مطالب دوستان amin_edrisi

عرض سلام و ادب خدمت شما پرسشگر گرامی در خصوص سوالی که مطرح کردید لازم به ذکر است که در منابع حدیثی، روایاتی وجود دارد که به این مطلب اشاره می کند «بهتر است انسان به حالته ایستاده شلوار نپوشد،»  1. در كتاب جامع بزنطى روايت شده است كه هر كه پاجامه را ايستاده بپوشد، تا سه روز حاجتش برآورده نشود.[1]  2. از حضرت امير المؤمنين على عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «پوشيدن پاجامه در حال ايستاده، موجب اندوه است».[2]  3. در حديثى ديگر فرمود: «پاجامه را ايستاده ورو به قبله ورو به انسان ديگرى نپوشيد».[3]  4. در كتاب فقه الرّضا آمده است: پاجامه را ايستاده نپوشيد كه موجب هلاكت وزردآب وغم ودرد مى‌شود، بلكه نشسته بپوشيد ودر وقت پوشيدن اين دعا را بخوانيد: بِسْمِ اللهِ اَللّهُمَّ اسْتُرْ عَوْرَتي وَلا تَهْتِكْني في عَرَصاتِ الْقِيامَةِ وَاعْفُ فَرْجي وَلا تَخْلَعْ عَنّي زينَةَ الاْيمانِ.[4] 5. كتاب مكارم الأخلاق از كتاب نجات نقل كرده است كه به هنگام پوشيدن پاجامه اين دعا خوانده شود: اللّهُمَّ اسْتُرْ عَوْرَتِي وَآمِنْ رَوْعَتِي وَاعْفُ فَرْجِي وَلا تَجْعَلْ لِلشَّيْطَانِ فِي ذلِکَ نَصِيبآ وَلا لَهُ إلى ذلِکَ وُصُولاً فَيَصْنَعَ لِىَ الْمَكايِدَ وَيُهَيِّجَني لاِرْتِكابِ الْمَحارِمِ.[5] [1] . السرائر، ج 3، ص 581؛ وسائل الشيعه، ج 3، ص 417، ابواب احكام الملابس، باب 68، ح 5. [2] . مكارم الأخلاق، ص 101؛ وسائل الشيعه، ج 3، ص 416، ابواب احكام الملابس، باب 68، ح 2. (شايد بهاين خاطر كه گاه ممكن است خطرهايى پيش آيد). [3] . مكارم الأخلاق، ص 101؛ وسائل الشيعه، ج 3، ص 416، ابواب احكام الملابس، باب 68، ح 4. [4] . ترجمه: «به نام خدا، پروردگارا، عيوبم را بپوشان ودر روز قيامت مرا رسوا مگردان ومرا پاكدامن قرار دهوزينت ايمان را از من سلب نفرما». فقه الرّضا، ص 395، باب الزىّ والزّينة ؛ مستدرک الوسائل، ج3، ص 313،باب 44، ح 1. [5] . ترجمه: «بار خدايا، عيوبم را بپوشان و هراسم را برطرف كن و مرا پاكدامن قرار ده واز براى شيطان در آن بهره‌اى و براى رسيدن به آن راهى قرار مده، تا براى من حيله‌ها سازد وبر گناهان تحريك‌ ام كند».مكارم الأخلاق، ص 101.

عرض سلام و ادب خدمت شما پرسشگر گرامی در خصوص سوالی که مطرح کردید باید عرض کنیم هیچ گاه وجود کتاب های فراوان و همچنین سخنرانی ها متعدد موجب اصلاح قطعی افراد جامعه نمی شود، ایراد اصلی بسیاری از نقایص و کاستی های اخلاقی ما این است که نتوانسته ایم ایمان  و باور خود را به مرتبه یقین اتقان در قلب برسانیم، در واقع برخی از اطلاعات ما در خصوص معارف و آموزه های دینی همچون انباشت، ذخایری در یک انبار می باشد، که به درستی مورد استفاده قرار نگرفته اند و تنها آنها را بایگانی و ذخیره کرده ایم. و به عبارتی در مواردی حتی مصداق این روایت شده ایم که ازامام حسين(علیه السّلام) نقل شده است:«اِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ؛[1]به راستى كه مردم بنده دنيا هستند و دين لقلقه زبان آنهاست، تا جايى كه دين وسيله زندگى آنهاست، دين دارند و چون در معرض امتحان قرار گيرند، دينداران كم مى‌شوند.» راهکار عملی: 1-ارتقای  و تقویت انباشت های علمی به باور قلبی و یقینی: اولین و مهمترین کاری که ما در خصوص پشرفت معرفت دینی باید انجام دهیم این است که یافته های دینی و علمی را تقویت کنیم و یه حقانیت آنها باور قلبی پیدا کنیم، فرق زیادی بین شخصی که علم به جهنم  و حیات ابدی پیدا کرده، با کسی که این مرتبه از علم در قلب و روح او اتقان یافته، از این رو در قرآن کریم ما با آیاتی مواجه هستیم که ما را به تقویت باور دینی دعوت می کند: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ الْكِتابِ الَّذي نَزَّلَ عَلى‏ رَسُولِهِ؛[نساء، آیه 136] اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، به خدا و پيامبر او و كتابى كه بر پيامبرش فرو فرستاد» 2-همراهی و ارتباط مستمر با آیات الهی: دقت و تأمل در آیات الهی می تواند روح ایمان و تقوا را در وجود انسان تقویت کند، کما اینکه خدای متعال در قؤآن کریم می فرماید: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إيماناً وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ؛[أنفال، آیه 2] مؤمنان، همان كسانى‏ اند كه چون خدا ياد شود دلهايشان بترسد، و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بي فزايد، و بر پروردگار خود توكّل مى‏ كنند» 3-تقویت اراده و عزم: بسیار اوقات عدم موفقیت افراد در مسیر تربیت اخلاقی ریشه در سستی و کاهلی دارد، تا زمانی که انسان نتوانسته باشد این ویروس و بیماری خطرناک را از خود دور کند در انجام بسیاری از وظایف و مسئولیت ها به پیروزی و موفقیت دست نخواهند یافت، کما اینکه در منابع روایی نیز نقل شده است: «لَا تَجْتَمِعُ عَزِیمَةٌ وَ وَلِیمَةٌ مَا أَنْقَضَ النَّوْمَ لِعَزَائِمِ الْیَوْمِ وَ أَمْحَى الظُّلَمَ لِتَذَاکِیرِ الْهِمَمِ؛[2]عزم و تصمیم برای رسیدن به کمالات، با سورچرانی و راحت‌طلبی سازگار نیست، چه بسیار خواب‌هایی که تصمیمات روز را بر هم می‌زند و چه بسیار تاریکی‌هایی که یاد همت‌های بلند را از خاطره‌ها زدوده است». پی نوشت: [1]. ابن شعبه حرانى، حسن بن على، تحف العقول عن آل الرسول صلى الله عليه و آله، 1جلد، جامعه مدرسين - قم، چاپ: دوم، 1404 / 1363ق، ص245. [2]. شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، 1جلد، هجرت - قم، چاپ: اول، 1414 ق، ص359.

عرض سلام و ادب خدمت شما پرسشگر گرامی جواب سوال شما را در ذیل چند نکته بیان می کنیم نکته اول: اولین و مهمترین نکته ای که در مواجه با آیات الهی همواره باید به آن توجه داشته باشیم این است که ما نباید معنا و مفهوم غلطی که از آیه استفاده نمی شود را بر آیه تحمیل کنیم، بلکه روش صحیح و درک مفاهیم قرآنی این است که انسان سعی کند از تفسیر به رای جدا خودداری کند و سعی نماید با توجه به شأن نزول آیات و همچنین با بهره گیری از آموزه های تفسیری و  همچنین روایات در فهم آیه بکوشد. نکته دوم: پیامبر گرامی اسلام هیچ گاه از روی هوا و هوس و رذایل اخلاقی با کسی برخورد و رفتار نمی کرد و آیات الهی چیزی نبود که ایشان بخواهد از جانب خود مطلبی را بیان کند، کما اینکه خدای متعال در توصیف این پیامبر آخر زمان این چنین می فرماید: «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏، إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْيٌ يُوحى‏، عَلَّمَهُ شَديدُ الْقُوى‏؛[نجم/3-5] و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏ گويد!آنچه مى‏ گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده نيست! آن كس كه قدرت عظيمى دارد [جبرئيل امين‏] او را تعليم داده است» نکته سوم: بر خلاف کسانی که به اشتباه و غلط سعی دارند محتوای آیات سوره مسد را دشنام گویی، بد اخلاقی و کینه ورزی معرفی کند خدای متعال در این آیات زیبا، درس هایی از اخلاق و زندگی را به همگان آموزش می دهد. از جمله این درس ها عبارتند از  1-کسی که از عبودیت و بندگی حق تعالی بهره ای نداشته باشد و چشمان خود را به روی توحید ببندد، مال و ثروت او سودی به حالش ندارد. 2-پیامبر گرامی اسلام با نفرین و ابراز برائت از ابو لهب همگان را متوجه ماهیت سیاه و گمراه کننده ابو لهب کرد تا اینکه دیگران متوجه شوند سرانجام کفر و عصیان الهی دوری از رحمت حق است کما اینکه خدای متعال  در آیات متعددی کافران را مورد لعن و نفرین قرار داده است. «فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ؛[بقره، 89]پس لعنت خداوند بر کافران باد» 3-عبارت قرآنی: «تَبَّتْ يَدا أَبي‏ لَهَبٍ وَ تَبَّ» هیچ گاه به معنای فحاشی و دشنام گویی نیست، چرا که فحاشی و دشنام گویی همراه با الفاظ رکید و غیر اخلاقی است در حالی که در این آیه شریف هیچ لفظ غیر اخلاقی به کار گرفته نشده است. 4-اگر در این سوره مبارکه به بدی از زن ابولهب یاد می شود به خاطر این است که او خود را مستحق نفرین الهی کرده بود، او همانند شوهر گمراهش در مسیر کفر و عصیان قرار داشت، از طرفی با پیامبر الهی ساز دشمنی و ستیز بنا نهاده بود و خدای متعال در آیات دیگری کسانی که با پیامبر از سر ستیز در آمده را مورد لعن قرار داده است: «إِنَّ الَّذينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهيناً؛ [احزاب، 57]بى‏گمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مى‏ رسانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّت‏ آور آماده ساخته است»

عرض سلام و ادب خدمت شما پرسشگر گرامی در منابع روایی این چنین نقل شده است. 1- «وَ مَنْ فَاكَهَ امْرَأَةً لَا يَمْلِكُهَا حُبِسَ بِكُلِّ كَلِمَةٍ كَلَّمَهَا فِي الدُّنْيَا أَلْفَ عَامٍ فِي النَّارِ وَ الْمَرْأَةُ إِذَا طَاوَعَتِ الرَّجُلَ فَالْتَزَمَهَا حَرَاماً أَوْ قَبَّلَهَا أَوْ بَاشَرَهَا حَرَاماً أَوْ فَاكَهَهَا وَ أَصَابَ مِنْهَا فَاحِشَةً فَعَلَيْهَا مِنَ الْوِزْرِ مَا عَلَى الرَّجُلِ فَإِنْ غَلَبَهَا عَلَى نَفْسِهَا كَانَ عَلَى الرَّجُلِ وِزْرُهَا؛[1] و هر كس با زنى نامحرم شوخى و مزاح و عشقبازى كند، بهر كلمه‏ اى كه با او در دنيا گفتگو كرده هزار سال در آتش دوزخ او را زندانى كنند، و آن زن اگر خود را برضا در اختيار وى قرار دهد و مرد او را در آغوش كشد يا ببوسد يا با او نزديكى كند بدون وجه شرعى يا اينكه شوخى كند تا آنكه مرد از او كام گيرد بر آن زن همان گناه و كيفر باشد كه بر مرد است، و چنانچه زن راضى نباشد و مرد بزور از او بنحوى كام گيرد گناه هر دو بر مرد است و دو عقوبت خواهد ديد.» علت منع شوخی با نامحرم را می توان این چنین توضیح داد که شوخی با نامحرم، حریم میان افراد را کم رنگ کرده و احتمال وقوع گناه را در بین آنان تقویت می کند، به همین جهت اولیای الهی افراد را از مزاح با نامحرم برحذر داشته اند. موفق باشید پی نوشت: [1]. ابن بابويه، محمد بن على، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، 1جلد، دار الشريف الرضي للنشر - قم، چاپ: دوم، 1406 ق، ص283.