مطالب دوستان amin_edrisi

برای دست یابی به جواب مناسب پیشنهاد می کنیم به مطالبی که  سابقا در این سایت تهیه شده است دقت و تأمل بفرمایید: http://www.btid.org/fa/news/120556 http://www.btid.org/fa/news/119945 http://www.btid.org/fa/news/110335 http://btid.org/node/126340 http://www.btid.org/fa/news/123455 http://btid.org/node/126340 http://www.btid.org/fa/news/120079

در پاسخ به اين پرسش به مطالب ذيل توجه نماييد : 1- به طور کلي نفرين نمودن نسبت به دوستان و اطرافيان کار پسنديده اي نيست. انبيا و ا وليا الهي جز در موارد نادري که مجبور مي شدند، قوم خويش را نفرين نمي نمودند. ايشان در اغلب موارد حتي نسبت به کساني که به ايشان ستم روا مي داشتند و از پذيرش هدايت روي بر مي تافتند، دعا مي نمودند و از خداي متعال براي آنها هدايت و مغفرت مي خواستند. 2- نفرين در حقيقت نوعي انتقام گيري از کسي است که ستمي از او به ما رسيده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غصب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنين و نزديکان ترجيح داده شده است و گفته شده است : در عفو لذتي است که در انتقام نيست . همان گونه که رحمت الهي برغضبش سبقت دارد (سبقت رحمته غضبه). مسلما هيچ يک از مؤمنان سزاوار نفرين و بدخواهي برادر مؤمن خويش نيست، بنابراين شما مي توانيد با دعاي خير در حق کسي که او را نفرين نموده ايد، عمل خويش را جبران نماييد «ان الحسنات يذهبن السيئات؛ به درستي که خوبي ها بدي ها را خواهد پوشانيد» و به هيچ وجه لازم نيست که او را در جريان نفرين خود قرار دهيد. 3- نفرين نوعي دعا است ولي دعا براي دور شدن کسي از خير و رحمت و سعادت است و اگر شرايط دعا در آن جمع باشد و نفرين به جا و به مورد باشد اين دعا نيز با خواست خداوند اجابت مي گردد. در قرآن کريم نيز نمونه هايي از نفرين انبيا(ع) وجود دارد که مورد اجابت خداوند قرار گرفته است مثل نفرين حضرت نوح(ع) در مورد کفار و مشرکان: «و قال نوح رب لا تذر علي الارض من الکافرين ديارا، انک ان تذرهم يضلوا عبادک ولا يلدوا الا فاجرا کفارا؛ پروردگارا! بر روي زمين هيچ کافري باقي مگذار چون اگر آنها در زمين باقي بمانند بندگانت را گمراه مي سازند واز آنها تنها فرزنداني گنهکار و کافر به وجود مي آيد» (نوح، آيه 26 و 27). البته اين در هنگامي بود که نوح(ع) حجت را کاملا بر آنها تمام کرده بود و آن کافران با گستاخي و لجاجت در برابر حق ايستادگي مي کردند و باعث گمراهي ديگران مي شدند. اگر قدرت روحي و ظرفيت انسان زياد باشد و با چشم مهرباني و دلسوزي و شفقت به انسان ها نگاه کند معمولا کمتر ديگران را نفرين مي کند. مطالعه زندگي پيامبران و امامان معصوم(ع) و پيروان واقعي آنها که با وجود تحمل اذيت و ظلم و آزار از ديگران، براي آنها دل مي سوزاندند و طلب هدايت مي کردند و بدي آنها را با خوبي پاسخ مي دادند، مي تواند ظرفيت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم ديگران بيشتر نمايد چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما بايد در همه امور البته به اندازه ظرفيت و گنجايش دروني خود از آنها تبعيت و پيروي نماييم. 4-از روايات فهميده مى‏شود كه لعنت و نفرين بر چهار قسم است؛ لعنت حرام، مكروه، جايز و مستحب. الف- لعن حرام: لعنت مؤمن و كسى كه مستحق لعنت نيست حرام مى‏باشد. ب- لعن مكروه: لعنت حيوانات است كه انسان حيوانى را لعن كند. ج- لعن جايز: لعنت كافرين (احزاب، آيه 64) ، لعنت ظالمين و كسانى كه به خداوند دروغ مى‏بندند (هود، آيه 18) ، لعنت مردان زن‏نما و زنان مردنما، بدعت‏آورندگان در دين، قصاص كسى كه جرم مرتكب نشده است، كسى كه پدر و مادر خويش را لعن كند، رشوه دهنده و رشوه‏ستان و واسطه ميان آن دو، كسى كه بين مرد و زنى سعايت كند تاميان آنها جدايى افكند، كسى كه ميان مؤمنان سخن‏چينى كند، كسى كه تقدير خدا را دروغ بداند، رباخوار و ربادهنده و گواهان بر ربا، كسى كه احترام مسجد را نگه ندارد، زن آوازه‏خوان و....، (ترجمه ميزان‏الحكمه، ج 11، ص 5324) . د- لعن مستحب:لعنت به كسانى كه خدا و رسولش را اذيت كنند (احزاب، آيه 57) ، كسانى كه به زنان پاك دامن و مؤمن تهمت زنا مى‏زنند (نور، آيه 23 - هود، آيه 60 و 99 - قصص، آيه 42)، كسانى كه دشمن دين و اهل‏بيت پيامبر هستند كه در اين مسأله دو روايت در وسائل‏الشيعه، ج 4، كتاب الصلاة، ابواب التعقيب ذكر گشته است. 4- بنابراين مي توان گفت: به طور کلي نفرين نمودن نسبت به دوستان و اطرافيان کار پسنديده اي نيست. انبيا و ا وليا الهي تنها در موارد نادري که مجبور مي شدند، قوم خويش را نفرين نمي نمودند. ايشان در اغلب موارد حتي نسبت به کساني که به ايشان ستم روا مي داشتند و از پذيرش هدايت روي بر مي تافتند، دعا مي نمودند و از خداي متعال براي آنها هدايت و مغفرت مي خواستند. مطالعه زندگي پيامبران و امامان معصوم(ع) و پيروان واقعي آنها که با وجود تحمل اذيت و ظلم و آزار از ديگران، براي آنها دل مي سوزاندند و طلب هدايت مي کردند و بدي آنها را با خوبي پاسخ مي دادند، مي تواند ظرفيت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم ديگران بيشتر نمايد چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما بايد در همه امور البته به اندازه ظرفيت و گنجايش دروني خود از آنها تبعيت و پيروي نماييم. 5- اگر لعن به جا و به مورد و از موار جواز لعن باشد اثري منفي براي شخص ندارد و ضرري براي او در پي ندارد اما در هر صورت عفو و گذشت موجب تعالي روحي و ار تقاي معنوي شخص مي گردد و بيانگر روح بزرگ و عظيم او است و موجب رضاي الهي و اولياي او است . سوال کننده: چرا خدا آدمای خوبو پاکو دوست نداره؟ حتما باید بدبشیم تا خدا بهمون نگاه کنه؟   پاسخگو:  نه اصلا این طور نیست خدا تمام بندگانش را  دوست دارد حتی انسانهای گنهکار ولی از افعال  و رفتارهای آنان  ناخشنود است البته  خدا تمام اسباب و مسببات رو در اختیار انسان قرار داده تا اینکه سعادتمند و خوشبخت شوند 27سوال کننده:  سال پاک زندگی کردم نزاشتم دست نامحرمی بهم بخوره نزاشتم ی تار موم  رو نامحرم ببینه ..همیشه سروقت نمازمو خوندم هرشب قرآنمو خوندم...همیشه برای دیگران دعا کردم یکبار برای خودم دعا کردم ولی خدا ازم رو برگردوند...دیشب با خدا قهر کردم...نمیدونم چرا دارم اینارو به شما میگم ببخشید پاسخگو: شاید گاهی وقت ها خوب باشه به این توجه کنیم برخی خوبان خدا برای خالص شدن و تقرب پیدا کردن و به نقطه اوج رسیدن نیاز باشه مقداری سختی ببنید ببنید سنگ طلا تا توی کوره آتش نره اون خلوص بلای 24 عیار رو شاید نشه بهش دست پیدا کنه از ابتدای خلقت بسیاری از خوبان خدا همیشه در این دنیا با سختی ها بزرگ شدن، بهتر از امام حسین ندارم شما آقا ابا عبد الله الحسین رو  ببنید شما حضرت معصومه سلام الله علیها رو ببیند...

مستشکل: طراح سوال: قرآن می فرماید سنت خدا تغییر ناپذیر است اما میدانیم در معجزه این سنت تغییر پذیرفته. این تناقض رو اگر میشه رفع بفرمایید. پاسخگو: عرض سلام و ادب خدمت شما کاربرگرامی در معجزه هیچگونه خلاف سنتی رخ نمی دهد در واقع اسباب و علل که در معجزه اثر بخش می شوند اسباب و علل ماورایی هستند البته می تونیم در این خصوص وارد بحث بشیم به نظر شما تناقض کجاست؟ اشکال کننده: که سنت خدا وقانون طبیعت این نیست که چوب دفعتا به اژدها تبدیل بشه یا مادری بدون شوهر بچه دار بشه و یا فردی اصلا بدون هیچ پدر و مادری بوجود بیاد پاسخگو: ببنید دوست گرامی این بحث شما در واقع مربوط می شود به بحث قانون علیت، در خصوص معجزه هم به همین شکل است اسباب به وجود آمدن کارهای خارق العاده مادی نیستند ولی این به این معنا نیست که علتی در این ماجرا وجود نداشته باشد میشه یه مثال بزنید که چه فعلی خلاف سنت الهی؟ اشکال کننده: مثلا پیروزی ظلم بر حق میتونه خلاف سنت باشه؟البته در یک نگاه کلان و نه جزئی نگری پاسخگو: ببنید ما در دنیا سنت های متعدد و متفاوتی داریم که برای شما عده ای از این سنت ها رو ذکر می کنیم :سنت های الهی در یک تقسیم بندی به دو دسته تقسیم می شوند: 1ـ سنت های مطلق: سنت هایی هستند که متوقف بر چیزی نیستند و در واقع قوانین اساسی آفرینش و تدبیر انسان هستند لذا ثابت و عمومی هستند و به عبارت دیگر این سنت ها استثناپذیر نیستند و شامل همه انسان ها و دائمی و همیشگی هستند و هیچ سنت دیگری نمی تواند بر آن ها حاکم شود. 2ـ سنت های مقید: سنت هایی هستند که تحقق آن ها متوقف بر مقدماتی است که فراهم ساختن آن مقدمات در اختیار انسان است این سنت ها قابل تغییر و تبدیل هستند و ممکن است بعضی از آن ها بر بعضی دیگر، در شرایط خاص، مقدم باشند. اینک به توضیح و بیان سنت های مطلق می پردازیم: 1ـ سنت آفرینش به وجه احسن: «وَ لَقَد خَلَقْنا الإنسانَ فی أحسنِ تَقویمٍ»؛ تین / 4 . 2ـ سنت هدایت تکوینی: «قَال رَبُّنا الذی أعطی کُلَّ شَی ءٍ خَلقَهُ ثُمَّ هَدی» طه . «الّذی خَلَقَنی فَهُوَ یَهدیِن»؛ شعراء/ 78 . 3ـ سنت هدایت فطری: در قرآن آمده که میل به خدا پرستی در نهاد و فطرت انسان قرار داده شده است: «وَ إذ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنی آدم مِن ظُهُورِهِم ذُرِّیَّتهم وَ أشهَدَهُم عَلی أنفُسِهِم ألستُ بِرَبِّکُم قالوُا بَلی»؛ اعراف/ 172 و نیز: روم/ 3 . 4ـ سنت قدر الهی: این سنت بدان معناست که تقدیر امور به دست پروردگار است، آن سان که می فرماید: «وَ الَّذی قَدَّرَ فَهَدی»؛ اعلی/3 و نیز حدید / 22. 5ـ سنت عرض امانت: از جمله سنن الهی سپردن امانت های الهی به آسمان ها و زمین است: «اِنّا عَرَضنا الأَمانَةَ عَلی السَّمواتِ وَ الأرضِ وَ الجِبالِ فَأَبینَ أن یَحمِلنَها و أشفَقن مِنها و حَمَلَها الإنسانُ إنَّه کانَ ظَلُوماً جَهولاً»؛ احزاب/72 . 6 ـ سنت تبشیر و انذار یا سنت تشریفی: «وَ إِن مِن اُمَّةٍ لا فیها نَذیرٌ»؛ فاطر/ 24 همچنین: نحل/ 9 و بلد/ 10. که این سنت همان سنت هدایت از سوی انبیا است و سنت هدایت در معنای عام، جنبه اجتماعی ندارد و مربوط به سرتاسر جهان هستی است و در واقع هدایت همه موجودات توسط خداوند متعال است و همان سنت هدایت تکوینی است که قبلاً اشاره شد. و در معنای محدودتر، که جنبه فردی دارد، همان هدایت تشریفی تک تک افراد انسانی است و آیه 10 سوره بلد به آن اشاره دارد و هدایتی است که جنبه اجتماعی دارد، یعنی هدایت انسان ها توسط انبیا، چون بعث و ارسال انبیاء به سوی جوامع بوده است نه به سوی افراد، لذا جنبه اجتماعی دارد . مطلق و بی قید و شرط دانستن سنت مذکور هم بدین سبب است که فرستادن پیامبران، معلول افعال و رفتار انسان ها نیست، تا آن جا که حتی نخستین انسانی که آفریده شد، خود پیامبر بود. 7ـ سنت سنخیت میان مرسَل و مرسَل الیه: این سنت بر آن است که بگوید فرستاده خدا از نظر زبان و نوع باید با افراد یکسان باشد، چنانکه می فرماید: «وَ ما أرسَلنا مِن رَسُولٍ إلا بِلِسانِ قَومِهِ لِیُبَیِّنَ لَهُم»؛ ابراهیم / 4. 8 ـ سنت نفی حرج: یکی دیگر از سنت های الهی این است که خداوند متعال سختی و مشقت را بر بندگان خود نخواسته است: «یُریدُ اللّه بِکُمُ الیُسر وَ لا یُرید بِکُم العُسر»؛ بقره/ 185. همچنین: بقره/ 286، نساء/ 28، مائده/ 6 و حج/ 78. 9ـ سنت نفی ظلم از طرف خدا: همان گونه که در اصول دین نیز آمده است پروردگارْ عادل است و هیچ گاه نسبت به بندگان خود ظلم روا نمی دارد: «وَ مَا اللّهُ یُریدُ ظُلماً لِلْعالَمین»؛ آل عمران / 108، انفال/ 51، یونس/ 44. 10ـ سنت بازتاب اعمال: یعنی هرکس هر چه انجام دهد اگر خوب باشد به نفع اوست و اگر بد باشد به ضرر خود اوست:«لَها ما کَسَبَت وَ عَلَیها ما اکْتَسَبَت»؛ بقره/ 286. حدود 31 آیه دیگر نیز در این زمینه وجود دارد. 11ـ سنت استعدادها: به موجب آن سعادت و شقاوت انسان ها به صورت علت مُعِدّه یا ناقصه در سعادت و شقاوت فرزندانشان مؤثر است: «وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَر عَلی الأرضِ مِن الکافرینَ دَیّاراً إنَّک إن تَذَرهُم یُضِلّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا اِلاّ فاجِرًا کفاراً»؛ نوح/ 26 و 27. 12ـ سنت دفاع از حق و سرکوبی باطل: یکی دیگر از سنت های الهی این است که پروردگار، همواره حقیقت را روشن و تقویت نموده، ظلم را فرو می نشاند: «لِیُحِقُّ الحَقَّ وَ یُبطِلَ الباطِلَ وَ لَو کَرِهَ المُجرِمُون»؛ انفال/ 8 و نیز صف/ 8 . 13ـ سنت غلبه دین حق و یاری پیامبران: پروردگار، پیامبران خود را به طور خاص یاری می کند و می فرماید: «انا لننصر رسلنا و الذین آمنوا فی الحیوة الدنیا»؛ غافر/ 51. بعد از این پاسخ دوست اشکال کننده بحث را ادامه ندادند.

در جواب این سوال مطرح شده در تلگرام این چنین جواب داده شد: در واقعه و داستان خضر در واقع حضرت موسی نسبت به ماهیت و واقعیت اتفاقی که داشت صورت می گرفت بی خبر بود، کما اینکه در آیه 78 سوره مبارکه کهف خضرت خضر می فرماید: «سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْويلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً؛[کهف/78] به زودى تو را از تأويل آنچه كه نتوانستى بر آن صبر كنى آگاه خواهم ساخت.» از این رو ظاهر کارهای «خضر» برای حضرت موسی تعجب برانگیز و زشت جلوه داده بود، این در حالی بود که اگر از پس پرده آن حوادث و امر الهی با خبر بود هیچ گاه این چنین قضاوت نمی کرد و کار حضرت خضر را زشت قلمداد نمی کرد.