ای کاش با او دوست نبودم

ابوبصیر می گوید: «در کوفه برای زنی قرآن می خواندم، یک بار در موردی با او شوخی کردم. بعد از مدتی خدمت امام باقر (علیه السلام) رسیدم. امام مرا مورد مواخذه و سرزنش قرار داد و فرمود:«کسیکه در خلوت مرتکب گناه شود خداوند به او نظر لطف نمی کند. چه سخنی به آن زن گفتی؟ وی گوید از شرم و خجالت سر در گریبان افکندم و توبه کردم. امام (علیه السلام) فرمود:«شوخی با زن نامحرم را تکرار مکن». [1]
روایاتی از این قبیل که تقریبا امروزه افسانه شمرده می شود، از چنان واقیعتی برخوردار است که فقط پرده غفلت بر روی قلوب گنه کاران مانع دیدن حقیقت آن می شود.
رابطه با نامحرم، گناهی که انسان های این عصر در انجام آن بر یکدیگر سبقت می گیرند و در ارتکاب آن بر یکدیگر فخر فروشی می کنند و ترک کننده آن را متحجر می شمارند، به شدت در آیات و روایات از آن نهی شده است.
خدای متعال 2بار در قرآن کریم زنان و مردان را از داشتن روابط دوستانه با جنس مخالف بر حذر داشته است و آن را مورد مذمت قرار داده است.
در آیه 5سوره مائده به مردان خطاب می کند و می فرماید:« ...وَلاَ مُتَّخِذِي أَخْدَانٍ...» شما با زنان پاکدامن مسلمان ازدواج کنيد و خود نيز پاکدامن باشيد نه زناکار و نه آنکه زنان را در پنهاني دوست خود بگيريد. یعنی به صراحت در اینجا از دوستی با نامحرم نهی شده است.
 و در آیه دیگرهم به مردان مي گويد با دختراني که روابط دوستي مخفيانه اي با ديگران داشته اند ازدواج نکنيد... می فرماید:«فَانكِحُوهُنَّ بِإِذْنِ أَهْلِهِنَّ وَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ مُحْصَنَاتٍ غَيْرَ مُسَافِحَاتٍ وَلاَ مُتَّخِذَاتِ أَخْدَانٍ[نساء/25] يعني آنان را با اجازه خانواده هايشان به همسري خود در آوريد و مهرشان را به طور پسنديده به آنان بدهيد [به شرط آنکه] پاکدامن باشند ونه مرتكب زنا بطور آشكار شوند و نه دوست پنهاني بگيرند».
در این آیه هم صریحا از رابطه با نامحرم بر حذرداشته و از ازدواج با چنین کسانی نهی شده است.
اما از روایات هم دو نمونه را بیان می کنیم تا پی ببریم که این عمل چقدر مورد نهی قرار گرفته است.
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «هرکس به خدا و روز قیامت ایمان دارد در جایى که نفس زنى را که محرم او نیست مى ‏شنوند، نماند».[2]
و امام صادق (علیه السلام) نیز سخن گفتن با نامحرم را از دام های شیطان بر شمرده اند.[3]
حال سوال اینجاست که عملی که مبغوض خدای متعال است چرا باید محبوب ما باشد؟
آیا در جواب به راحتی می توان به پاسخ «دلم می خواهد» بسنده کرد؟
آیا دامنه لذت جویی بشر آنقدر وسیع است، که حتی به قیمت خشم مالک و قهر صاحب اش می ارزد؟
این آیات و روایات چیزی جزء تلنگر و تنبه برای بشر نیست، اما آیا هنوز وقت آن نرسیده که این تلنگر موجب بیداری غفلت زدگان شود؟
ای که پنجاه رفته ای در خواب...مگر این پنج روزه را دریاب
می رسد روزی که اهل معصیت فریاد واحسرتا سر دهند، ولی آن روز دیگر برای فریاد زدن هم دیر است.
روزی می رسد که انسان می گوید: «یا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا [فرقان/28] اى واى كاش فلانى را دوست [خود] نگرفته بودم».
نتیجه ای که در قیامت به آن می رسد: کاش با فلانی دوست نمی شدم.
معلوم است که بی توجهی به فرمان الهی چنین حسرتی را در پی دارد و چقدر خوب بود این تنبه در دنیا برای این افراد حاصل می شد که حسرت در قیامت سودی برای آنان ندارد.

 - - - - - - - -
پی نوشت:
[1].  «رُوِيَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: كُنْتُ أُقْرِئُ امْرَأَةً الْقُرْآنَ بِالْكُوفَةِ فَمَازَحْتُهَا بِشَيْ‏ءٍ فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع عَاتَبَنِي وَ قَالَ مَنِ ارْتَكَبَ الذَّنْبَ فِي الْخَلَاءِ لَمْ يَعْبَأِ اللَّهُ بِهِ أَيَّ شَيْ‏ءٍ قُلْتَ لِلْمَرْأَةِ فَغَطَّيْتُ وَجْهِي حَيَاءً وَ تُبْتُ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لَا تَعُد». بحار الأنوار، علامه مجلسی (ط - بيروت) ؛ ج‏46 ؛ ص247.
[2]. منابع فقه شيعه (ترجمه جامع أحاديث الشيعة)، آقا حسین بروجردی، م1380ق، ج‏25، ص: 655.
[3]. منابع فقه شيعه (ترجمه جامع أحاديث الشيعة)، آقا حسین بروجردی، م1380ق، ج‏25، ص:649.