مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  ابتدا باید دانست که قرآن کریم نور است و علم و حکمت الهی در آن تجلی کرده است؛ بنابراین همه آیات آن بر اساس حکمت نازل شده و هرکدام سر جای خودش وجود دارد.  نکته دوم اینکه عقل قاصر انسان، حکمت چینش آیات، تعداد آیات و همچنین چرا از حضرت موسی مثلا بیشتر سخن گفته و از پیامبر دیگری کمتر و... را نمی‌تواند درک کند؛ هر چند بزرگان برای هر کدام از این موارد، نکاتی را بیان کرده‌اند. البته در روایات به برخی از آنها اشاره شده است.  نکته سوم اینکه بیان سرگذشت پیامبران علیهم‌السلام در قرآن کریم، صرف بیان داستان و آشنایی با آنها نیست؛ بلکه برای عبرت گرفتن برای زندگی بهتر برای آیندگان است.   اما درباره حضرت موسی علیه‌السلام باید به چند نکته دقت داشت:  یک. قوم یهود از سر سخت‌ترین دشمنان مؤمنان هستند و سرگذشت آنان برای مسلمان مهم است. دو. قوم یهود (بنی‌اسرائیل)، قومی بودند که خداوند نعمت‌های زیادی در اختیار آنان گذاشت؛ حتی آنان را از سفره‌های بهشتی و آسمان بهره‌مند ساخت؛ ولی قدردان نبودند.  سه. آنان قومی بودند که خداوند پیامبران فراوانی میان آنان فرستاد و چندین مرتبه آنان را نجات داد؛ ولی با لجاجت تمام پیامبران را انکار کرده و بسیاری از آنان را به قتل رساندند.  بنابراین خداوند از جهت فرستادن تعداد زیادی از پیامبران در بین آنها، فضیلت و برتری دادن آنها، نجات دادن از دست دشمنان به چند نوبت و فراوانی نعمت‌های دنیایی و... به آنان توجه کامل داشت؛ ولی آنان با سرسختی و لجاجت، عالمانه و عامدانه سرپیچی کردند، پس بیشترین عبرت‌ها را از این قوم باید گرفت.  چهار. وجود دشمنی مانند فرعون که او نیز از سرسخت‌ترین دشمنان حضرت موسی علیه‌السلام بوده تا جایی که خود را خدا می‌خوانده است و نوع رفتار و برخورد مردم با فرعون (پذیرفتن فرعونیت او ... ) و نوع برخورد حضرت موسی با او و... همه اینها برای ما می‌تواند عبرت و درس زندگی باشد.  پنج. شاید بتوان از این آیه به خوبی علت تکرار داستان حضرت موسی و ... را فهمید: «إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَيْكُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَيْكُمْ كَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولًا؛ «ما پیامبری به سوی شما فرستادیم که گواه بر شماست، همان‌گونه که به سوی فرعون رسولی فرستادیم». در آیه به روشنی به این نکته تصریح می‌کند که هدف پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله، هدایت شما و نظارت بر اعمال شماست، همان‌گونه که هدف حضرت موسی هدایت فرعون و فرعونیان و نظارت بر اعمال آنها بود.[تفسیر نمونه] این آیه به دو نکته اشاره دارد:  یک. به وجود افراد فرعون‌صفت در امت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله که خود را منافقانه در بین مؤمنان جای داده‌اند.  دو. وجود یک فرعون در باطن همه انسان‌ها که اگر مهار نشود؛ همانند فرعون زمان حضرت موسی علیه‌السلام خواهد شد.  بنابراین تکرار داستان حضرت موسی علیه‌السلام داستان‌های عبرت‌انگیز و درس‌هایی برای زندگی وجود دارد.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/111725

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم اول باید گفت که هرگز ناامید نباشید؛ زیرا ناامیدی از هر گناهی بدتر است و عقوبت آن نیز از هر گناهی سنگین‌تر است؛ علاوه بر اینکه مطابق مجموع روایات و آیات، زندگی انسان به امید می‌گذرد. دوم. هرچند علم اعداد و محاسبه ابجد، علم صحیحی است؛ ولی هرگز به عنوان علت تامّه نیست؛ زیرا بسیاری از افراد بوده‌اند که محاسبه اسم آن‌ها، صحیح درآمده است؛ ولی بدبخت شده‌اند و برعکس. بنابراین اگر بر فرض محاسبه اسم کسی با اسم مادرش، خوب نبود، نباید دلیل بر ناامیدی باشد. سوم. سفارش اهل‌بیت علیهم‌السلام نیز بر این است که اسم نیکو برای فرزندانتان انتخاب کنید.«یا عَلیِ! حَقُ الْوَلَدِ عَلَی ْوالِدِهِ اَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَاَدَبَهُ وَ یَضَعَهُ مَوْضِعاً صالِحاً؛ «ای علی! حق فرزند بر پدرش این است که اسم نیکو برای او انتخاب کند و خوب او را تربیت کند و او را به کاری شایسته گمارد».[وسائل الشیعه، ج21، ص389]، پس اگر اسم شما و مادر شما از اسامی خوب و معنادار است؛ هرگز نگران نباشید و به این محاسبه‌ها اعتماد نکنید.   چهار. بی‌شک اسامی مقدس و به خصوص اسامی اهل‌بیت علیهم‌السلام، موجب بلا و گرفتاری نخواهد بود؛ بلکه از بسیاری از بلاها و گرفتاری‌ها جلوگیری می‌کند بدون اینکه ما متوجه آن شویم. صدها علت برای گرفتاری‌ها و بلاها وجود دارد، یکی از جزئی‌ترین آن‌ها اسم است. ریشه‌هایی مانند: انواع و اقسام گناهان، حق‌الناس‌ها، کینه‌ها، خیرخواهی نکردن‌ها، دل‌سوزاندن‌ها حتی با یک نگاه، نوع انتخاب‌ها، نوع رفتارها و... تمام اینها به طور مستقیم در بلا و گرفتاری اثر دارد. لذا ما باید تمرکز خود را بر حل این امور بگذاریم و خود را با مسائلی همچون ابجد اسم، مشغول نکنیم. نکته آخر اینکه بسیاری از این افراد که در حال حاضر به علوم غریبه می‌پردازند و ادعاهای فراوانی را مطرح می‌کنند، شیادانی هستند که به دنبال جلب توجه و کسب ثروت هستند؛ پس ذهن خود را با سخنان این افراد آلوده نکنید و با توکل بر خدا به حل مشکلاتتان بپردازید.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. http://btid.org/node/208111

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم جسم و روح انسان همواره در حال حرکت است؛ حال گاهی به سمت کمال و گاهی به سمت گمراهی و ضلالت. هر چه کامل‌تر می‌شود، درخواست‌های او نیز بالاتر خواهد شد. از باب مثال درخواست یک کودک چیپس و تنقلات است؛ ولی همین کودک در سن پانزده سالگی درخواست‌های بالاتری دارد. گاهی شخص به جایی می‌رسد که تمام درخواستش رضایت مادر است که اگر یک کلمه بگوید انگار تمام عالم را به او داده‌اند. همین امر در بهشت و نعمت‌های بهشتی نیز مطرح است. برخی به حور و قصور اکتفا کرده‌اند؛ ولی برخی از بهشتیان از این نعمت‌های بهشتی گذشته‌اند و دنبال رضایت الهی هستند. همین که خداوند بگوید من از تو راضی هستم و... این بالاترین لذت برای اوست. لذا قرآن کریم این رضایت را بالاترین و بزرگترین نعمت برای بهشتیان شمرده است: «وَ رِضْوانٌ مِنَ اللهِ اَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ»؛ «و رضا و خشنودى خدا از همه اينها برتر است، پيروزى بزرگ همين است». رضوان خدا آنقدر اهمیت دارد که علامه طباطبائی می‌فرماید: «اگر بهشتیان از رضوان الهی برخوردار نباشند، همان بهشت برایشان عذاب خواهد بود، نه نعمت»[المیزان، ج9، ص339] مواردی که انسان را به رضوان الهی می‌رساند، عبارتند از: ایمان و اخلاص، اعتماد و اطمینان به خدا، رضایت به قضای الهی، توکل، تقوا، عبادت و اطاعت الهی، عمل صالح و... و ترک اموری همچون خیانت، دنیاطلبی، شهوت، فسق و نفاق و کفران نعمت. منظور از رضوان الله مراد این است که خداوند بگوید که من از تو راضی هستم و خود انسان نیز در مقام رضای الهی قرار گیرد. یا به عبارت دیگر تمام اعمال او به رضایت الهی باشد؛ لذا می‌توان گفت مراد این آیه است که: «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ؛ هم خداوند از آنها خشنود است، و هم آنها از خدا خشنودند؛ این، رستگاری بزرگ است». راه دست‌یابی به این مقام، پذیرفتن و قرار گرفتن در پرتو نور دین مرضی است؛ همان دینی که با ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام کامل شد.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  سؤال: اگر خدا همه اعمال انسان را مشخص کرده است، پس اختیار انسان کجاست؟  در پاسخ به این پرسش به چند نکته دقت کنید:  یک. بی‌شک خداوند به تمام اعمال انسان‌ها علم دارد: «وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليم‏؛ و خداوند به هر چیزی علم و آگاهی دارد».[بقره: 29] دو. همه انسان‌ها نیز بالوجدان در وجود خودشان «اختیار داشتن» را می‌یابند؛ علاوه بر اینکه خداوند نیز به مختار بودن انسان تصریح کرده است: «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُورا؛ ما راه را به او[انسان] نشان دادیم، خواه (بپذیرد و) شاکر باشد، یا ناسپاس».[انسان: 3] سه. ارزش افعال انسان به اختیاری بودن آن است؛ لذا اگر کسی مجبور به انجام کاری باشد، ارزش‌ آنچنانی ندارد؛ بلکه اگر اختیار از انسان گرفته شود، همانند حیوان مجبور به انجام یک سری اعمال از پیش تعریف شده خواهد شد.  نکته‌ای که در همین جا بهتر است گفته شود این است اگر انسان اختیار نداشت، نباید تفاوت فاحشی بین رفتارهای انسان‌ها باشد و همه به یک گونه رفتار کنند.   چهار. علم خداوند به دو قسم ذاتی و فعلی تقسیم می‌شود:  یک. خداوند ذاتا به همه اشیاء و موجودات و افعال و رفتار آنها علم دارد و هیچ چیزی از او غایب نیست.[سبأ: 3] او به پایان تمام اعمالی که انسان تا پایان عمر انجام می‌دهد، علم دارد.  دو. علم فعلی خداوند که بعد از هر حادثه‌ای اتفاق می‌افتد،[محمد: 31]. علم به یک چیز به این معنا نیست که علم، علت آن واقعه باشد تا نتیجه آن خارج شدن انسان از اختیار شود.  مثال: معلمی که یک سال، دانش‌آموزان را دیده و خوب آنها را می‌شناسد، در آخر سال یقین دارد که فلان دانش‌آموز قبول می‌شود و دانش‌آموز دیگر، مردود.  حال سوال این است که آیا دانستن معلم در قبول شدن دانش‌آموز تأثیر دارد؟ بی‌شک دانستن معلم هیچ دخالتی در نتیجه ندارد؛ علم خداوند به اعمال و رفتار و سرنوشت انسان نیز همین گونه است.  البته علم معلم از روی استقراء است؛ یعنی به مرور زمان برایش حاصل شده است؛ ولی علم خداوند ذاتی است. مثال دیگر اینکه کسی سمّ خورده و حالش بد است و پزشک می‌داند او می‌میرد و بعد از چند دقیقه هم می‌میرد، هرگز علم پزشک، باعث مردن او نشد. نکته دیگر بنابراین اعمالی که گفته می‌شود از قبل تعیین شده است، به این معنا نیست که اختیار را از انسان سلب کند، زمانی که معلم به فلان دانش‌آموز می‌گوید: تو از همین الان بدان مردود هستی! هرگز اختیار را از دانش‌آموز سلب نمی‌کند؛ بلکه می‌تواند این سرنوشت را عوض کند. بنابراین علم خداوند به افعال اختیاری انسان تعلق می‌گیرد. به عبارت دیگر خداوند سرنوشت هر کسی را ثبت کرده است؛ ولی این سرنوشت با اختیار انسان ثبت شده است. همین که هر انسانی در هر لحظه بین دو راهی خیر و شر قرار می‌گیرد و می‌یابد که الان قدرت بر انتخاب هر کدام از این راه‌ها را دارد، همین امر نمایانگر وجود اختیار در انسان است. موفق باشید.