وقتی ریش پرفسوری گذاشتم خانمم قصد خودکشی کرد!

با سلام
من و همسرم بعد از 6 ماه نامزدی و 7 ماه عقد با هم ازدواج کردیم و الان 7 ماه از ازدواجمون میگذره.اشتراکات زیادی داریم و عامل جذبمون هم هم کفو بودن از نظر فرهنگی و مالی و اعتقادی بود.همه چیز خوبه و به نظرم به غیر از گاهی که داره مشکل ساز میشه همیشه از خانمم راضی هستم و فوق العاده هم دوستش دارم.شیرین زبون و مهربون و خیلی زحمت کش که من همیشه قدردان همه زحماتش هم زبانی و هم عملا هستم.ولی اون گاهی وقتایی که مشکل ساز داره میشه اینه که گاهی وقتا ما با هم بحث میکنیم و 90 درصد اوقات از طرف خانم شروع و ادامه پیدا میکنه.ایشون از کاه کوه میسازن و بی ارزش ترین مسائل زندگی ما به مشاجره و دعوای شدید کشیده میشه.ایشون اولین کاری که میکنن اینه که وقتی دعوا بالا میگیره یا از خونه میخوان بزنن بیرون و یا میرن سراغ قرص یا کارد آشپزخونه که خودکشی کنن.در واقع اینجوری وانمود میکنن و این خیلی منو آزار میده.هر دفعه با ترفندی و با تحمل های زیادی که خیلی برام سخت بود و آزار دهنده ولی به عشق و علاقه شدیدم به خانم آرومش کردم و قائله رو ختم کردم.ولی یه موضوع هست اینکه وقتی خانم ناراحت و عصبانی میشن دیگه هیچی براشون مهم نیست.احترام به خانواده من و آبرو جلوی مردم و همسایه ها هم مهم نیست. هر چی از دهنش در میاد به خانواده من میگه با اینکه به جز خوبی و محبت چیزی ازشون ندیده و در مقابلش هم خانمم همی رفتارو با خانوادم داشته ولی دعوا که میشه تمام سوء ظن ها و سوالات ذهنش رو میاره وسط و به همه توهین میکنه و تهمت میزنه. راستش میدونم دعوا نمک زندگیه و گاهی این اتفاقا میفته ولی شدتش داره منو نگران میکنه چون این گاهی ها شدتش خونه خراب کنه و آبرو برامون نذاشته.خانم بنده چادری و با اعتقادات محکم و مذهبی خوبیه فقط خیلی وقتا خیلی کارایی که خودش میکنه زوری میخواد به منم تحمیل کنه.منظورم توی رعایت آداب دینی و احکام هست.مثلا من حال و حوصله یه امر مستحب رو ندارم و خانم اون لحظه میخواد انجام بده و به منم تحمیل میخواد بکنه.هر چی میگم بابا مستحبات دلیه و اجباری نیست منم تمام واجباتو اگر مقبولیتی باشه انجام میدم ولی مرغ خانم یه پا داره.بزرگترین معضل زندگی ما بحث کوتاه کردن ریش من هست/
من همیشه ته ریش دارم و گاهی وقتا پیش اومده که موقع مرتب کردن ریشم زدم خراب کردم مجبور شدم از ته بزنم که زشت نباشه و فقط قسمت پرفسوری گذاشتم و از نظر یه مرد امر طبیعی هست و شاید توی این یک سال و خورده ای 5 بار شده که ریشم خرا شده که زدمش و هر 5 بار ایشون دعوایی راه انداخته که از زندگی سیر شدم و همون لحظه ازش متنفر شدم و به جاهای خوبی نرسیده دعوامون. بدتر از همه اینه که ایشون میگه من شما رو باور ندارم و دروغ میگی که خراب شده و خودت دوس داری گاهی ریشت رو اینجوری بزنی.خیلی با این حرفاش منو عصبی میکنه و البته ناامیدم میکنه. آخرین بار دیشب ریشم دوباره خراب شد و مجبور شدم پروفسوری بذارم چون بدم میاد صورتم بدون ریش باشه و وقتی منو دید باز خودکشی و قرص و این حرفا.من از ساعت 8 شب تا 11/5 شب باهاش صحبت کردم و در آغوشم گرفتمش و نازشو کشیدم که آروم بشه آخرش همش دعا میکنه خدایا منو بکش از دستم راحت بشه و این چه زندگیه ما داریم و از این حرفا.واقعا کلافه هستم.نمیدونم باید باهاش چجوری رفتار کنم.دیشب بهش گفتم آره من یه سال بهت دروغ گفتم و دوس دارم که ریشم اینجوری بشه و از این بعدم گه گاهی این کارو میکنم برگشته بهم میگه من اینجوری از متنفرم و نمیتونم باهات زندگی کنم.من تو رو همونجوری که اومدی خواستگاری میخوام(با ریش)
خلاصه اینکه تو رو خدا راهنماییم کنید که ذارم از همه چی نا امید میشم.
در ضمن فردای روزای دعوا که حالش خوب میشه از کارش پشیمونه و تا چند روز با مهربونی و خوبی میخواد اشتباهشو جبران کنه