رابطه بین قرآن صامت و قرآن ناطق

با توجه به بسیاری از آیات قرآن ، روشن می شود که هدف از نزول قرآن ، هدایت وراهنمایی  انسانها به سوی سعادت وکمال بوده است .

بر همین اساس  قرآن در  مرحله  نخست ، همه ی انسانها را به هدایت و بسوی  خداپرستی دعوت می كند . (.. هدی للناس ..)(بقره -185).

 اما چون تنها گروهی اندكی  دعوت قرآن را اجابت می كنند، لذا می فرماید: (هذا بَصائِرُ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِقَوْمٍ یُوقِنُون‏) این قرآن براى عموم مردم مایه بصیرت بسیار و براى اهل یقین موجب هدایت و رحمت پروردگار است‏.(جاثیه -20).

حال با توجه به اینکه امام معصوم علیه السلام ،  قرآن ناطق است ، پس در زمینه ی هدایت کردن مردم ، باید بین او وقرآن،  این هماهنگی وارتباط وجود داشته باشد.

 که بر اساس حدیث شریف (إنّ‏ الحسین‏ مصباح‏ الهدى‏ و سفینة النجاة) (1) می بینیم  که   امام حسین علیه السلام هدفش از سفر به کربلا ، هدایت همه جامعه بوده است ،ولذا حضرت  ا ز همان آغاز حركت خود به سوی کربلا ، تنها در اندیشه  هدایت  کردن مردم  بود ه است ، نه به فکر مقام و ریاست و دنیا و... .

حضرت در هر موقعیت و هر مکانی ، با هر وسیله ای، مردم را  وبه سوی حیات طیبه و وادی نور ، هدایت وراهنمایی می کرده است 

 اما با این همه ، می بینیم که جز گروهی اندك هدایت آن حضرت را نپذیرفتند و تنها پرهیزكاران و نیكوكاران، دعوت قرآن ناطق،امام حسین علیه السلام را لبیك گفتند.

فرآوری  : گروه رهپویان قرآن 

پاورقی:1 : مدینة معاجز الأئمة الإثنی عشر، ج‏4، ص:52