فیلم «Jackpot» محصول کشور آمریکا و در ژانر اکشن، کمدی است و به کارگردانی «پال فیگ» در سال 2024 ساخته‌شده است. در فیلم جک پات بازیگرانی چون «جان سینا»، «آکوافینا»، «سام اصغری» و... به ایفای نقش پرداخته‌اند.
نقد فیلم سینمایی «Jackpot» | واژه‌ی «Jackpot» به جایزه‌ی بزرگی اطلاق می‌شود که به‌عنوان لاتاری و یا بخت‌آزمایی به شخص یا اشخاص خوش‌شانس می‌رسد. داستان سینمایی «جک پات» در سال 2030 اتفاق می‌افتد، جایی که یک مسابقه بزرگ در کالیفرنیا به راه افتاده است، اما نکته مهم این مسابقه این است که هر فردی موفق شود برنده مسابقه را تا قبل از غروب آفتاب بکشد، برنده جایزه چند میلیارد دلاری او خواهد شد. در این میان زمانی که «کیتی کیم» به‌اشتباه به‌عنوان برنده معرفی می‌شود، باید از چنگال انبوهی از شکارچیان جان سالم به درببرد. اینجاست که او با اکراه از یک مأمور حفاظت به نام «نوئل کسیدی» کمک می‌گیرد و…
لاتاری به زبان انگلیسی (lottery) به معنای قرعه‌کشی یا بخت‌آزمایی است. به هر برنامه‌ای که در طی آن به‌وسیله انجام قرعه‌کشی به برخی از شرکت‌کنندگان جایزه داده شود، لاتاری می‌گویند. معمولاً هدف از برگزاری لاتاریها این است که افراد شانس خود را امتحان کنند و بتوانند با برنده شدن به‌سرعت به رویاهای خود برسند. از طرف دیگر برخی لاتاریها هم وجود دارد که به‌منظور توزیع عادلانه خدمات مورداستفاده قرار می‌گیرند.[1] اگر در مورد آن فکر کنید، پیش فرض طرح چندان منطقی نیست. درک اینکه چگونه سازماندهی یک قرعه کشی بر اساس چنین اصولی مشکلات اقتصادی را حل می‌کند دشوار است؛ چون همه می‌دانیم لاتاری آنها را حل نمی‌کند؛ زیرا اگر این رویه حل کننده مشکلات می‌شد، همه کشورها با قرعه کشی شاد و ثروتمند می‌شدند.
فیلم عجیب و مضحکِ «جک پات» با خلق سکانس‌های خنده‌دار کوتاهی که دارد و در نهایت سعی در ارائه‌ی صحنه‌های اکشن، ایده‌ی خود را بر کرسی بنشاند؛ این همان بی‌محتوایی فیلم‌نامه است. کل فیلم بر پایه‌یک ایده است که در قامت همان ایده باقی می‌ماند و گسترش خاصی درون فیلم‌نامه پیدا نمی‌کند. در نتیجه، پس از شروع فیلم و گذشتن از 15 دقیقه اول آن، ما با یک اثر به‌شدت کلیشه‌ای روبرو هستیم. شخصیت «آکوافینا» برگرفته از شخصیتِ سالهای نه‌چندان دور سینمایی چین؛ یعنی «جکی چان» است که در اکثر کاراکترهایش به ساده‌لوحی و بی‌دست و پایی معروف بود، این بار در قامت یک زن همان مسیر را ادامه می‌دهد و چیز تازه‌ای برای مطرح کردن ندارد. کاراکترِ کلیشه‌ای و تکراری «جان سینا» هم همان نقش همیشگی خود را دارد. او در قامت مردی بازی می‌کند که فقط دوست دارد بجنگد و به نظر نمی‌رسد که دلش بخواهد.
اساسی‌ترین ضعفی که در سینمایی جک پات حس می‌شود، مربوط به داستان‌پردازی آن است. همان‌طور که اشاره شد، فیلم‌نامه و ایده‌ی اصلی آن در دقایق ابتدایی فیلم لو می‌رود و تمام می‌شود. برخلاف آثار اکشن پر سروصدای تاریخ، مدّتی است که علاقه‌مندانِ این ژانر (که تعدادشان هم کم نیست)، با سیل عظیمی از داستان‌های ضعیف از سمت سازندگان مواجه‌اند؛ انگار اول به سراغ صحنه‌های اکشن می‌روند و بعد برایش داستانی می‌نویسند! هیجانی که بیننده در انتظار آن است، نه در خرده داستان فیلم به دست می‌آورد و نه در سکانس‌هایی که قرار است هیجانِ اکشن را به دنبال داشته باشد.
تنها نکته‌ی روشن فیلم برمی‌گردد به برداشتِ پایانیِ، جایی که کارگردان به‌خوبی توانسته از عناصر و کاراکترهایی که در تمام آن نقش داشته‌اند، استفاده کند.
«جک پات» شاید در نگاه اول جنبه‌های خوشایند و موفقی مانند صحنه‌های مبارزه و بدل‌کاری‌های بی‌شمار به نمایش بگذارد و حتی دو بازیگر اصلی به‌خوبی باهم کار کنند، امّا در حیطه‌ی متنی، نوشته‌ای ضعیف و سطحی است که کل داستان بر اساس آن شکل‌گرفته است.