«معاد» به معناى بازگشتن و بازگشت است و يكى از اصول دين مقدس اسلام به شمار مى رود.
انسان بعد از مرگ، زنده مى شود و در واقع بعد از مدتى، از اين جهان مسافرت كرده و به جهانى ديگر مى شتابد.
اين برگشتن را در اصطلاح «معاد» مى گويند. تمام انسان ها در جهان آخرت حاضر مى شوند، تا به اعمال آنها رسيدگى شود. انسان آن چه را در اين جهان كاشته است
در قيامت برداشت مى كند. نعمت هاى جهان آخرت نصيب كسانى خواهد شد كه
از نعمت هاى اين جهان به درستى استفاده نمايند و از ياد خدا و اطاعت او
غفلت نكنند. اين جهان، مزرعه آخرت است و انسان، ثمره تلاش خود را
به طور كامل در جهان آخرت برداشت مى كند و نتيجه زحمت ها، خدمت ها و عبادت هاى تمام سال هاى عمر خود را مى بيند و خشنودى خدا و بهشت به او بخشيده مى شود.
خداوند مهربان مى فرمايد: هر نفسى طعم مرگ را مى چشد و آن گاه به سوى ما بازگشت داده مى شويد...[1]
چون آفرينش انسان و جهان بى هدف و بيهوده نيست تا به بيهودگى و نيستى پايان پذيرد. از طرفى انسان موجودى جاودانه و هميشگى است كه از اين جهان به دنياى باقى و آخرت مى رود و در آن جا به كارهاى خوب و بد او رسيدگى مى شود.[2]
قرآن كريم، توجه ويژه اى نيز به «معاد» دارد; تا آن جا كه در بيش از 1500 آيه درباره معاد سخن گفته است و همواره به مناسبت هاى مختلف، اين اصل از اصول دين را به انسان ها تذكر مى دهد كه مبادا آن را فراموش كنند; آياتى مثل: 41 ابراهيم; 12 روم; 7 حج; 25 حجر; 1 ـ 27 قيامت و ... درباره «معاد» و روز قيامت بحث مى كند.
[1]. عنكبوت، آيه 57.
[2]. ر.ك: محسن قرائتى، معاد; شهيد عبدالحسين دستغيب، معاد.