در قوانین اسلامی هیچ‌گاه به مردان اجازه داده نشده با زن شوهردار ازدواج کنند؛ بلکه بر اساس قانون ازدواج در اسلام، در شرایطی که زن خودش را بدون شوهر معرفی کند، برای مرد همین مقدار کافی است تا بتواند با او صیغه ازدواج بخواند.
آتئیست‌ها و دشمنان اسلام نه تنها توان فهم دقیق تعالیم اسلامی را ندارند؛ بلکه از درک و تحلیل ساده و سطحی نیز عاجز و ناتوان هستند. برداشت‌های گزینشی از احادیث و گزارش‌های تاریخی و همچنین استفاده از غفلت مخاطبان ساده‌اندیش، اصلی‌ترین روش و شیوه برای نشان دادن چهره‌ای نادرست و غیر واقعی از اسلام می‌باشد.
دشمنان اسلام ادعا می‌کنند در منابع حدیثی شیعه چند روایت گزارش شده که مفهوم و معنای آنها، جایز دانستن ازدواج با زن شوهردار است؛ یکی از شیعیان می‌گوید از امام صادق علیه‌السلام پرسیدم: «با زنی ازدواج موقت کردم و بعدا که تحقیق نمودم، مشخص شد آن زن، شوهر داشته». امام علیه‌السلام در پاسخ فرمودند: «چرا تحقیق کردی؟».[1] بنابراین اسلام به مسائل ناموسی و اهمیت به غیرت چندان توجهی ندارد و تجاوز به حریم دیگران را جایز می‌داند.
برای پاسخ به چند نکته اشاره می‌شود:
الف- کافی بود آتئیست و اسلام‌ستیز به قرآن و احادیث مراجعه کند تا متوجه شود در تعالیم اسلامی ازدواج با زن شوهردار به صراحت نفی شده؛ «زنای محصنه» یکی از گناهان کبیره است و معنای آن نزدیکی با زنی است که شوهر دارد و کسی که مرتکب چنین عملی شود، سنگسار خواهد شد.[2]
پس قطعا روایاتی که مورد اشکال است، به معنای تجویز ازدواج با زن شوهردار نیست.
ب- ازدواج در اسلام دارای شرایط و پیش‌زمینه‌هایی است و مهم‌ترین شرط برای زنان آن است که شوهر نداشته باشند. زنی که شوهر دارد، اجازه ازدواج با مرد دیگری را ندارد.
با این حال، از آنجا که اسلام با هر گونه بی‌عفتی و ترویج فحشا در میان مسلمانان مخالف است، برای رعایت این شرط سخت‌گیری نکرده است و مردان برای ازدواج مسیر همواری را در پیش دارند. بر اساس قانون ازدواج در اسلام، اگر مردان بدانند و یقین داشته باشند که یک زن دارای شوهر است، نه تنها نباید با او صیغه ازدواج بخوانند؛ بلکه خواستگاری از زنی که به تازگی از شوهرش طلاق گرفته و در عده قرار دارد، نیز حرام است.[3]
حال اگر مرد نسبت به وضعیت تأهل زن مورد نظر علم و آگاهی نداشت، در این صورت تحقیق و بررسی در این زمینه لازم و ضروری نیست؛ بلکه کافی است زن بگوید: «من شوهر ندارم». در همین شرایط، هرچند احتمال آنکه زن دروغ گفته باشد، وجود دارد، اما زن است که گناهکار محسوب می‌شود و این مانع از ازدواج نیست و چون مرد از واقعیت بی‌خبر است، پس گناهی بر عهده او نیست و می‌تواند اقدام به ازدواج کند.
این نشان می‌دهد که اسلام برای مبارزه با فحشا و همچنین ترویج سنت مبارک ازدواج، آسان‌گیری کرده و یافتن حقیقت در مورد زن را واجب نمی‌داند.
البته یک نکته مهم وجود دارد که این قانون آسان پیرامون ازدواج دائم وجود ندارد و از آنجا که مسلمانان بر خلاف ازدواج موقت، در ازدواج دائم در اندیشه فرزندآوری هستند، معصومان علیهم‌السلام توصیه می‌کنند که پیرامون زن به عنوان همسر آینده، بیشتر تحقیق و بررسی کنند.[4]
پی‌نوشت:
[1]. طوسی، محمد، تهذیب الاحکام، ج7، ص253، اسلامیة.
[2]. حر عاملی، حسن، وسائل الشیعة، ج28، ص62، آل‌البیت علیهم‌السلام.
[3]. مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار، ج101، ص190، دار إحياء التراث العربي.
[4]. کلینی، محمد، الكافي، ج5، ص424، اسلامیة.