بررسی و مقایسه حتی ظاهر انتخابات ایران و آمریکا به درستی مشخص می‌سازد که انتخابات در ایران در انحصار احزاب نبوده و گاهی مردم این قدرت را در خود احساس می‌کنند که با صندوق رأی می‌توانند به احزاب یک نه بزرگ بگویند چیزی که در آمریکا آرزوی مردم این کشور است.
مقایسه‌ای حداقلی و گذرا میان سازوکارهای انتخاباتی در جمهوری اسلامی ایران و امریکا نشان می‌دهد که انتخابات در کشورمان به واقعیت نزدیک‌تر بوده و بخش زیادی از شاخصه‌های یک انتخاب مردمی و آزاد در آن وجود دارد.
در آمریکا - که مدلی پسندیده برای غرب‌زده‌ها است - عملاً هیچ چیز شگفتی سازی در روند انتخابات وجود ندارد؛ همانند به قدرت رسیدن شخصی بیرون از دو حزب قدیمی و همیشه حاضر در انتخاباتِ آمریکا که در نتیجه آن، دموکراسی همیشه در آمریکا یک خروجی مشخص دارد، پیروزی یک دموکرات یا جمهوری‌خواه!
در واقع مردم آمریکا هیچگاه برای رساندن پیام خود مبنی بر خستگی از دو حزب هیچ راهی ندارند و همیشه به قهر و اجبار باید گزینه آنان یکی از دو حزب آمریکایی باشد!
به عنوان نمونه چیره شدن لابی صهیونیسم در آمریکا همیشه مسئله‌ای آزاردهنده برای رأی‌دهندگان آمریکایی بوده است. اعتراضات وسیع و ادامه‌دار این روزهای مردم آمریکا در حمایت از غزه را باید سر باز کردن یک زخم کهنه در آمریکا دانست؛ یک ناراحتی عمیق و تاریخی از حمایت بی‌چون و چرای آمریکا از صهیونیسم و تصمیم سازی لابی‌های یهودی برای نظام آمریکا که همیشه پرهزینه بوده و هیچگاه منافع آمریکا را لااقل در خاورمیانه تأمین نکرده است.
در چند ماه اخیر هم همگان شاهد بودند که با وجود این اعتراضات که مقامات آمریکایی را از جهت گستردگی آن در دانشگاه‌ها و محافل حقوق بشری نگران کرده بود، ولی آن‌ها به هیچ وجه نگران تأثیرگذاری عمیق این اعتراضات در نتایج انتخابات نیستند؛ چراکه به دلیل ساختار بسته و فریز شده انتخابات آمریکا، در نهایت یا کامالا هریس انتخاب خواهد شد و یا ترامپ، دو چهره‌ای که هر دوی آن‌ها در بی‌اعتنایی به اعتراضات، خودکامه و مستبد هستند!
این وضعیت موجود در آمریکا را می‌توان با میدان انتخاباتی در ایران مقایسه و ارزیابی کرد. پس از گذشت
سه سال از حضور ارزشمند شهید رئیسی در مقام ریاست‌جمهوری و سپس شهادت ایشان و در حالی که انتظار می‌رفت یکی از همراهان آن شهید مظلوم و محبوب، ادامه کار را به دست بگیرد، اما ناگهان شخصیتی همانند دکتر پزشکیان با تأثیرگذاری در فضای انتخاباتی و به هم ریختن عوامل تعیین‌کننده برای پیروزی در این انتخابات، در جایگاه ریاست‌جمهوری قرار می‌گیرد؛ فردی که خود را فراحزبی دانسته و با شعار اینکه مردم از دعوای احزاب خسته شده‌اند پیروز نهایی انتخابات می‌شود.
هرچند قضاوت برای مطابق بودن این شعار با عملکرد دکتر پزشکیان زود است، اما بخش زیادی از آرای وی نتیجه باور کردن گفتمان غیرحزبی ایشان بود که همراه با بیان ساده و روان ایشان توانست نتیجه‌ای غیرمنتظره را رقم بزند.
در پایان باید بار دیگر یادآوری کرد که ظهور و بروز یک فرد خارج از چهارچوب‌های حزبی آمریکا برای مردم این کشور یک محال سیاسی است؛ مسئله‌ای که مردم ایران بارها آن را تجربه کرده‌اند و با همین شگفتی‌های انتخاباتی خاطره‌ساز شده‌اند.