دین؛ درختی استوار
امام صادق عليه‌السلام:
«قالَ لُقمانُ عليه‌السلام لاِبنِهِ... يَا بُنَيَّ سَيِّدُ أَخْلاَقِ اَلْحِكْمَةِ دِينُ اَللَّهِ تَعَالَى وَ مَثَلُ اَلدِّينِ كَمَثَلِ شَجَرَةٍ نَابِتَةٍ فَالْإِيمَانُ بِاللَّهِ مَاؤُهَا وَ اَلصَّلاَةُ عُرُوقُهَا وَ اَلزَّكَاةُ جِذْعُهَا وَ اَلتَّأَخِّي فِي اَللَّهِ شُعَبُهَا وَ اَلْأَخْلاَقُ اَلْحَسَنَةُ وَرَقُهَا وَ اَلْخُرُوجُ عَنْ مَعَاصِي اَللَّهِ ثَمَرُهَا وَ لاَ تَكْمُلُ اَلشَّجَرَةُ إِلاَّ بِثَمَرَةٍ طَيِّبَةٍ كَذَلِكَ اَلدِّينُ لاَ يَكْمُلُ إِلاَّ بِالْخُرُوجِ عَنِ اَلْمَحَارِمِ».
لقمان به پسرش فرمود: اى پسرم! سرور اخلاق حكيمانه، دين خداى متعال است. مَثَل دين، همانند درخت استوار است؛ ايمان به خدا آب آن است و نماز، ريشه‌هاى آن و زكات، تنه آن و برادرى در راه خدا، شاخه‌هاى آن و اخلاق نيک، برگ‌هاى آن و بيرون آمدن از گناهان، ميوه آن و همان‌گونه كه درخت، جز با [دادنِ] ميوه پاكيزه به كمال نمى‌رسد، دين نيز جز با بيرون آمدن از محرّمات، كامل نمى‌شود.
بحارالأنوار، ج۱۳، ص۴۱۹.
