باسمه تعالی
با عرض سلام و خسته نباشید
برای کنترل زبان و استفاده بجا از آن، تا بعد از سخن گفتن دچار غذاب وجدان نگردید، دو راه پیشنهاد می شود: الف. درمان علمی:
توجه به خطرات زبان و مراقبت از آن، بهترین درمان علمی برای پر حرفی است. زبان و سخن گفتن با آن، در عین حال که در جاهایی بسیار مفید است، آفات و خطرات فراوانی هم دارد.
پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم( در بیانی فرمودند: «أَكْثَرُ خَطَايَا ابْنِ آدَمَ فِي لِسَانِه [1] بسیاری از گناهان انسان از ناحیه زبان او است»
آفات و گناهان کبیرهای که از زبان برمی خیزد، بسیار است. مانند: تهمت، دروغ، غیبت، سخن چینی، گواهی به باطل، خودستایی،اشاعه فحشاء و نشر اکاذیب، بیهوده گفتن، ناسزا گویی، خشونت با زبان، اصرار بی جا، تکدی گری و چاپلوسی با زبان، مسخره کردن، و آزار رسانی به دیگران با زبان، نکوهش دیگران، کفران نعمت با زبان، تبلیغ باطل و تشویق به گناه، وعده دروغ، بدزبانی، نهی از معروف و امر به منکر با زبان و...
در حدیثی از امیرمؤمنان علی (علیه السلام) می خوانیم:
«مَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ، وَ مَنْ کَثُر خَطَؤُهُ قَلَّ حَیاؤُهُ، وَ مَنْ قَلَّ حَیاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ، وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلْبُهُ، وَ مَنْ ماتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّارَ [2] کسی که سخن بسیار بگوید خطا و لغزش او فراوان می شود؛ و کسی که خطا و لغزشش فراوان گردد، حیاء او کم می شود؛ و کسی که حیائش کم شود، پرهیزگاری اش کم می شود؛ و کسی که ورعش کم شود، قلبش می میرد؛ و کسی که قلبش بمیرد، داخل آتش دوزخ می شود».
در حدیث دیگری از همان امام بزرگوار می خوانیم: «اَلْکَلامُ کَالدَّواءِ قَلیلُهُ یَنْفَعُ وَ کَثِیرُهُ قاتِلٌ [3] سخن مانند دارو است، اندکش مفید و کثیرش قاتل است!»
در این نوع احادیث باید تامل بفرمایید. ب. درمان عملی:
می توان با تمرین و تلقین و احیاناً با نذر و یا جریمه کردن خود در صورت پرحرفی، به تدریج خود را به دوری از آن عادت داده و صفت ثابت و راسخی را در این زمینه کسب نمود.
موفق باشید.
..............................................
پی‌نوشت:
[1]. پاينده، ابو القاسم، نهج الفصاحة( مجموعه كلمات قصار حضرت رسول صلى الله عليه و آله)، ص 237، ناشر: دنياى دانش، چاپ: تهران.
[2]. شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص 536، ناشر: هجرت، مكان چاپ: قم، چاپ: 1414 ق.
[3]. تميمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، غرر الحكم و درر الكلم، ص211، ناشر: دفتر تبليغات، قم، 1366ش.
باسمه تعالی
با عرض سلام و خسته نباشید
برای کنترل زبان و استفاده بجا از آن، تا بعد از سخن گفتن دچار غذاب وجدان نگردید، دو راه پیشنهاد می شود:
الف. درمان علمی:
توجه به خطرات زبان و مراقبت از آن، بهترین درمان علمی برای پر حرفی است. زبان و سخن گفتن با آن، در عین حال که در جاهایی بسیار مفید است، آفات و خطرات فراوانی هم دارد.
پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم( در بیانی فرمودند: «أَكْثَرُ خَطَايَا ابْنِ آدَمَ فِي لِسَانِه [1] بسیاری از گناهان انسان از ناحیه زبان او است»
آفات و گناهان کبیرهای که از زبان برمی خیزد، بسیار است. مانند: تهمت، دروغ، غیبت، سخن چینی، گواهی به باطل، خودستایی،اشاعه فحشاء و نشر اکاذیب، بیهوده گفتن، ناسزا گویی، خشونت با زبان، اصرار بی جا، تکدی گری و چاپلوسی با زبان، مسخره کردن، و آزار رسانی به دیگران با زبان، نکوهش دیگران، کفران نعمت با زبان، تبلیغ باطل و تشویق به گناه، وعده دروغ، بدزبانی، نهی از معروف و امر به منکر با زبان و...
در حدیثی از امیرمؤمنان علی (علیه السلام) می خوانیم:
«مَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ، وَ مَنْ کَثُر خَطَؤُهُ قَلَّ حَیاؤُهُ، وَ مَنْ قَلَّ حَیاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ، وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلْبُهُ، وَ مَنْ ماتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّارَ [2] کسی که سخن بسیار بگوید خطا و لغزش او فراوان می شود؛ و کسی که خطا و لغزشش فراوان گردد، حیاء او کم می شود؛ و کسی که حیائش کم شود، پرهیزگاری اش کم می شود؛ و کسی که ورعش کم شود، قلبش می میرد؛ و کسی که قلبش بمیرد، داخل آتش دوزخ می شود».
در حدیث دیگری از همان امام بزرگوار می خوانیم: «اَلْکَلامُ کَالدَّواءِ قَلیلُهُ یَنْفَعُ وَ کَثِیرُهُ قاتِلٌ [3] سخن مانند دارو است، اندکش مفید و کثیرش قاتل است!»
در این نوع احادیث باید تامل بفرمایید.
ب. درمان عملی:
می توان با تمرین و تلقین و احیاناً با نذر و یا جریمه کردن خود در صورت پرحرفی، به تدریج خود را به دوری از آن عادت داده و صفت ثابت و راسخی را در این زمینه کسب نمود.
موفق باشید.
..............................................
پی‌نوشت:
[1]. پاينده، ابو القاسم، نهج الفصاحة( مجموعه كلمات قصار حضرت رسول صلى الله عليه و آله)، ص 237، ناشر: دنياى دانش، چاپ: تهران.
[2]. شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص 536، ناشر: هجرت، مكان چاپ: قم، چاپ: 1414 ق.
[3]. تميمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، غرر الحكم و درر الكلم، ص211، ناشر: دفتر تبليغات، قم، 1366ش.