اهمیت تبلیغ

شاید در ابتدا به نظر برسد كه تبلیغ دین كار ساده‌ای است و به آسانی می‌توان پس از گذراندن مقدماتی كوتاه، معارف اسلامی را برای مردم تبیین كرد؛ ولی با مراجعه به متون دینی چنین برداشت می‌شود كه تبلیغ دین، كاری مشكل و پیچیده است.
موسی بن عمران علیه السلام در وادی مقدس، با وحی الهی مواجه می‌شود، بعد از آن از طرف خداوند ماموریت پیدا می‌كند كه پیام الهی را به فرعون و فرعونیان ابلاغ كند؛ در چنین شرایطی احساس می‌كند كه بار سنگین و رسالت فوق العاده مشكلی بر دوش او گذاشته شده است، از این رو یك سلسله تقاضاهایی از خداوند دارد، از آن جمله می‌گوید: «ویسر لی امری‌» (1) ؛ « [خدایا] كارم را برای من آسان گردان.‌»
با اینكه حضرت موسی علیه السلام یك انسان معمولی نبود، ولی ماهیت ابلاغ پیام الهی به گونه‌ای است كه حتی موسای پیامبر هم احساس می‌كند پا گذاشتن در این مسیر، كار سنگینی است، از این رو از پروردگار خود استمداد می‌طلبد.
می توان گفت كه سر دشواری تبلیغ پیام الهی در مفهوم و حقیقت آن نهفته است؛ زیرا در واقع تبلیغ عبارت است از: دعوت مردم به سوی حق، حركت دادن مردم به سوی خدا، جدا كردن بشر از خود و رساندن او به حق، نجات دادن انسان‌ها از خودخواهی و خودپرستی و آراسته كردن آن‌ها به حق خواهی و حقیقت پذیری. طبیعی است تحقق بخشیدن به چنین مفاهیم ارزشمندی نمی‌تواند كار ساده‌ای باشد.
در حقیقت، مبلغ دین باید با ابلاغ پیام الهی در عقل‌ها، دل‌ها و احساسات مردم نفوذ كند، و روشن است كه اگر پیام الهی بخواهد در عقل‌ها نفوذ كرده، دل‌ها و احساسات را به تسخیر خود در آورده و جامعه را به حركت وادار سازد و انسان‌های خطا كار را بیدار، و در مواردی اشك انسان‌های تشنه معنویت و كمال را جاری كند، كار مشكلی است (2) .
البته دشواری مسؤولیت تبلیغ نباید موجب شود كه روحانیت، از این حركت انسان ساز دست بردارد؛ بلكه باید با همتی بلند و تلاشی مردانه مقدمات آن را آموخت و با مدیریتی قوی این مسیر پرفراز و نشیب را با موفقیت پیمود.