تفسیر آیه ی 45 سوره ی مبارکه ی آل عمران

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

در مورد این سؤال باید به چند نکته دقت داشت:
یک. مطابق نظریه شیعه دوازده امامی، کلام خداوند قدیم نیست؛ بلکه حادث است؛ زیرا کلام خداوند همان اصوات و حروفي است كه حادث بوده و قائم به ذات خدا نیست؛ بلکه فعل و از جمله مخلوقات الهی است. پس کلام خدا همچون حضرت عیسی علیه‌السلام حادثند.[اوائل المقالات، شیخ مفید، ص53]

دو. حضرت عیسی علیه‌السلام کلمه الهی نام نهاده شده است. این «کلمه» با آن «کلمه و کلامی» که حادث بودن یا قدیم بودنش، در کلام مورد بحث قرار می‌گیرد، فرق دارد. در اصطلاح به اینها مشترک لفظی گویند؛ یعنی یک لفظ است که دارای دو معنی و مفهوم است؛ به عبارت دیگر، دو معنا و مفهوم در یک لفظ مشترک هستند.

اما درباره اینکه چرا به حضرت عیسی کلمه اطلاق شده است، وجوهی را بیان کرده‌اند: 
یک. حضرت عیسی با کلمه الهی (کن ) خلق شد: «إِنَّ مَثَلَ عِیسی عِنْدَ اللَّهِ کمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ قالَ لَهُ کنْ فَیکونُ»؛ «مَثَل عیسی در نزد خدا، همچون آدم است؛ که او را از خاک آفرید، و سپس به او فرمود: «موجود باش!» او هم فوراً موجود شد.» (آل عمران: 59.)

دو. مردم به واسطه وجود حضرت عیسی، هدایت شدند.

سه. حضرت عیسی در گهواره با مردم سخن گفت.

چهار. حضرت عیسی در کودکی، به مقام نبوت رسید و با مردم سخن گفت.

پنج. پیامبران و انبیای قبل، او را نجات‌دهنده بنی‌اسرائیل خوانده‌اند.