رهروان ولایت ـ اگر به دنبال پاسخ این سوال باشیم که چرا برای چندمین بار به ساحت پیامبر رحمت و مهربانی حضرت محمد مصطفی(صلیاللهعلیهوآله) توهین شد؟! پاسخ از دو گزینه فراتر نمی‌رود.
1. دشمنی و عناد مستکبران با اسلام و هراس از گسترس اسلام ناب.
2. جهل و عدم شناخت اسلام رحمانی و عقلانی.
به نظر می‌آید عامل اصلی این توهین‌ها عناد و دشمنی با اسلام و تلاش برای جلوگیری از گسترش اسلام ناب باشد، که همین عامل سبب ایجاد عامل دوم نیز شده است.
اسلام به دلیل شاخصه‌های ممتازش مانند وحیانی بودن، عقل گرایی، جامعیت تعالیم، رحمانی بودن، استکبارستیزی و... روز به روز در حال پیشرفت و گسترش است، تا جایی‌که در حال حاضر موج اسلام‌گرایی سراسر دنیا را فرا گرفته است و همین امر سبب احساس خطر مستکبران عالم شده است. چرا که می‌دانند عامل قدرت‌مندی که می‌تواند دست آن‌ها را از غارت‌گری و ظلم به جهانیان کوتاه کند اسلام است.
بنابراین تمام توان خود را به کار گرفته‌اند تا در مقابل موج اسلام‌گرایی، موج دیگری به نام اسلام‌هراسی راه بیاندازند و از هر عاملی برای اسلام‌ستیزی استفاده می‌کنند. تسلط آنان بر رسانه‌های جمعی، عاملی بسیار مهم برای دست‌یابی به این هدف است. آن‌چه امروزه بسیاری از غربیان از اسلام می‌دانند و می‌بینند بر گرفته از رسانه‌های غربی است، همین امر نیز موجب عدم شناخت درست دین مبین اسلام در نتیجه دشمنی بسیاری از افراد شده است.
نشان‌دادن چهره جاهلان و افراط‌گرایان و تروریست‌هایی که خودشان پرورش داده و تجهیز کرده‌اند، به عنوان مسلمان از یک طرف و از سوی دیگر معرفی الگوهای انحرافی به عنوان عالمان مسلمان، سبب گسترش نسخه انحرافی از اسلام در اذهان بسیاری از غربیان شده است. به نظرمی‌آید اگر بتوانیم اسلام واقعی را به جهانیان نشان دهیم، موج اسلام‌ستیزی را به پایان خواهیم رساند و اسلام‌گرایی برسراسر جهان غالب خواهد شد.
این مطلب، ریشه در سخنان ائمه اطهار(علیهم‌السلام) نیز دارد، امام رضا(علیه‌السلام) در حدیثی در این رابطه فرمودند: «خدا رحمت کند کسی را که امر ما اهل بیت را احیاء کند، گفته شد: یابن رسول الله، چگونه امر شما زنده می‌شود؟ حضرت فرمود: علوم ما اهل بیت را یاد بگیرد و به مردم یاد بدهید، پس به درستی که اگر مردم زیبایی کلام ما را بدانند، حتماً از ما پیروی می کنند».[1]
----------------------------------------
پی‌نوشت:
[1]. عيون أخبار الرضا(عليه‌السلام)، ج1، ص 307.