فقط یک ضلع مثلث ظهور، مفقود است

دوازده قرن از غیبت کبرای آخرین ذخیره‌ی الهی می‌گذرد و بشریت، هنوز لیاقت درک محضر حکومت و دولت آن مهدی موعود و آن عصاره‌ی خلقت را پیدا نکرده است. پریشانی و سرگشتگی انسان، هر روز شدیدتر و اوضاع دنیا هر روز، وخیم‌تر می‌شود اما خبری از ظهور آن منجی معصوم به گوش نمی‌رسد. به راستی چرا چنین است؟
حقیقت این است که خلل و اشکالی از جانب «حکمت خداوندی» و همچنین از ناحیه‌ی «انجام وظیفه‌ی امامت» وجود ندارد. به عبارت دیگر، هم خداوند -به‌عنوان منصوب‌کننده‌ی حجت الهی- و هم امام عصر -به‌عنوان امام دوران حاضر- کار خود را بدرستی انجام داده و لطف خود را تمام کرده‌اند. از یک‌طرف، خدای متعال، حجت و امامی برای دوران حاضر تعیین کرده است و از طرف دیگر، آن حجت آخرین هم با پذیرش این منصب و إعمال و بکاربستن تصرف و مدیریت الهی خود، وظیفه‌ی خود را انجام داده و می‌دهد. در این میان، ضلع سومی باقی می‌ماند که فقدان آن، باعث محروم‌شدن جوامع بشری از ظهور منجی بشریت شده است که همان «عدم آمادگی مردم» است.
این مطلب، همان است که محقق طوسی(رحمه‌الله) در کتاب بسیار گران‌سنگ خود به نام «تجرید الاعتقاد» ذکر کرده است. آن بزرگوار در عبارتی کوتاه و عمیق، می‌فرماید: «وجوده لطف، و تصرّفه لطف آخر، و عدمه منّا.»[1] یعنی: وجود امام در میان مردم ،نعمت بزرگی است و تصرف امام در امور مردم، نعمتی دیگر است و عدم تصرف و یا ظهور امام از طرف و ناحیه‌ی مردم است. این‌که مردم نمی‌توانند از آثار و برکات وجودی امام استفاده کنند به‌خاطر بعضی اعمال خودشان می‌باشد که باعث عدم تصرف در امور آنها و یا غیبت امام از نظرها شده است. بنابراین، «لطف خدا در تعیین و معرفی آخرین حجت خود» و همچنین «پذیرش این مسئولیت از سوی امام عصر و قدرت تصرف ایشان در امور» دو ضلع آماده، موجود و فراهم هستند و این مثلث، فقط یک ضلع مفقود دارد که عبارتست از «آماده نبودن مردم.»
و این همان وظیفه‌ی تاریخی و بزرگی است که بر عهده‌ی تک‌تک ماست؛ «شما باید زمینه را آماده کنی، تا آن بزرگوار بتواند بیاید و در آن زمینه‌ی آماده، اقدام فرماید. از صفر که نمی‌شود شروع کرد! جامعه‌ای می‌تواند پذیرای مهدی موعود -ارواحنافداه- باشد که در آن آمادگی و قابلیت باشد، والّا مثل انبیا و اولیای طول تاریخ می‌شود. چه علّتی داشت که بسیاری از انبیای بزرگِ اولی‌العزم آمدند و نتوانستند دنیا را از بدی‌ها پاک و پیراسته کنند؟ چرا؟ چون زمینه‌ها آماده نبود.»[2]

پی‌نوشت:
[1] شیخ‌طوسی، شرح تجرید الاعتقاد، انتشارات حدیث، ص 362
[2] امام خامنه‌ای، 25 آذر 1376