اولویتی مهمتر از کمک مادی به جامعه

دین مبین اسلام به دستگیری از دیگران، مخصوصا نیازمندان تاکید بسیار دارد تا آنجا که امام صادق (علیه السلام) فرمودند:

    «ما عَذَّبَ اللهُ اُمَّهً اِلا عِندَ استِهانَتِهِم بِحُقُوقِ فُقَراءِ اِخوانِهِم» [1]

    خداوند امتى را عذاب نخواهد کرد، مگر در وقتى که نسبت به حقوق برادران نیازمند خود سستى نمایند.

همانگونه که رسیدگی مادی به حقوق نیازمندان جامعه در قالب خمس و زکات واجب و دیگر کمکهای مستحبی لازم است؛ رسیدگی به نیازمندیهای معنوی جامعه، مخصوصا به کسانی که دچار انحرافات و کج رویها، و کمبودهای معنوی هستند؛ از اولویت بیشتری برخوردار است.

امر به معروف ونهی از منکر دیگران از جمله حقوق معنوی هر فرد است که باید با بودن شرایطش، دیگران را از آن بهره مند سازد.

حضرت علی (علیه السلام) به حسن و حسين (عليهما السلام)هنگامى كه ابن ملجم ( لعنه الله ) او را ضربت زد؛ فرمود:

        امر به معروف و نهى از منكر را ترك نكنيد زيرا در اين صورت افراد نادرست برشما مسلط مى گردند آنگاه دعا مى كنيد و دعايتان مستجاب نمى شود. [2]

در اثر همین عدم امر به معروف و نهی از منکر بود که بعد از مدتی ازشهادت مولا، افرادی مثل یزید بر جامعه مسلط شدند وبعد از حادثه ی دردناک کربلا، فاجعه اسف بار حره را بوجود آورد.

برای همین بود که امام حسین (علیه السلام) هدف از قیام خود را امر به معروف و نهی از منکر دانست. [3]

یکی از علتهای مسلط شدن افراد شرور و اراذل و اوباش در جامعه عدم امر به معروف و نهی ازمنکر است.
 

پی نوشتها
[1]. مستدرک ،ج 12، ص413.
[2]. نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 421 و 422 ، نامه 47.
[3]. مثير الأحزان، ابن نماحلی، ص  4.