خداشناسی

انسان خیلی از مسائل را باور نمی‌کرد. وقتی به آن رسید که ذهنش بزرگ شد و پرورش یافت. ارتباط با خداوند برای بشر ضروری و مک است. در سختی‌ها و آسانی‌ها او را بخوانیم.

با حس کردن وجود خداوند در زندگی‌مان، به این باور می‌رسیم که او مشکلاتمان را حل می‌کند. با این نوع بینش تا حد امکان سعی می‌کنیم از دیگران تقاضایی نداشته باشیم.

اگر بنده‌ای ناچیز وعده‌ای به بدهد، روی آن حساب باز می‌کنیم. اما اگر خداوند به ما وعده‌ای دهد، دلمان آرام نمی‌گیرد. زیرابه او اعتقادداریم اما اعتماد نداریم.

خیلی از انسان‌ها می‌فهمند خداوند وجود دارد و رزق انسان‌ها را می‌دهد اما این را باور ندارند. این باید با تمام گوشت و پوست انسان لمس شود. تفکر در آفرینش هستی، این باور را به انسان هدیه می‌کند.

پس از آنکه خدا به طور کامل برای مخاطب توضیح داده شود معلوم خواهد شد که انکار خداوند محصول ذهن های تنبل است. 

خداوند، به‌واسطه‌ی لطف‌های متعددی که به بندگانش دارد، اصلاً در زندگی انسان‌ها قابل فراموشی نیست.

انفاق، دستگیری و هر نمونه کار خیر، قرض دادن به خداوند است. او خودش ضمانت کرده که آن مال را چند برابر برمی‌گرداند.

بزرگ‌ترین مخلوقات در مقابل خداوند احساس کوچکی می‌کنند. انسان باید همواره در مقابل پروردگارش متواضع باشد.

انسان می‌بایست از خداوند نسبت به کارهایش حیا کند. حتی اگر او کارهای بد وزشت انسان را ببخشد، ایستادن در پیشگاهش انسان گناه‌کار را خجالت‌زده می‌کند.

حتی اگر انسان به‌اندازه‌ی مخلوقات از خداوند حیا می‌کرد، بسیاری از گناهان اصلاً در این کره‌ی خاکی انجام نمی‌شد.

این درست است که عقل انسان، ذات آن وجود واجب و بی‌نهایت را نمی‌تواند درک کند، اما می‌تواند اثباتش کند.

نعمت واقعی برای انسان‌ها این است که در مسیری زندگی کنند که امامان معصوم (علیهم‌السلام) از آن‌ها راضی باشند.