تربیت با رفتار و عمل
بی تردید مؤثرترین عامل در تربیت اخلاقی و دینی فرزندان رفتارهای درست والدین است.
پرواضح است که زبان رفتار از زبان گفتار بسی نافذتر است و در عمل آثاری نهفته است که هرگز ازگفتار برنمی آید. کودک و نوجوانی که پیوسته شاهد اعمال نیک والدین است، بطور غیر مستقیم سرمشق می گیرد و به انجام کارهای نیک تشویق می گردد.
در سیره تربیتی ائمه اطهار(علیهم السلام)تربیت با رفتار و عمل بارزترین بعد تربیت است. فرزندان ائمه(علیهم السلام)با دیدن رفتار آنان سرمشق گرفته، عمل می کردند.
شعیب بن عبدالرحمن خزائی می گوید: هنگامی که امام حسین (ع) در کربلا به شهادت رسید بردوشش نشانه ای وجود داشت. از امام سجاد(ع) درباره آن پرسیدند، امام سجاد(ع) بسیار گریست و فرمود: «این، اثر بارهای غذایی است که پدرم بردوشش حمل می کرد و به خانه های تهیدستان می برد.»
حلیة الابرار، ج 1، ص 582
| پیوست | اندازه |
|---|---|
 فاقدPSD | 72.11 کیلوبایت |
