سلام
درضمن اینکه با صحبت های خانم yad موافقم مطلبی رو هم اضافه کنم.
موارد اینطوری زیاد بودند که به تدریج دلسردی و دلخوری همسر رو به جائی رسوندند که کار به جدائی کشید، حتی بعد از سال های زیاد زندگی مشترک و داشتن بچه. اگر اینطور که فرموده اید مادر همسرتان خانم مهربونیه و شوهرتون هم همچنین، به احتمال زیاد متوجه آثار و عواقب حرفاشون نیستند.
پیشنهاد می کنم بوسیله شخص محترمی به همسر و مادر همسرتون بفهمونید که این حرف ها داره شما رو از همسر و زندگی تون دلسرد و دل چرکین می کنه و ممکنه باعث اختلاف و حتی جدائی بشه. *** البته این مطالب باید نباید نقل قول از شما باشه بلکه بگونه ای باشه که گوئی واسطه پیام خودش این مطلب را دریافته و داره هشدار میده. *** شما هم با رفتارهای ملایمی مانند سکوت کردن، مودبانه قطع و منحرف کردن صحبت، ترک کردن شخص به بهانه انجام کاری به محض شروه بحث های فوق و ... نارضایتی خوتون رو نشون بدید.
اگر جواب داد که بهتر وگرنه یه پله بالاتر برید. دیگه بستگی به موقعیت خودتون داره چکار کنید، مثلا ممکنه یه مدتی نزد خانواده تون بروید و قطع تماس کنید (بدون جار و جنجال) و ...
84
اگر باز هم نشد یا به این نتیجه رسیدید که تعمدی در کار است، صریحا و بدون رودروایسی خود و خانواده تون نارضایتی تون رو بیان کنید. (مجددا پله به پله جلو برید)
دو نکته رو به یاد داشته باشید.
* اول همونطور که پائین تر گفتم:
* حضرت رسول(ص)
- به راستی، تواضع بر بزرگی شخص فروتن، می‌افزاید. پس فروتنی کنید تا خداوند به شما بلندی بخشد. (پیام پیامبر، ص 599)
- هرگاه فروتنان امت مرا دیدید، شما هم برای آن ها تواضع کنید و هرگاه متکبران را دیدید، شما هم به آن ها تکبر کنید که این مایه خواری و کوچکی آن هاست.
- تواضع گر چه محبوبست و فضل بیکران دارد ***** نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد (سعدی)
دوم: قبل از اینکه کار بالا بگیره و سخت بشه اقدام کنید.
*سر چشمه شاید گرفتن به بیل ***** چو پر شد نشاید گذشتن به پیل (سعدی)
(اجازه ندید کا ره جائی برسه که عزت و احتراو خود و خانواده تان ازبین بره.)
این شعر برای کسانی که دانسته یا نادانسته مدام منم منم سر میدند شاید مفید باشه:
گر نکته دان عشقی، بشنو تو این حکایت:
یکی قطـــــــره باران ز ابری چکیــد ***** خجـــــل شد چو پهنـای دریا بدید
که جایی که دریاست، من کیستم ***** چو او هست، حقا که من نیستم
چو خود را به چشــــم حقارت بدیـد ***** صدف در کنارش به جــــــان پرورید
سپهــــرش به جایی رسانیــــد کار ***** کـــه شـد نامــــــور لؤلؤ شاهــــوار
بلندی از آن یافت کو پســـت شــد ***** در نیستی کــوفت تا هـسـت شــد
سلام
درضمن اینکه با صحبت های خانم yad موافقم مطلبی رو هم اضافه کنم.
موارد اینطوری زیاد بودند که به تدریج دلسردی و دلخوری همسر رو به جائی رسوندند که کار به جدائی کشید، حتی بعد از سال های زیاد زندگی مشترک و داشتن بچه. اگر اینطور که فرموده اید مادر همسرتان خانم مهربونیه و شوهرتون هم همچنین، به احتمال زیاد متوجه آثار و عواقب حرفاشون نیستند.
پیشنهاد می کنم بوسیله شخص محترمی به همسر و مادر همسرتون بفهمونید که این حرف ها داره شما رو از همسر و زندگی تون دلسرد و دل چرکین می کنه و ممکنه باعث اختلاف و حتی جدائی بشه. *** البته این مطالب باید نباید نقل قول از شما باشه بلکه بگونه ای باشه که گوئی واسطه پیام خودش این مطلب را دریافته و داره هشدار میده. *** شما هم با رفتارهای ملایمی مانند سکوت کردن، مودبانه قطع و منحرف کردن صحبت، ترک کردن شخص به بهانه انجام کاری به محض شروه بحث های فوق و ... نارضایتی خوتون رو نشون بدید.
اگر جواب داد که بهتر وگرنه یه پله بالاتر برید. دیگه بستگی به موقعیت خودتون داره چکار کنید، مثلا ممکنه یه مدتی نزد خانواده تون بروید و قطع تماس کنید (بدون جار و جنجال) و ...
84
اگر باز هم نشد یا به این نتیجه رسیدید که تعمدی در کار است، صریحا و بدون رودروایسی خود و خانواده تون نارضایتی تون رو بیان کنید. (مجددا پله به پله جلو برید)
دو نکته رو به یاد داشته باشید.
* اول همونطور که پائین تر گفتم:
* حضرت رسول(ص)
- به راستی، تواضع بر بزرگی شخص فروتن، می‌افزاید. پس فروتنی کنید تا خداوند به شما بلندی بخشد. (پیام پیامبر، ص 599)
- هرگاه فروتنان امت مرا دیدید، شما هم برای آن ها تواضع کنید و هرگاه متکبران را دیدید، شما هم به آن ها تکبر کنید که این مایه خواری و کوچکی آن هاست.
- تواضع گر چه محبوبست و فضل بیکران دارد ***** نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد (سعدی)
دوم: قبل از اینکه کار بالا بگیره و سخت بشه اقدام کنید.
*سر چشمه شاید گرفتن به بیل ***** چو پر شد نشاید گذشتن به پیل (سعدی)
(اجازه ندید کا ره جائی برسه که عزت و احتراو خود و خانواده تان ازبین بره.)
این شعر برای کسانی که دانسته یا نادانسته مدام منم منم سر میدند شاید مفید باشه:
گر نکته دان عشقی، بشنو تو این حکایت:
یکی قطـــــــره باران ز ابری چکیــد ***** خجـــــل شد چو پهنـای دریا بدید
که جایی که دریاست، من کیستم ***** چو او هست، حقا که من نیستم
چو خود را به چشــــم حقارت بدیـد ***** صدف در کنارش به جــــــان پرورید
سپهــــرش به جایی رسانیــــد کار ***** کـــه شـد نامــــــور لؤلؤ شاهــــوار
بلندی از آن یافت کو پســـت شــد ***** در نیستی کــوفت تا هـسـت شــد
(بوستان سعدی، ص 101)
* دوم: