سالم، گاه بيمار، و غالباً گرفتار تهيه نيازهاي زندگي كه در«خور» و «خواب» خلاصه ميشود، سپس مردن و فاني شدن، چقدر نازيبا و دور از حكمت است! خداي حكيم دست به چنين آفرينش دور از حكمت نميزند.
تمامی مطالب پیشین، ما را به این نتیجه می‌رساند که خدا انسان را براي زندگي ابدي و دائمي آفريده و زمينه آن را هم فراهم كرده است.
علاوه بر اینکه بعد از قيامت، زندگي جاودانه و نامتناهي است، دل زدگی به جهت مستمر و تکراری بودن این جاودانگی هم در آنجا بی‌معناست، کما اینکه در همین دنیا هم خیلی از مسائل تکراری هستند که همیشه برای ما لذت بخش بوده‌اند.
مثلاً همین آب خوردن که یک نوشیدنی بی‌رنگ، بی‌مزه و بی‌بوست و روزانه مقدار زیادی از آن نوشیده می‌شود ولی به گاه تشنگی باز لذت بخش‌ترین و گواراترین نوشیدنی است.
علاوه بر آنچه گفته شد، این اشتباه بزرگی است که زندگي در آخرت و كيفيت آن را با زندگي دنيا مقايسه كنيم؛ چون در اينجا هميشه به دنبال "بَعدي" هستيم و از چيزهايي كه در اختيار ما است دل‌زده ميشويم، خواهان چيزي هستيم كه نداريم. بعضاً در دنيا چيزهايي كه داريم براي ما تكراري است و تكرار، ما را دل‌زده ميكند و همه چيز در اينجا محدود است، بنابراين فرض همين حالت، در آخرت، کاملاً اشتباه است؛ چون زندگي در آن عالم به طور كلي متفاوت با زندگي دنيا است؛ در آنجا هيچ چيز تكرار نيست و انسان از هيچ چيز دل‌زده نميشود. همه چيز تازه و جذاب است و محدوديت و دل‌زدگي و تغيير در آن جا معنا ندارد. در آنجا همه چيزهايي كه انسان در همه عمر به دنبال آن بوده و به خاطر ويژگيهاي اين عالم هيچ‌گاه به آن نخواهد رسيد (يعني خوشبختي و سرور و لذت ابدي و جاودانه) فراهم است.
--------------------------------------
پی نوشت:
1. ناصر مكارم شيرازي، پيام قرآن، ج 5، ص 235.