چکیده: همه عالم از شرق تا به غرب نورانى شد. آن روح آمیخته به نور خلق شده از لطف پروردگار كسى نیست، جز فاطمه زهرا (علیهاالسلام) و به همین دلیل او را زهرا (علیهاالسلام) نامیدند؛ زیرا نورش آسمانها را روشن ساخت.
درباره وجود نورانی حضرت زهرا (سلام الله علیها) روایات زیبایی وجود دارد که این خلقت نورانی را تشریح می کند. یکی از این روایت ها را در این مجال نقل می کنم تا کمی بیشتر به معارف وجودی این بانو پی ببریم و این بانو را الگوی خود در زندگی قرار دهیم.
ابن مسعود نقل مى كند: «دیدم على بن ابیطالب (علیهالسلام) را كه مشغول نماز است و در ركوع و سجودش مى گوید: «اللهم بحق محمد صلى اللَّه علیه و آله و سلم عبدك، اغفر للخاطئین من شیعتى *پروردگارا، به حق بندهى مقربت محمد صلى اللَّه علیه و آله و سلم خطاكاران از شیعیان مرا ببخش».
از نزد او خارج شدم و به محضر رسول خدا (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) شرفیاب شدم. ایشان را در حال نماز یافتم. دیدم كه رسول خدا (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) در نماز خود مى گوید:
«اللهم بحق على (علیه السلام) عبدك اغفر للخاطئین من امتى*خداوندا، خطاكاران از امت مرا، بحق على (علیه السلام) بنده مقربت ببخش».
از آنچه دیده بودم، در من وحشت و تردید بزرگى ایجاد شد. وقتى نماز رسول خدا (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) به پایان رسید، خطاب به من فرمودند:
اى پسر مسعود، آیا كافر شدى بعد از آنكه ایمان آورده بودى؟
عرض كردم، ابداً چنین نیست یا رسول اللَّه، بلكه دیدم على (علیه السلام) را كه خداوند را به حق شما طلب مى كرد و شما را دیدم كه خدا را به حق على (علیه السلام) مى خواندید. پس تردید كردم كه كدامیك از شما نزد خداى عزوجل برترید.
پیامبر (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) فرمودند: اى پسر مسعود، بنشین. پس من در مقابل، رسول خدا (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) نشستم. آن حضرت فرمودند: «ان اللَّه خلقنى و علیاً من نور قدرته قبل ان یخلق الخلق بالفى عام اذ لا تسبیح و لاتقدیس* خداوند من و على (علیه السلام) را از نور عظمت و بزرگى خود خلق كرد: هزار سال قبل از آنكه سایر خلائق را بیافریند. زمانى كه هیچ تسبیح و تقدیسى وجود نداشت».
پس نور مرا شكافت و از نور من آسمانها و زمین را آفرید به خداى تبارك و تعالى قسم كه من از آسمانها و زمین برترم. و چون نور على (علیه السلام) را منتشر ساخت عرش و كرسى از نور او خلق گردید؛ به پروردگار قسم كه على (علیه السلام) از عرش و كرسى افضل است.
سپس نور حسن علیه السلام را باز كرد و لوح و قلم از نور حسن (علیه السلام) به وجود آمد و به خدا قسم كه حسن (علیه السلام) از لوح و قلم نیز برتر است و چون هستى را از نور حسین (علیه السلام) معطر كرد، بهشت و حوریان زیباروى از نور او پدیدار گشتند؛ واللَّه حسین از حورالعین برتر است.
سپس همه هستى از شرق تا به غرب تاریك ماند. ملائكه بر پروردگار از آن همه تاریكى و ظلمت شكایت كردند و خواستند كه پروردگار تاریكى را از ایشان برطرف كند. پروردگار در اجابت خواسته آنان كلمه اى فرمود، از آن كلمه روحى خلق گردید، سپس كلمه اى دیگر فرمود و از آن كلمه نورى خلق شد پس آن نور را به آن روح اضافه كرد و آن را در بلندترین مكان عرش قرار داد. همه عالم از شرق تا به غرب نورانى شد. آن روح آمیخته به نور خلق شده از لطف پروردگار كسى نیست، جز فاطمه زهرا (علیهاالسلام) و به همین دلیل او را زهرا (علیهاالسلام) نامیدند زیرا نورش آسمانها را روشن ساخت.
در ادامه این روایت زیبا پیامبر (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) مى فرمایند:
اى پسر مسعود، چون روز قیامت فرارسد، پروردگار به من و على علیه السلام مى فرماید: هركس را كه مى خواهید به بهشت داخل كنید و به جهنم بفرستید هركس را كه مى خواهید. و این قول پروردگار در قرآن مجید است كه «القیا فى جهنم كل كفار عنید [ق/24]هر كافر متكبر لجوج را به جهنم افكنید» پس كافر كسى است كه از نبوت من سرپیچى كند و عنید كسى است كه از ولایت على بن ابیطالب (علیهالسلام) و عترتش و محبت كردن به شیعیان و دوستانش سر باززند».[1]
حال باید دقت شود بانویی که نور جودش تمام عالم را روشن کرده است، آیا نمی تواند دنیا و زندگی کوچک ما را نور ببخشد و چراغ هدایتی برای پیمودن مسیر تاریک برای محبانش باشد؟
لازمه این تجلی و نور بخشیدن توجه و معرفت ما به مقام این الگوی الهی می باشد. مثلا مادران ما این الگو را برای خود انتخاب کنند و به فرزندان خود این الگو را معرفی کنند.
---------------------------------------------
پی نوشت:
[1]. «دَخَلْتُ يَوْماً عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَرِنِي الْحَقَّ لِأَتَّصِلَ بِهِ فَقَالَ يَا عَبْدَ اللَّهِ لِجِ الْمُخْدَعَ قَالَ فَوَلَجْتُ الْمُخْدَعَ وَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ يُصَلِّي وَ هُوَ يَقُولُ فِي رُكُوعِهِ وَ سُجُودِهِ اللَّهُمَّ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ اغْفِرْ لِلْخَاطِئِينَ مِنْ شِيعَتِي فَخَرَجْتُ حَتَّى أُخْبِرَ بِهِ رَسُولَ اللَّهِ ص فَرَأَيْتُهُ وَ هُوَ يُصَلِّي وَ يَقُولُ اللَّهُمَّ بِحَقِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع عَبْدِكَ اغْفِرْ لِلْخَاطِئِينَ مِنْ أُمَّتِي قَالَ فَأَخَذَنِي هَلَعٌ حَتَّى غُشِيَ عَلَيَّ فَرَفَعَ النَّبِيُّ ص رَأْسَهُ وَ قَالَ يَا ابْنَ مَسْعُودٍ أَ كُفْراً بَعْدَ إِيمَانٍ فَقُلْتُ حَاشَا وَ كَلَّا يَا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ لَكِنِّي رَأَيْتُ عَلِيّاً يَسْأَلُ اللَّهَ تَعَالَى بِكَ وَ رَأَيْتُكَ تَسْأَلُ اللَّهَ بِهِ فَلَمْ أَعْلَمْ أَيُّكُمْ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ فَقَالَ ص لِي اجْلِسْ فَجَلَسْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَقَالَ لِي اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَنِي وَ خَلَقَ عَلِيّاً مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ الْخَلْقَ بِأَلْفَيْ عَامٍ إِذْ لَا تَقْدِيسَ وَ لَا تَسْبِيحَ فَفَتَقَ نُورِي فَخَلَقَ مِنْهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ أَنَا وَ اللَّهِ أَجَلُّ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ فَتَقَ نُورَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَخَلَقَ مِنْهُ الْعَرْشَ وَ الْكُرْسِيَّ وَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَفْضَلُ مِنَ الْعَرْشِ وَ الْكُرْسِيِّ وَ فَتَقَ نُورَ الْحَسَنِ فَخَلَقَ مِنْهُ اللَّوْحَ وَ الْقَلَمَ وَ الْحَسَنُ أَفْضَلُ مِنَ اللَّوْحِ وَ الْقَلَمِ وَ فَتَقَ نُورَ الْحُسَيْنِ فَخَلَقَ مِنْهُ الْجِنَانَ وَ الْحُورَ الْعِينَ وَ الْحُسَيْنُ وَ اللَّهِ أَجَلُّ مِنَ الْجِنَانِ وَ الْحُورِ الْعِينِ ثُمَّ أَظْلَمَتِ الْمَشَارِقُ وَ الْمَغَارِبُ فَشَكَتِ الْمَلَائِكَةُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى أَنْ يَكْشِفَ عَنْهُمْ تِلْكَ الظُّلْمَةَ فَتَكَلَّمَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ بِكَلِمَةٍ فَخَلَقَ مِنْهَا رُوحاً ثُمَّ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ فَخَلَقَ مِنْ تِلْكَ الرُّوحِ نُوراً فَأَضَافَ النُّورَ إِلَى تِلْكَ الرُّوحِ وَ أَقَامَهَا أَمَامَ الْعَرْشِ فَزَهَرَتِ الْمَشَارِقُ وَ الْمَغَارِبُ فَهِيَ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ وَ لِذَلِكَ سُمِّيَتِ الزَّهْرَاءَ لِأَنَّ نُورَهَا زَهَرَتْ بِهِ السَّمَاوَاتُ يَا ابْنَ مَسْعُودٍ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ يَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ لِي أَدْخِلَا الْجَنَّةَ مَنْ شِئْتُمَا وَ أَدْخِلَا النَّارَ مَنْ شِئْتُمَا وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ تَعَالَى أَلْقِيا فِي جَهَنَّمَ كُلَّ كَفَّارٍ عَنِيدٍ فَالْكَافِرُ مَنْ جَحَدَ نُبُوَّتِي وَ الْعَنِيدُ مَنْ جَحَدَ وَلَايَةَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَالنَّارُ أَمَدُهُ وَ الْجَنَّةُ لِشِيعَتِهِ وَ مُحِبِّيه» بحار الأنوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقىف تاريخ وفات مؤلف: 1110 ق، محقق / مصحح: جمعى از محققان، موضوع: جوامع روايى، زبان: عربى، تعداد جلد: 111، ناشر: دار إحياء التراث العربي، مكان چاپ: بيروت، ج36، ص73.