مطالب دوستان amin_edrisi

در خصوص سوالی که مطرح کردید لازم به ذکر است، این نوع عملکرد و عناد پیروان ادیان گذشته بوده است که موجب شده است، در برخی از آیات از آنان به زشتی یاد شود، در واقع قوم یهود و یا به عبارتی پیروان حضرت موسی(علیه السلام) بیشترین و سخترین دشمنی ها را نسبت به مسلمانان بخصوص پیامبر گرامی اسلام روا داشتند، کما اینکه خدای متعال می فرماید: « لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النّاسِ عَداوَةً لِلَّذینَ آمَنُوا الْیهُودَ وَ الَّذینَأَشْرَکُوا؛ [مائده/82] به طور مسلّم ( ای پیامبر ) دشمن ترین مردم نسبت به مؤمنان را، یهود و مشرکان خواهی یافت.» اگر در زمان کنونی هم با دید انصاف و دقت به جهان پیرامون خودتان توجه کنید این یهودیان هستند که بیشترین ستیز و نیرنگ را علیه جامعه اسلامی به کار می برنند، در واقع اگر برنامه های پشت پرده آنان نباشد، بسیاری از مسلمانان با صلح و آرامش در کنار هم زندگی خواهند کرد. 2-بیشترین پیامبران الهی برای قوم یهود مبعوث شدند و این در حالی است که تاریخ ثابت کرده است اکثر این پیامبران به دست این قوم سرکش نابود شده اند. یقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ الْحَقِّ ذلِکَ بِما عَصَوْا وَ کانُوا یعْتَدُونَ؛ [بقره/61 ]و پیامبران را به ناحق می کشتند، اینها به خاطر آن بود که گناهکار و متجاوز بودند. 3-اگر شما با مباحث ادیانشناسی آشنا باشید، به این مطلب اذعان خواهید داشت که قوم یهود خود را قوم برگزیده و برتر می داند و و جایگاه خاصی برای خود در بین مردم قائل هستند به طوری که یک یهودی باید از ناحیه پدر یهودی زاده شده باشد و الا نمی تواند به این منزلت یهودیان دست یابد، این برتری جویی و خود خودکامگی در آیات نیز مورد اشاره قرار گرفته است«وَ قالَتِ الْیهُودُ ... نَحْنُ أَبْناءُ اللّهِ وَ أَحِبّاؤُهُ؛ [مائده/18] یهود ... گفتند: ما فرزندان خدا و دوستان ( خاص ) او هستیم.» برخورد عقلانی و اخلاقی قرآن با سایر مکاتب قرآن کریم پیروان خود را به روشی توام با اخلاق و عدالت با پیروان سایر ادیان دعوت می کند، و تا زمانی که این غیر مسلمانان سرجنگ و ناسازگاری نداشته باشند قرآن همگان را به رعایت عدالت با آنان دعوت کرده است. سوره مبارکه الممتحنة آیه 8 لا يَنهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ لَم يُقاتِلوكُم فِي الدّينِ وَلَم يُخرِجوكُم مِن دِيارِكُم أَن تَبَرّوهُم وَتُقسِطوا إِلَيهِم ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ المُقسِطينَ﴿8﴾ خدا شما را از نیکی کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانی که در راه دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهی نمی‌کند؛ چرا که خداوند عدالت‌پیشگان را دوست دارد.

 در خصوص سوال اولی که مطرح کردید که نوعا معروف هست به نظریه بیگ بنگ وانفجار اولیه، بینید، من نمی دونم شما تا چه اندازه این قانون رو قبول دارید و مورد تایید شما هست، هر چند شاید این نظریه یکی از نظریه های نه چندان قدیمی این عصر باشه، یعنی در واقع اگر دانشمندان در یافته های خودشان ثابت قدم باشند و این نظریه رو قبول داشته باشند، باید خدمت شما عرض بکنم حدود 1400 سال پیش در قرآن کریم آیات وجود دارد که چه بسا نزدیک به این نظریه باشد، البته حقیر اصراری نداری که بعضی از یافته های علمی قرن اخیر رو بر قرآن کریم تحمیل بکنم، ولی در بعضی از آیات اسرار علمی عجیبی وجود دارد که به واقع نزدیک به این نظریه است که شما به آن اشاره کردید آیه که خدمتان ارسال می کنیم، لطفا مورد تامل قرار دهید بدون هیچ تعصب و با نگاه علمی و منصفانه (أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا ) ( آیا کافران نمی دانند که آسمانها و زمین بسته بودند ، ما آنها را گشودیم)(الانبیاء آیه :30) (ثُمَّ اسْتَوى‏ إِلَى السَّماءِ وَ هِیَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَیْنا طائِعینَ ) سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالى كه بصورت دود بود به آن و به زمین دستور داد: «به وجود آیید (و شكل گیرید)، خواه از روى اطاعت و خواه اكراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت می ‏آییم (و شكل می ‏گیریم)!» (فصلت :11) نكته دوم: در خصوص سوالی كه مطرح كردید باید عرض كنم قرآن كریم به اعتراف و تحقیق دانشمندان علوم طبیعی و علوم قرآنی دارای اعجاز علمی می باشد به این شكل كه شگفتی های جهان كه در زمان طولانی بر مردم پوشیده بود در قرآن ذكر شده است همانند قانون جاذبه زمین ... نكته سوم : علمایی تفسیر و علوم قرآنی در خصوص نسبت دادن پدیده ای علمی به قرآن با احتیاط قدم می گذارند كه البته حق همین می باشد علمایی تفسیر به خود اجازه نمی دهند كه هر فرضیه ای كه توسط دانشمندان مطرح شده را به قرآن هم نسبت بدهند چرا كه این فرضیه ها در طول زمان و توسط دانشمندان دیگر مورد تردید و تشكیك واقع شده اند با این توضیح باید عرض كنم بهترین راه برخورد با این دست آور های علمی قدم احتیاط می باشد. نكته چهارم: این فرضیه توانایی اثبات انكار خدا را ندارد چرا كه بسیاری از علوم توسط دانشمندان علم فلسفه به اثبات رسیده و جای هیچ گونه تشكیك و تزلزل نیست همانند برهان نظم و امكان و وجوب كه همه این براهین اعتراف به وجود خداوند متعال می كند.

عرض سلام و خیر مقدم خدمت شما پرسشگر گرامی درخصوص سوالی که مطرح کردید به چند نکته اشاره می کنیم: نکته اول: اولین نکته ای که آموزه های اسلامی و قرآنی به همگان می آموزه عدم ناامیدی و یاس از رحمت الهی است، انسان به هر اندازه که گنهکار و خطا کار باشد، نباید از درگاه الهی ناامید شود و خود را از دایره رحمت الهی دور ببنید، کما اینکه خدای متعال در قرآن کریم می فرماید: «قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ؛[زمر، آیه 53]بگو: «اى بندگان من- كه بر خويشتن زياده‏ روى روا داشته‏ ايد- از رحمت خدا نوميد مشويد. در حقيقت، خدا همه گناهان را مى‏ آمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است.» نکته دوم: ناامیدی و یأس از جمله  بدترین حالاتی است که اگر در هر کاری بر افراد چیره شود آنان را از رسیدن به موفقیت و پیروزی باز می‌دارد. این امر در فرهنگ اسلامی تا به جایی مورد نکوهش است که در مواردی از جمله بدترین گناهان کبیره به حساب می‌آید. برای نمونه آنجا که افراد از رحمت و بخشش الهی مأیوس شده و خود را از دایره رحمت الهی بیرون می‌بیند، بدترین حالتی است که افراد می‌توانند به آن گرفتار شوند. در ضرورت و اهمیت کنارگیری از ناامیدی همین بس که خدای متعال ناامیدی از رحمت خود را مختص به کافران معرفی می‌فرماید. « وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ ؛ [يوسف/87]و از رحمت خدا نوميد مباشيد، زيرا جز گروه كافران كسى از رحمت خدا نوميد نمى‏‌شود.» نکته سوم: توبه و استغفار و اصلاح گذشته از جمله کار های حسنه و نیکویی است که خدای متعال به برکت آن کارهای زشت قبل انسان را پاک می کنند کما اینکه خدای متعال در آیات دیگر می فرماید: «ِ إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ؛[هود، آیه 114] زيرا خوبيها بديها را از ميان مى‏ برد» نکته آخر: در اخلاق اسلامی به این نکته اشاره شده است، که انسان باید خود را  بین بیم و امید قرار داده باشد، بیم از کردار و گناهان گذشته، و امید به رحمت و مغفرت الهی، بیم و ندامت از کردار حالت شرمساری را در وجود انسان تقویت می کنند و همین امر موجب می شود، دست طلب و مغفرت به درگاه الهی بلند کند، از طرفی  همین شخص به درگاه باری تعالی امیدوار است و همین امر باعث می شود، که  خود را از درگاه الهی رانده نبیند.

در جواب این سوال مطرح شده در فضای مجازی این چنین باید بیان داشت که قرآنی که هم اکنون در دست مسلمانان جهان قرار دارد، هیچ گونه تفاوتی با قرآنی که در دست امام زمان(علیه السلام)است  ندارد؛ چرا که آیات روح بخش قرآن دلالت بر این دارد خدای متعال حفظ و نگهداری آن را برعهده گرفته است از این رو  اجازه هر گونه تحریف و تغییر آن را به بندگان نمی دهد. «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ؛[حجر، آیه9]ما قرآن را نازل كرديم و ما بطور قطع نگهدار آنيم» از طرفی از صدر اسلام تا کنون و از زمان نزول این آیات رحمانی جمیع مسلمین با حفظ و کتابت قرآن آیات آن را از هر گونه کاستی و تغییر دور نگه داشته اند کما اینکه نقل شده است. هنگام کتابت مصاحف در زمان عثمان، ‌اشخاصی خواستند حرف «واو» در آیه«وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ »[التوبة/ 34] حذف کنند در این هنگام ابی بن کعب اعلام کرد: یا واو را سر جایش می‌گذارید یا شمشیر می‌کشم و با شما به جنگ می‌پردازم آنها دیدند سخن از شمشیر است حرف «واو» را سرجایش گذاشتند.[1] علت اراده حذف حرف «واو» از صدر جمله (وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ) اين بوده است كه اگر اين «واو» حذف شود، جمله (َالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ) صفت احبار و رهبان خواهد شد؛ يعني اين احبار و رهبان هستند كه اگر طلا و نقره را انبان كنند، عذاب خواهند شد؛ پس جمع کردن طلا و نقره براي احبار و رهبان و اهل كتاب نكوهيده است، اما اگر مسلماني يا حاكم و زمامداري خواست آنها را گرد آوری کند، مانعي ندارد. پيداست كه اين دسيسه از سوي باند سياسي و بني‏ اميه زر اندوز طرّاحي شد.[2] این رویداد تاریخی به خوبی حاکی از دغدغه فراوان مسلمانان برای حفظ و نگهداری آیات الهی است. با وجود این چنین اهتمامی در طول تاریخ ادعای مفقود شدن قرآن کریم، و پیدا شدن آن بعد از هزار سال از صدر اسلام و متفاوت بودن آیات آن دروغی بیش نیست. [1]. ‌نزاهت قرآن از تحریف، جوادی آملی، ناشر: اسراء، سال چاپ: 1389، ص125، به نقل از الدور المنثور ج3ص232. [2]. همان: ص125.