انسان میتواند به گونهای زندگی کند که مورد عنایت امام زمانش قرار بگیرد؛ تاریخ گواه وجود چنین انسان هایی است.
مرحوم آيت الله سيد محمد باقر مجتهد سيستانی (پدر آيت الله سيستانی) تصميم میگيرد برای تشرّف به محضر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) چهل جمعه در مساجد شهر مشهد زيارت عاشورا بخواند. در يکی از جمعههای آخر، نوری را از خانهای نزديک به مسجد مشاهده میکند. به سوی خانه میرود میبيند حضرت وليعصر امام زمان (عج الله تعالی فرجه) در يکی از اتاقهای آن خانه تشريف دارند و در ميان اتاق جنازهای قرار دارد که پارچهای سفيد روی آن کشيده شده است.
ايشان میگويد هنگامی که وارد شدم اشک میريختم. سلام کردم، حضرت به من فرمود: «چرا اينگونه به دنبال من می گردی و اين رنج ها را متحمّل می شوی!؟ مثل اين باشيد - اشاره به آن جنازه کردند - تا من به دنبال شما بيايم!»
بعد فرمودند: «اين بانويی است که در دوره کشف حجاب- در زمان رضا خان پهلوی- هفت سال از خانه بيرون نيامد تا چشم نامحرم به او نيفتد.» (شیفتگان حضرت مهدی (عج)، ج3 ، ص158)
پی نوشت
قاضی زاهدی گلپایگانی، احمد، شیفتگان حضرت مهدی (عج)، حاذق، تهران 1375.