عالم غیب، عالمی مختص به خداوند

بدون شک خداوند متعال از انسانها برتر است. ولی برخی از شبهه افکنان، نعوذبالله خدا را با انسان ها مقایسه کرده و سپس شبهاتی مطرح می کنند؛ مثلا می‌گویند: چرا با وجود اینکه به عالم غیب نمی‌شود واقف شد؛ اما به خداوند، عالم الغیب می‌گویند؟ اینان علم غیب انسانها را با علم غیب خدا، خلط کرده اند.
در کتاب لغت در مورد معنی غیب آمده است: «هر چیزی که از نظر انسان پنهان باشد.»[لسان العرب‏، ج1، ص654] از آنجایی که ما انسانها در حصار زمان و مکان هستیم، خیلی از پدیده ها از نظر ما مخفی هستند؛ ولی چون برای خدا، زمان و مکان و محدودیت تصور نمی‌شود، چیزی برای او پوشیده نیست. «عَلِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلىَ‏ غَيْبِهِ أَحَدًا[جن/26][او] داناى غيب است و هيچ كس را بر غيب خود آگاه نمى‏‌کند.» مطابق این آیه علم غیب به صورت استقلالی به خداوند نسبت داده شده، البته کسانی مثل پیامبران نیز می‌توانند از برخی غیب ها آگاه شوند: «مگر پيامبرانى را كه [براى آگاه شدن از غيب‏] برگزيده است.»[جن/27] بنابراین لازمه راستی و درستی ایمان به خدا، ایمان به عالم غیب اوست. عالم غیبی که به صورت مستقل مختص به ذات احدیت است و اگر این خصیصه در او نباشد، در خدایی او نقص به وجود می‌آید.

پی نوشت
لسان العرب‏، ابن منظور، محمد بن مكرم‏، محقق / مصحح: مير دامادى، جمال الدين‏، ناشر: دار الفكر للطباعة و النشر و التوزيع- دار صادر، سال انتشار: 1414ق، ج1، ص654.