10:36 - 1395/08/08
سلام.اگه یه زن شوهردار که ودرشرف طلاق است و چند ماهی است که تو خونه شوهرش زندگی نمکنه پس از دوستی با یه پسر به خونه اون بره ولی اونجا اون اقا با او معاشقه کرده و بعد به زور عمل دخول را انجام میدهد؛حال حکم این عمل برای این زن تجاوز حساب می‌شود یا زنا؟؟البته زن توبه کرده و بسیار پشیمان است که با یه مرد نامحرم به خانه اش رفته!
انجمن‌ها:
http://btid.org/node/100266
همین که قبول کرده رفته خونه اقایعنی زورکی نبوده معلوم بوده اخرش چی میشه
اینکه شما ادعا کنید زورکی بوده و تجاوز بوده باید قابل اثبات باشه....... پزشکی قانونی....... باید مثلا درگیری شده باشه و آثار dna شخص مقابل بصورت های خاصی بر بدن زن مونده باشه....... که البته بسیار مشکله......... زنی که رفته یقینن احتمال همچین چیزی رو داده ....... پس با نظر دوستان دیگر موافقم که اول و آخر خود خانم مقصر هستند............
فکر کنم بخشی از توبه هم این باید باشه که طرف به اندازه ی کاری که کرده خطاهاش رو بپذیره نه اینکه بخواد طبق عادت زنان همه رو بندازه گردن طرف مقابل و فرار کنه از کارهای خودش و .. زنی که رفته خونه دوست پسرش و معاشقه کردن مگه میشه زوری دخول صورت بگیره اخه ... به نظرم باید اول بپذیرن که اشتباه فاجعه امیزی انجام دادن و بعدش هم دنبال توبه باشن ...
سلام
این رابطه چون با اختیار خودش بوده رابطه حرام و گناه کبیره است و از بدترین نوع روابط حرام بوده
الان وظیفه اش توبه و استغفار و جبران گذشته است
پذیرش توبه شرایط خاصى دارد. هر گاه آن شرایط محقق گشت، توبه نیز مورد قبول حق تعالى قرار مى گیرد.
خداوند در آیات کثیرى به گناهکاران و کسانى که به نفس خویش ستم کردند و آن را در معرض معصیت قرار دادند، توصیه کرده است که توبه کنند ورابطه بین خود و خدا را اصلاح کنند. خداوند همه گناهان آنان را خواهد بخشید، قرأن مجید مى فرماید: مگر کسانى که توبه کردند و به اصلاح کارهاى فاسد خود پرداختند و آن چه را کتمان کرده بودند بیان کنند. در این صورت توبه آنها را مى پذیرم و من بسیار عذرپذیر و قبول کننده توبه و مهربانم.
چه کسى در وفاى به عهد راستگوتر از خداوند است؟ قرآن مجید وعده داده که خداوند توبه را از بندگانش مى پذیرد. بنابراین گناهکارى که به گناه خویش اعتراف دارد و از آن پشیمان است و عزم جدّى بر ترک گناه و جبران گناهان گذشته از حق النّاس و حق اللَّه دارد،باید به قبولى توبه خویش و رحمت و مغفرت خداوند امیدوار باشد.
پس از انجام توبه هیچ حالت انتظاری برای قبولی توبه نیست. امام علی (ع) می فرماید: به هرکس چهار چیز اعطا شد از چهار چیز محروم نگردد: هرکس دعا کرد از اجابت ش محروم نشدو هرکس توبه کرد از قبولی آن محروم نگردید و هرکس استغفار کرد ازبخشش محروم نشد وهرکس شکر فرستاد از افزون شدن محروم نخواهد شد.
از چند طریق انسان مىتواند تا حدودى دریابد که توبه او مورد پذیرش واقع گردیده است یا نه:
الف) احساس بهجت و آرامش خاصى که پس از دعا و توبه به انسان دست مىدهد یا به تعبیر دیگر احساس سبکى از گناهان وآلودگىها.
ب ) هر قدر انسان از گناهان خود به طور جدى پشیمان شده و با تضرع و التجاى بیشترى خدا را بخواند توبه او مقبولتر است. بنابراین میزان انقلاب روحى انسان در حال استغفار نیز مىتواند به عنوان یک علامتى به کار آید.
ج ) میزان اعتماد به وعدههاى نیکوى الهى قابلیت و عنایات الهى را افزون مىسازد. بنابر این هر اندازه خدا باورى و توکل و اعتماد به وعدههاى اورا در خود افزون یافتیم ، مىتوانیم بیشتر امید یابیم که ما را پذیرا گشته است.
د ) هر قدر آثار واقعى توبه در اعمال و کنشهاى ما بیشتر هویدا گردد. یعنى رغبت کمترى به گناه و اراده و عزم راسخترى در اطاعت پروردگاریابیم نشان مىدهد که توبه ما توبه واقعىترى بود و به همین نسبت مقبولتر واقع گردیده است. امام امت (ره) مىفرمودند: اگر بعد از ماه مبارک رمضان تغییرى در حالات خود یافتید به همان نسبت وارد ضیافتالله شدهاید ، ولى اگر دگرگونى در شما پدید نیامد از آن بىبهره ماندید.
نکته مهمى که باید مورد توجه قرار گیرد این است که آیا ما توانستهایم همه شرایط لازم توبه را محقق سازیم؟ آیا حلاوت و شیرینى گناه از جان ما به طور کامل رخت بر بسته است؟ این مسئله است که ما را پیوسته در حال خوف و رجا نگه مى دارد. هم امیدوار به لطف و رحمت الهى باشیم و هم خوف و واهمه از این که مبادا برخى از شرایط توبه را محقق نساخته باشیم.