بر اساس تعالیم اسلامی، غیرمسلمانان در شرایطی که ستیز علنی با سرزمین اسلامی نداشته باشند، در امان هستند. همچنین قانون اسلام در صورت پیروزی بر کافران حربی، مسلمانان را از انجام برخی تجاوز‌ها و غارت‌ها نهی کرده است.
برخی نویسندگان غرب‌زده و اسلام‌ستیز با توجه به برداشت‌های سطحی و شناخت ناکافی از تعالیم دین اسلام ادعا کرده‌اند: «بشریت در نگاه اسلام یا مسلمان هستند یا غیر مسلمان. جامعه‌ای که مسلمانان در آن زندگی می‌کنند، احکام اسلام در آن جاری است و در راحتی به‌سر می‌برند، در حالی‌که غیرمسلمانان در «دار الحرب» زندگی می‌کنند؛ یعنی سرزمینی که به وسیله مسلمانان فتح نشده و لازم است که غیر مسلمانان به میل خود یا به وسیله جنگ، به آیین اسلام درآیند. اسلام به سربازان مسلمان اجازه داده تا پس از فتح سرزمین غیرمسلمانان هر عملی را که خواستند انجام دهند».[1]
چند نکته برای پاسخ به این ادعای نادرست ارائه می‌گردد:
الف- در نگاه قرآن، کافران و مشرکان همیشه دشمن ستیزه‌جو به‌شمار نمی‌آیند. خداوند به پیامبر معظم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داده با مشرکانی که در جست‌وجوی حقیقت و علاقه‌مند به تحقیق در مورد اسلام می‌باشند، پناه بده و حتی از پیامبر خواسته که این افراد باید از خطرها در امان باشند تا به منزلگاه خویش بازگردند.[2]
ب- تقسیم انسان‌ها به مسلمان و غیر مسلمان در این ادعا، بر اساس سرزمین محل سکونت انجام شده، در حالی‌که قوانین اسلامی و واقعیت خارجی خلاف این را بیان می‌کند؛ زیرا بسیاری از غیر مسلمانان در سرزمین‌های اسلامی سکونت دارند و بسیاری از غیر مسلمانان، به عنوان کافر حربی شناخته نمی‌شوند.
بر اساس تعالیم اسلام، کافر بر دو قسم می‌باشد؛ ذِمّی و حربی:
1. کافر ذمی: کسی است که به یکی از سه آیین یهودیت، مسیحیت و یا زرتشتی باور دارد و با حکومت اسلامی قرارداد بسته تا در سایه این حکومت، امنیت جان، مال و ناموس وی حفظ شود. البته کافر ذمی در این قرارداد متعهد به پرداخت جزیه می‌شود.
کافر حربی: غیر مسلمانی که قراردادی با حکومت اسلامی ندارد و ممکن است به یکی از ادیان توحیدی باور داشته باشد یا اصلا به هیچ دینی باور نداشته، اما به هر حال، کافر حربی، بدین معنا نیست که حتما در ستیز و مقابله نظامی با اسلام می‌باشد.
بر همین اساس، کافر حربی نیز بر چند گروه می‌باشد:
2. کافر حربی مُستأمِن یا مُعاهِد: کافر حربی که بدون نیت خرابکاری و جاسوسی وارد سرزمین اسلامی می‌شود و با حکومت اسلامی قرارداد «امان» و یا «صلح» منعقد می‌کند تا در مدت رفت‌وآمد و حضورش، امنیت جان، مال و ناموس حفظ گردد، همانند کافر ذمی.[3]
3. کافر حربی غیر معاهد: غیرمسلمانان که در ستیز علنی با اسلام هستند و هیچ قراردادی با مسلمانان منعقد نمی‌کنند. جان، مال و ناموس چنین کافرانی برای مسلمانان هیچ احترامی ندارد و در صورت ادامه ستیز، جنگ با آنها تا هنگام تسلیم شدن، ادامه پیدا خواهد کرد.[4]
پس تا اینجا مشخص شد که ادعای اسلام‌ستیز کلیت نداشته و هر غیر مسلمانی، دشمن مسلمانان محسوب نمی‌شود.
ج- چنین نیست که پس از غلبه لشکریان اسلام بر سرزمین کفر، هر نوع رفتار و تجاوزی برای مسلمانان مجاز باشد؛ زیرا خاتم‌الانبیا صلی‌الله‌علیه‌وآله پیش اعزام سربازان مسلمان به سوی جهاد علیه کفار، به آنان چندین فرمان می‌داد؛ از جمله پرهیز از کشتن افراد کهنسال، کودکان و زنان، پرهیز از قطع درختان و سوزاندن زمین‌های کشاورزی، پرهیز از مثله کردن بدن کشتگان دشمن.[5]
پی‌نوشت:
[1]. Ibn Warraq, Why I Am Not a Muslim? , p218, 1995.
[2]. توبه، 6.
[3]. موسوعة الشهيد الأول، ج18، ص271، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
[4]. مجلسه فقه اهل‌بیت علیهم‌السلام، ج45، ص209، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل‌بيت عليهم‌السلام.
[5]. کلینی، محمد، الكافي، ج5، ص29، الإسلامية ؛ ابن هشام، السيرة النبوية، ج2، ص632، دار المعرفة.