پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله به عنوان برترین خلق خدا، شهادت را برترین عطای خدا معرفی کردند.
ماه مبارک رمضان، ماه دعا و نیایش با پروردگار است. ماهی که خداوند متعال با کوچک‌ترین بهانه، والاترین عطا را می‌کند. در این ماه نه تنها نفس کشیدن، بلکه خوابیدن در آن عبادت محسوب می‌شود. حال که خداوند به دنبال بهانه است تا به بندگانش عطا کند، باید بهترین عطا را از پروردگارمان مطالبه کنیم. به راستی چه کسی می‌داند والاترین و باارزش‌ترین عطای پروردگار چیست؟ آری بهترین شخص برای معرفی بهترین عطای پروردگار، بهترین پیامبر حضرت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله است. او که برترین خلق خدا بوده و عقل کل جهان خلقت است. تنها وجودی که به مقام قابَ قَوسینِ اَوْ اَدنی رسید.
روزی آن خورشید عالم‌تاب مشاهده کرد کسى دعا مى‌کند و عرض مى‌کند: «اللَّهُمَّ إنِّي أسْأَلُکَ خَيْرَ مَا تُسْئَلُ فَاَعْطِني أفْضَلَ مَا تُعْطِي»؛ «خداوندا من بهترين چيزى که بندگانت از تو مى خواهند را از تو مى طلبم، پس بهترين عطايت را به من ارزانى دار».
پيامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌آله فرمود: «إنْ استُجيْبَ لَکَ اُهْرِيْقَ دَمَکَ فِي سَبِيْلِ اللهِ»؛ «هرگاه دعاى تو مستجاب شود در راه خدا شهيد خواهى شد».[1]
شهادت، همان برترین عطای پروردگار است که به هر کسی عطا نمی‌شود. در این روزها شاهد جنایات بی‌شمار جبهه استکبار علیه مسلمانان بی‌گناه منطقه هستیم. دشمنان قسم‌خورده اسلام که بیگانه از فرهنگ اسلامی هستند نمی‌دانند که با کشتن زن و مرد مسلمان نمی‌توانند آن‌ها را مجبور به عقب‌نشینی از اعتقادات و ارزش‌هایشان کنند. آنان که با عقلانیت فرسنگ‌ها فاصله دارند نمی‌فهمند که مسلمان واقعی از هر فرصتی برای به دست آوردن برترین عطای خدا(شهادت) بهره می‌برد.
مسلمانان همچون جوانان خود در محور مقاومت، ماه مبارک رمضان را مغتنم شمرده و از خدای خود، شهادت در راه مبارزه با ظالمان و مستکبران را درخواست می‌کنند. تا زمانی که این روحیه شهادت‌طلبی در میان مسلمانان وجود دارد، محال است که دشمن بتواند به اهداف شوم خود برسد.
اما کلام آخر را خطاب به حاکمان مرتجع عرب و دیگر کشورهای اسلامی می‌گویم که در این سال‌های اخیر شاهد افول روحیه مقاومت و شهادت‌طلبی آن‌ها در مقابل دشمن هستیم، بدانید که تنها راه حیات شما مقاومت است نه تسلیم شدن در مقابل ظالم، تزویر سنت استکبار بوده و بترسید از آن روز که بر شما فایق آیند، آنگاه خواهید دید که چگونه ذلت و خواری را به شما می‌چشانند و افسوس و پشیمانی در آن روز دیگر سودی ندارد.
پی‌نوشت:
[1]. مستدرک الوسائل، ج11، ص13، ح21.