عشق به همجنس مرا از زندگی عقب انداخت

چکیده: سلام. ادب. من نزدیک 7سال از زندگی عقب افتادم چون تو این مدت همش درگیرش بودم و اصلا به ازدواج فکر نمی کردم. فراموش کردن خاطراتش عذابم داد. دانشگاه هم نشد که با نمره های خوب ازش فارغ بشم چون هیچوقت تمرکز نداشتم و احساساتی بودم از این رو اخراج شدم. دختری هستم 29 ساله و ساکن یک محله کوچک در یک شهرستان کوچکتر. از پیش دانشگاهی با یک نفر اشنا شدم که همسن خودم بود. این دوستی کم کم به رابطه عمیق و احساسی انجامید و من عاشق شدم. آن زمان خانواده ام از هم گسیخته بود. پدرم همیشه کم اعصاب بوده و هست و مادرم هم همیشه مریض. اما خانواده ایشان برعکس خودم تحصیلکرده و مودب و اصلا هرچه که بودند پدرش خرج بچه هاشو می داد و آینده دخترهاش براش مهم بود برعکس پدر خودم با وجود دارایی اش بی خیال پیشرفت فرزندان خودشه... و البته برادرهام هم که اعتیاد داشتند، شکاک بودند، کار نمی رفتند و دمار از روزگارم در میاوردند اما الان که دارم این ها رو می نویسم هر دو برادرم متاهل شده اند و رفته اند سر خانه و زندگیشان و فضای خانه مان شاد شده. من هر چه که خواستم از این رابطه دوری کنم نشد یعنی نذاشت. دیدم که دارم وابسته اش میشم کمتر زنگ میزدم و سعی می کردم ارتباط را کنترل کنم ولی خودش اجازه نمی داد،دوستی را شدیدتر می کرد و من روز به روز احساسی تر میشدم. بهش فکر کردم و در تخیلاتم به احساستاتم به او پر و بال می دادم. همدم و همدلم شده بود.او به من ارامش می داد. من عاشق خودش و خانواده اش شده بودم. بهم خیلی احترام می گذاشتند. دوستم داشتند. حامی من بودند. حالا ظاهری یا باطنی من محبت آنها را باور کرده بودم و عمیقا دوستشان داشتم. 21سالگی که یک دفعه دوستی را قطع کرد. خدا شاهده اون لحظه انقدر گریه کردم. همینطور شبهای بعد فقط اشک می ریختم. طاقت دوری اش را نداشتم و اصلا محال می دیدم دوستی ما قطع بشه. شب و روز با فکرش درگیر بودم. خاطره هاش جلوی چشمم بود. دختر خیلی پاک و با شخصیتی بود. به تازگی هم مقطع کارشناسی ارشد تمام کرده. من مدام غمگین بودم و نمی دانستم چه کار بکنم. چندین بار هم بهش گفته بودم عاشقش شده ام خودش هم شک نداشت که من عاشقش هستم. با قطع دوستی ضربه روحی خیلی بدی می خورم . الان که 29 سالمه تازه به خودم آمده ام. تازه میل به جنس مخالف پیدا کرده ام در صورتی که قبلا فقط گرایش و میل به دخترجماعت داشتم نه پسر. محال بود بتونم جذب پسری بشم یا اونو به خودم جذب کنم چون علاقه نداشتم ابدا. ببینید من از همون دوران مدرسه عاشق همکلاسی هام می شدم، براشون نامه می نوشتم و ابراز احساسات می کردم. دوست داشتم باهاشون دوست بشم البته بدون رابطه جنسی. هر چند الان بهتر شده ام و می دونم که می تونم بدون شنیدن صداش به زندگی ام ادامه بدهم و تحمل کنم هرچند می دونم که اگر باز صداشو بشنوم دلم هری می ریزد و دیوانه میشم ولی نه دیگه مثل سابق. توی اینهمه سال تنها چیزی که به دست اوردم ارتباط معنوی با خداوند مهربان بود. نمیخواهم بیخودی از خودم حرف در بیارم یا ادعا کنم... ولی امامان مهربان هوایم را داشتند طوریکه من کم کم علاقمند به شناخت اهل بیت و درک دنیای معنوی شدم، حالا عاشق خدا شده ام و نماز خواندن را دوست دارم.

-------------------------------------

کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: http://www.btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: http://www.btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي را که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مديرانجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: www.btid.org/fa/user/register